Τρομοκράτες, αστυνομία, μαμάδες. Κοινό χαρακτηριστικό, η υπερβολή. Ακραίες πράξεις, ακραίες αντιδράσεις, ακραίες δηλώσεις. Τρεις διαφορετικές αφετηρίες καταδεικνύουν ότι έχει χαθεί το μέτρο.
Πόσα γκαζάκια, πόσες χύτρες χρειάζονται για να αντιληφθεί ο θυμωμένος πιτσιρικάς ότι δεν αλλάζει η κοινωνία με τέτοιο τρόπο; Οι Πυρήνες της Φωτιάς, από το 2008, πραγματοποίησαν περισσότερες από 200 εμπρηστικές και βομβιστικές επιθέσεις. Εν ολίγοις, ήταν υπόθεση ρουτίνας. Οπως άλλοι νέοι πηγαίνουν μία φορά την εβδομάδα να παίξουν 5Χ5, όπως άλλοι νέοι πηγαίνουν μία φορά την εβδομάδα σινεμά, έτσι και οι Πυρήνες προκαλούσαν ταραχή σε εβδομαδιαία βάση.
Το ατελέσφορο των επιθέσεων δεν μείωσε τον ρυθμό τους. Τουναντίον, αύξησε την έντασή τους. Από το βουτάνιο οι νεαροί πέρασαν στις επιθέσεις με εξοπλισμό πολέμου. Καλάσνικοφ και όχι απλά περίστροφα. Και μετά ήρθε ο φόνος, με θύμα τον ταξιτζή στην Πάρο. Ούτε ο νεκρός λειτούργησε ανασταλτικά. Με τα πρωτοσέλιδα άνοιξε η όρεξη για αίμα και εντυπωσιασμό. Επόμενη μεγάλη παγίδα σε πολυσύχναστο μέρος, όπου ψωνίζουν αμέριμνοι γονείς με τα παιδάκια τους. Στο εμπορικό κέντρο The Mall, οι αυτόκλητοι τιμωροί θέλησαν να φοβίσουν εκείνους που υποπίπτουν στο αμάρτημα της κατανάλωσης.
Η αστυνομία σε αυτό το πλαίσιο εμφανίζεται ως ο εκπρόσωπος του καλού. Εντοπίζει και συλλαμβάνει 30 άτομα, διασκορπισμένα σε όλη την επικράτεια. Χάρη στο όραμα ενός οσιομάρτυρα κατευθύνεται στην Πανεπιστημιούπολη και ξεθάβει βαρύ οπλισμό. Επιτυχία και η πρόληψη. Στο σκηνικό εμφανίζονται και οι απίθανοι τύποι, ντυμένοι σαν αστροναύτες, εκείνοι που βρίσκουν ένα βλέφαρο και το βάζουν σε σακουλάκι με την τσιμπίδα τους. DNA, ταυτοποιήσεις, πρόοδος. Δεν χρειάζεται να βλέπει κάποιος «CSI: Miami» – οι ειδήσεις γίνονται εξίσου περιπετειώδεις.
Και εκεί που δημιουργείται η εικόνα μιας αστυνομίας που διαθέτει σούπερ ειδικούς βιοτεχνολογίας, εκεί που αποκτούν οντότητα οι ψυχολόγοι που φτιάχνουν τα προφίλ, εκεί που γίνονται καταδιώξεις χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, κάποιοι ένστολοι Νεάντερταλ αρχίζουν τις μπουνιές. Δεν τους έχει πει κανείς ότι ο μάγκας αστυνομικός είναι εκείνος που παραδίδει τον συλληφθέντα ατσαλάκωτο για να αναλάβει ο αρμόδιος, δηλαδή ο δικαστής.
Οι ληστές που συνελήφθησαν στο Βελβεντό, και που σύμφωνα με τις ενδείξεις είναι μέλη της ομάδας τερροριστών, καταγγέλλουν ότι βασανίστηκαν από τους φρουρούς τους. Δηλαδή έφαγαν ξύλο μέσα στο κελί. Τα μαυρισμένα μάτια τα είδε το πανελλήνιο, για την αιματουρία μάς πληροφόρησαν οι γονείς τους. Θα λέγαμε ότι πρόκειται για υπερβάλλοντα μπατσικό ζήλο, αν δεν ήταν μια ξεκάθαρη ιστορία υπερβάλλουσας ηλιθιότητας. Πιστεύουμε ότι αυτές οι ακρότητες εκδηλώθηκαν από προσωπική ηλιθιότητα και όχι από πολιτική εντολή. Γιατί αν υπήρξε άνωθεν οδηγία για ξυλοδαρμό, υπάρχει πρόβλημα προς διερεύνηση. Η χώρα είναι υπόλογη σε διεθνείς οργανισμούς ούτως ή άλλως – τόσο το χειρότερο αν οι μπουνιές αποτελούν πολιτική επιλογή.
Σε αυτό το πλαίσιο υπερβολής, από τους δράστες και από την αστυνομία, εκφράζεται με υπερβολικό τρόπο το μητρικό ένστικτο. Ενας από τους συλληφθέντες είδε τον καλύτερό του φίλο να δολοφονείται στα καλά καθούμενα από ανισόρροπο ένστολο. Η μητέρα του μπορεί να δείξει κατανόηση, μπορεί να δηλώσει ότι θα σταθεί δίπλα στο παιδί της. Εζησε μια απίστευτη φρίκη και μέσα του φώλιασε το μίσος. Αλλο αυτό, κι άλλο να δηλώνει ότι είναι περήφανη για τον γιο της. Περήφανη είναι μια μάνα όταν το παιδί της φτιάξει μια ωραία ζωγραφιά, όταν φέρει καλούς βαθμούς ή κάνει μια καλή πράξη. Το να δηλώνει υπερήφανη επειδή ο κανακάρης απείλησε αθώους με καλάσνικοφ είναι μία ακόμη ένδειξη απώλειας του μέτρου.
Το πιο παράξενο είναι ότι όλες αυτές οι ακρότητες βρίσκουν χειροκροτητές. Οι τρομοκράτες έχουν θαυμαστές επειδή ζουν χωρίς να δουλεύουν και επιτίθενται στο σύστημα. Οι κομπλεξικοί αστυνομικοί έχουν θαυμαστές που ζητούν ακόμη μεγαλύτερη επίδειξη δύναμης. Οι μανάδες που καμαρώνουν τα αίσχη των παιδιών τους έχουν το δικό τους ακροατήριο. Είμαστε με τα καλά μας;
