Η «θύελλα», σε ανύποπτο χρόνο προβλεφθείσα, έπληξε κατά βάση τους πυλώνες του «κοινωνικού κράτους». Η δημόσια ασφάλιση και Υγεία δέχθηκαν τα ισχυρότερα και αποτελεσματικότερα πλήγματα, με καταστροφικές επιπτώσεις στο επίπεδο ζωής και υγείας εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων. Ιδιαίτερα όσοι ανήκουν στα «μη-προνομιούχα» στρώματα «ευγενών» ταμείων ασφάλισης, βιώνουν τα τραγικά αποτελέσματα μιας περιοριστικής πολιτικής που πλήττει λιγότερο αυτούς που όφειλαν να συμμετάσχουν περισσότερο, τόσο λόγω «κακού παρελθόντος» όσο και εισοδηματικής δυνατότητας.
Στην τρέχουσα συγκυρία, η έννοια της περιβόητης «ισότητας», τουλάχιστον στα βασικά συστατικά αξιοπρεπούς διαβίωσης, απλώς «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ» ,υιοθετώντας κατά γράμμα και ουσία μια δημοφιλή νεολαιίστικη έκφραση. Εκεί που τα πράγματα έχουν «ξεφύγει» τελείως, είναι ο χώρος της «δημόσιας» Υγείας. Εννοούμε τα κρατικά νοσοκομεία όπου, όποιος έχει τα «μέσα» ή τα «κονέ», στην κυριολεξία κάνει ό,τι «γουστάρει». Οι «διοικήσεις» προσποιούνται πως ελέγχουν το «μαγαζί» και το προσωπικό, υποδύεται πως ασκεί τα καθήκοντά του.
Για να πούμε και «του στραβού το δίκιο», εκεί που προσγειώθηκαν οι αμοιβές, τουλάχιστον ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, και το ότι «κτυπάνε κάρτα» είναι παρήγορο. Εξυπακούεται πως το θέμα δεν αφορά το σύνολο του προσωπικού. Μόνο που, σε αρκετές περιπτώσεις, ακόμη και σε «Γενική» Εφημερία, απουσιάζουν, τόσο οι διατεταγμένοι σε «βάρδια», όσο και οι «Διοικητές», αν και όφειλαν να είναι παρόντες. Διάφορες «λεπτομέρειες» όπως φήμες περί απειθαρχίας και «μανιάτικων» στελεχών με αντιπαλότητες, δημιουργίας και συντήρησης «στεγανών» δίκην «κέντρου επιχειρήσεων Υπ.Εθ.Α», επιβολής της αρχής του «aste due» σε διοικήσεις με ανεπαρκείς δυνατότητες, είναι προς διασταύρωση.
Κατά τα άλλα, το μοναδικό πρόβλημά μας παραμένει η μη-μετακίνηση αδρανούς προσωπικού εκεί όπου οι συνάδελφοι είναι διαρκώς στην «πρέσα», η διατήρηση των «διευθυντών» με ανύπαρκτες κλινικές και οι μονάδες απλώς για το «οργανόγραμμα», η σταθερή άρνηση αξιολόγησης και δημοσιοποίησης Δεικτών Ποιότητας και Αποδοτικότητας, στην λογική του «καλά είμαστε» ,προφασιζόμενοι το «δίκαιο του εργάτη» και την «αξιοπρέπεια» του πολίτη.
Προφανώς, η αξιοπρέπεια μερικών εκατομμυρίων άλλων «πολιτών» που «χρυσοπληρώνουν» τις αδυναμίες, ανεπάρκειες ή αδιαφορίες μειοψηφιών με ισχυρή όμως δύναμη, αποτελεί «λεπτομέρεια», ειδικά για όσους καθημερινά αντιπαρατίθενται για το ποιός έχει περισσότερο δίκαιο και ποιος νοιάζεται πραγματικά για «εμάς».