Β.Π.

Στις παλιές εγκληματολογικές θεωρίες οι υπηρέτριες ήταν οιονεί πόρνες. Εξαρτημένες και ευάλωτες, μπορούσαν να υποκύψουν εύκολα στις προτάσεις των κυρίων τους και από εκεί να βρεθούν στον δρόμο και στο… έγκλημα. Στις εγκληματολογικές θεωρίες των σημερινών μέσων ενημέρωσης τα παιδιά των βορείων προαστίων είναι οιονεί τρομοκράτες. Είναι καταπληκτικές οι κοινωνιολογίζουσες γενικεύσεις που ακούγονται, γράφονται και μεταδίδονται αυτόν τον καιρό με αφορμή τη σύλληψη των τεσσάρων νεαρών ληστών που συνδέονται με τρομοκρατικές οργανώσεις και με τρομοκρατική δράση. Σε αυτή την πεζοδρομιακή κοινωνιολογία, που δυστυχώς μοιάζει με πεζοδρομιακή θεολογία, κάποια παιδιά που δεν τους έλειψε τίποτε στρέφονται κατά της κοινωνίας ακόμη και από πλήξη. Είναι ωραίο να το ακούει αυτό ο ανήσυχος, λόγω της κρίσης, νοικοκύρης. Καλύτερα μικροαστός, τίμιος και νομοταγής παρά πλούσιος και τρομοκράτης.

Σε αρκετές από τις ιστορίες που δημοσιεύονται στα παραδοσιακά και στα online μέσα, τα Β.Π. (βόρεια προάστια), με όλες τις κοινωνικές, οικονομικές, ακόμη και γεωγραφικές συνδηλώσεις που έχει ο όρος στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία αλλά και στις φαντασιώσεις της, είναι το κλειδί της ερμηνείας του φαινομένου «τρομοκρατία» ή καλύτερα του φαινομένου «νέο κύμα τρομοκρατίας» ή «νέα γενιά τρομοκρατικών οργανώσεων». Το βλέπουμε αυτό ιδιαίτερα στα νέα μέσα όπου τα σχόλια των ανώνυμων σχολιαστών ξεχειλίζουν από κοινωνικό μίσος και από χυδαιολογήματα (κατά το ιδεολογήματα), που έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζουν τη συμμετοχική πλευρά των μέσων αυτών. Στις εγκληματολογικές θεωρίες των μέσων τα Β.Π. διευρύνονται και φθάνουν ακόμη και ως το Κορωπί (που λέει ο λόγος), ίσως για να υπάρχει μια υπολογίσιμη, ποσοτικά, κρίσιμη μάζα οιονεί τρομοκρατών. Στις εγκληματολογικές θεωρίες των μέσων το γενεαλογικό δέντρο του τρομοκράτη Β.Π. έχει επίσης τον ρόλο του, ιδιαίτερα αν δύο ή τρεις γενιές πίσω υπάρχουν πλούσιοι, αδίστακτοι και εγκληματίες πρόγονοι. Φτιάχνονται έτσι ωραίες ιστορίες, άμεσα καταναλώσιμες, που αγγίζουν τον λεγόμενο συναισθηματία πολίτη, όπου «ψαρεύουμε» όλοι μας, μέσα και πολιτικοί. Μόνο που μέσα από τέτοιες ιστορίες το φαινόμενο «τρομοκρατία» συσκοτίζεται, περιθωριοποιούνται οι ευθύνες των πολιτικών, των θεσμών κτλ., ακυρώνεται η ευθύνη της κοινωνίας και κυρίως εξωραΐζεται και ελαχιστοποιείται η άλλη βία, η καθημερινή.