Εξ αρχής θα πρέπει να γίνει διαχωρισμός των εννοιών του ιερατείου και της Εκκλησίας. Δεν εννοούμε βεβαίως την Εκκλησία του Δήμου, το κύτταρο της αρχαίας δημοκρατικής Πολιτείας των ανθρώπων, αλλά την Ορθόδοξη Εκκλησία του Θεού, το πανανθρώπινο σώμα του σαρκωθέντος Λόγου.
Δυστυχώς σήμερα μόνο μέρος της ανθρωπότητας δέχεται τον θείο Λόγο και συνιστά τη στρατευμένη Εκκλησία η οποία, αν και δεν είναι αγία στο σύνολο της, ζει εν Χριστώ μετέχοντας των θείων μυστηρίων που την καθαγιάζουν ως κοινωνία προσώπων στο πρότυπο της Αγίας Τριάδος
Ιστορικά η ανθρωπότητα ζει χωρισμένη σε ετερόγλωσσα και ετερόθρησκα έθνη , αποτέλεσμα ίσως της αλαζονείας τους κατά το κτίσιμο του πύργου της Βαβέλ, ή, το φυσικότερο σαν αποτέλεσμα της ανάγκης επιβίωσης σε χώρο που το καθένα κατοχύρωσε. Συνήθως ο αγώνας κατάκτησης του χώρου αυτού αφενός συνιστά και την ιστορία των εθνών και αφετέρου αποτελεί μέρος της υπερηφάνειας τους και βασικό συστατικό της ταυτότητας τους μαζί με τη γλώσσα, τη θρησκεία και τον πολιτισμό τους.
Το βιοτικό επίπεδο και η ευημερία κάθε λαού διαφέρει ανάλογα με την εφορεία του τόπου, το σύστημα διακυβέρνησης και την θρησκεία του που άλλοι την αποκαλούν κοσμοθεωρία, φιλοσοφική τοποθέτηση ή πολιτικό σύστημα. Εξ αιτίας αυτών των πολιτικών συστημάτων και θρησκοληψιών το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του πλανήτη ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Η συνήθης αιτία είναι η οικονομική εκμετάλλευση και η κοινωνική καταπίεση λόγω της συγκέντρωσης του πλούτου στην κεντρική εξουσία (κομμουνισμός και δικτατορίες) ή στα χέρια ολίγων πλουσίων (ψευδεπώνυμος δημοκρατικός φιλελευθερισμός).
Οι λαοί αυτοί είναι κυρίως μη χριστιανοί Ασιάτες και Αφρικανοί με εξαίρεση μερικούς Λατινοαμερικάνους που για την επιβίωση τους μεταναστεύουν νομίμως, κυρίως δε λάθρα με κίνδυνο της ζωής τους ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον, σε πλουσιότερες χώρες με μεγάλο κόστος εργασίας όπου και ανταγωνίζονται τους ντόπιους εργάτες. Λόγω της πολιτισμικής και θρησκευτικής τους ετερότητας αλλοιώνουν τον πολιτισμό και την ταυτότητα της χώρας υποδοχής όταν ο ρυθμός εισόδου τους είναι μεγαλύτερος από τον ρυθμό προσαρμογής τους και απορρόφησης τους από τον εντόπιο πληθυσμό.
Αυτό συμβαίνει σήμερα και στην Ελλάδα, μία χώρα που μαστίζεται από την οικονομική ύφεση και την εκμετάλλευση των δανειστών της στους οποίους την υπέταξε ένα διεφθαρμένο σύστημα κομματοκρατίας που συστηματικά, εδώ και 30 χρόνια, εκμαυλίζει τον λαό υποθάλποντας τον αμοραλισμό, τον ατομικισμό και προβάλλοντας το υλικό κέρδος πάνω από τις ανθρώπινες αξίες. Διέσπασαν κάθε μορφή συλλογικότητας που την αντικατέστησαν με συντεχνιακές ομάδες η κάθε μία από τις οποίες διεκδικεί, με έννομα ή και άνομα μέσα, τα συμφέροντα της εις βάρος του κοινωνικού συνόλου καταλύοντας κάθε έννοια συλλογικότητας με αποτέλεσμα να οδηγούμεθα σε εθνομηδενισμό.
Είναι προφανές ότι αυτή η μεθόδευση της λαθρομετανάστευσης αποτελεί σχέδιο της νέας τάξης πραγμάτων που οδηγεί στην παγκοσμιοποίηση και την επιβολή μίας κεντρικής κυβέρνησης που καταργεί τα έθνη κράτη και την οραματίζονται τόσο οι αριστεροί διεθνιστές όσο και οι φιλελεύθεροι κεφαλαιοκράτες. Είναι να απορεί κανείς πως αυτές οι ομάδες που αν και φαινομενικά αντίθετες συμπλέουν κατά παράδοξο τρόπο στην ανομία υποταγής της ανθρωπότητας.
Ο χριστιανισμός διδάσκει την αγάπη και ενότητα του ανθρωπίνου γένους που υλοποιείται με τη στοργή και την φροντίδα του πλησίον. Το χριστιανικό ιερατείο επιδίδεται στο κατά τα άλλα θεάρεστο έργο της φροντίδας αυτών που έχουν ανάγκη, είτε είναι λαθρομετανάστες είτε εξαθλιωμένοι εντόπιοι και καταδικάζει όσους βιαιοπραγούν κατά των λαθρομεταναστών και στο έργο αυτό ζητά τη συμπαράσταση της Εκκλησίας των πιστών αλλά και των υπολοίπων ανθρωπιστικών οργανώσεων.
Όμως αυτή η αλληλεγγύη, αν και προβάλλεται σαν την εκτέλεση του χριστιανικού καθήκοντος, στην ουσία διευκολύνει την επιβολή της παγκοσμιοποίησης καθόσον μετριάζει τον πόνο των συνανθρώπων μας που προκαλείται από τις βαρβαρικές επιπτώσεις στην προσπάθεια επιβολής της. Δεν εννοούμε ότι παρόλα αυτά θα πρέπει να αγνοήσουμε τον πλησίον αλλά η αποστολή του χριστιανού στον κόσμο δεν ολοκληρώνεται με την αλληλεγγύη αλλά με την καταπολέμηση των αιτίων που δημιουργούν την ανάγκη της.
Καθήκον της Εκκλησίας είναι η πάταξη της αδικίας που ωθεί τον κόσμο στην δυστυχία, στην ανέχεια, στην εξαθλίωση, στην απώλεια της προσωπικής και εθνικής υπερηφάνειας, στον εθνομηδενισμό και τέλος στην κατάλυση του ανθρωπίνου προσώπου, του τελειοτέρου των θείων δημιουργημάτων.
Αποτελεί μικροψυχία εκ μέρους του ιερατείου να εξαντλεί τον αγώνα του κατά της κακοδαιμονίας διυλίζοντας το κουνούπι της Χρυσής Αυγής, που στην ουσία δεν θα υπήρχε εάν το κράτος υπεράσπιζε τα δικαιώματα και την ασφάλεια των πολιτών του, ενώ καταπίνει την καμήλα της αδικίας που γίνεται σε εθνικό και διεθνές επίπεδο από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, και τα συστήματα εξουσίας, τους κύριους δηλαδή υπηρέτες του μαμωνά.
Οι οικονομικοί δολοφόνοι, οι εκμεταλλευτές του παραγόμενου πλούτου και οι εντόπιοι υπάλληλοι ξένων συμφερόντων, που λυμαίνονται τον τόπο, είναι επώνυμοι. Σε εθνικό επίπεδο εντοπίζονται μέσα από τους ιδρυτές και τους διαχειριστές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, της ΔΗΜΑΡ και των άλλων κομμάτων αριστερής ή δεξιάς κολοτούμπας. Εάν το ιερατείο ενδιαφέρετο για τον Ελληνισμό και την \Ορθοδοξία θα έπρεπε παράλληλα με την κοινωνική προσφορά να εργάζεται και για την πάταξη των αιτίων της ανθρώπινης δυστυχίας και να κατονομάσει και στηλιτεύσει τους υπαιτίους.
Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος κατήγγειλε την Ηρωδιάδα και Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος την Ευδοξία με αποτέλεσμα να χάσουν και οι δύο τη ζωή του. Το τόλμησαν όμως διότι πίστευαν στη Βασιλεία του Θεού και ο δεύτερος επιπλέον στην Ανάσταση του Χριστού. Σήμερα το ιερατείο στηλιτεύει από άμβωνος την υποκρισία του Φαρισαίου και την απληστία του πλουσίου των παραβολών καθώς και την προδοσία του Ιούδα, αλλά σωπαίνει μπροστά στον παρόντα φαρισαϊσμό της εξουσίας, που περιλαμβάνει και πολλούς εξ αυτών, την ανομία του Καίσαρος, την απληστία του τραπεζικού συστήματος και του κεφαλαίου καθώς και την προδοσία των ντόπιων υπαλλήλων τους, επώνυμων και μη.
Οι εξουσίες είναι δοσμένες από τον Θεό για να διοικούν με δικαιοσύνη και σε αυτές οφείλουμε την υπακοή σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο. Όταν όμως η εξουσία υπηρετεί τον νόμο της αδικίας τότε πρέπει να αντιταχθούμε σε αυτή διότι ο ίδιος ο Χριστός είπε ότι δεν είναι δυνατόν κάποιος να υπηρετεί συγχρόνως τον Θεό και τον μαμωνά. Η στρατευμένη Εκκλησία ζει στον κόσμο και η αποστολή της δεν περιορίζεται στην αλληλεγγύη και τον στιγματισμό αναπόφευκτων βιαιοτήτων διαμαρτυρίας αλλά στην εξασφάλιση των συνθηκών που αποτρέπουν την ανάγκη και των δύο καθόσον η ανάγκη αυτή, ανεξαρτήτως του υπαιτίου, προέρχεται από την παραβίαση του Θείου θελήματος και δεν θεωρείται επέμβαση υπέρ της μιας ή της άλλης πολιτικής παράταξης.
