Φόρος στα μπετά !

Άπαντες,ωστόσο, αναπτύσσουν την επιχειρηματολογία τους εν κενώ.

Ωσάν να μην έχουν προηγηθεί τόσα και τόσα δυστυχή, ωσάν να έχουμε επανέλθει σε καθεστώς δημοσιονομικής σταθερότητας.

Παραγνωρίζουν το γεγονός ότι η χώρα δεν έχει ακόμη επιτύχει την αντιστροφή των συνθηκών, ούτε την διόρθωση των αιτίων που την έφεραν στα πρόθυρα της απόλυτης καταστροφής. Και χωρίς βεβαίως να αποδέχονται ότι για να επιτύχουμε τη σταθερότητα πρέπει να διαμορφώσουμε σταθερά δημοσιονομικά πεδία, δηλαδή σταθερές, μόνιμες πηγές εσόδων, ικανών να στηρίζουν τις πολλές υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στους πολίτες.

Ένα εργαλείο για τη διαμόρφωση των σταθερών δημοσιονομικών πεδίων είναι και οι φόροι επί του κεκτημένου πλούτου.

Και επειδή στην ελληνική περίπτωση τα ακίνητα αποτελούν το πλέον χαρακτηριστικό πεδίο αποθησαύρισης, λογικώς δεν θα μπορούσαν να εξαιρεθούν. Πολύ περισσότερο όταν όλοι γνωρίζουν ότι τα περισσότερα των ακινήτων απεκτήθησαν από διαφεύγοντα της φορολογίας εισοδήματα.

Μοιραίως,λοιπόν, ο πλούτος επί των ακινήτων θα φορολογηθεί στις παρούσες δημοσιονομικές συνθήκες.

Οι έχοντες και κατέχοντες θα πληρώσουν κάτι παραπάνω, όπως πλήρωσαν και συνεχίζουν πληρώνουν οι μισθωτοί και όσων τα εισοδήματα συλλαμβάνονται στην πηγή.

Το ζήτημα είναι να μην πληρώσουν όλοι αδιακρίτως και κυρίως να μην επιβαρυνθούν οι μικροϊδιοκτήτες που διαθέτουν ένα μικρό σπίτι προς ιδιοκατοίκηση.

Το αφορολόγητο που συζητείται για κατόχους ακινήτων με αντικειμενική αξία μέχρι 50.000 ευρώ είναι μια λύση.

Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών θέτει εκτός φορολογίας περίπου 2.700.000 μικροϊδιοκτήτες. Ίσως θα μπορούσε να είναι και υψηλότερο ώστε να απαλλαγούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη.

Τα υπόλοιπα, οι γενικού τύπου αντιδράσεις κατά του ενιαίου φόρου των ακινήτων, δεν στέκουν.

Είναι η φύση του δημοσιονομικού προβλήματος που δεν επιτρέπει την εξαίρεση της περιουσίας από τη φορολογία.

Όσοι δεν το βλέπουν απλώς λαϊκίζουν ή υπερασπίζονται τα ιδιοτελή συμφέροντά τους ή καλύτερα τον θησαυρό τους σε μπετά.