Όχι το συγκεκριμένο άρθρο δεν βασίζεται στο ποίημα του Διονυσίου Σολωμού, βασίζεται όμως στην ισχύουσα κατάσταση της χώρας.. Είναι ένα συναίσθημα που νομίζω πως όλοι μας νιώθουμε….Ακούστε λοιπόν κάτι τόσο τραγελαφικό μα συνάμα τόσο οξύμωρο… Ζούμε σε μία χώρα ελεύθερη ανεξάρτητη και πάνω απ’όλα σε μία χώρα που αιώνες πριν εισήγαγε τον όρο της δικαιοσύνης και της ελευθερίας.
Ας δώσουμε κάποια παραδείγματα μίας χώρας και μίας πολιτικής που στηρίζει , προστατεύει, σέβεται τους πολίτες της και εκτιμά τα ταλέντα τους καθώς δεν είναι τυχαίο που συγκεκριμένα οι πτυχιούχοι των ελληνικών πανεπιστημίων προτιμώνται ιδιαίτερα στο εξωτερικό.
Αυτή λοιπόν η δίκαιη χώρα έχει αναγκάσει 115.000 νέους να υποβάλλουν τα μηχανογραφικά τους για να αναζητήσουν μία δουλειά στο εξωτερικό , έχει καταφέρει να ανεβάσει το ποσοστό ανεργίας στους νέους στο 54,2 % και να αφήσει πολλά όνειρα πτυχία και ελπίδες να κρέμονται στον τοίχο του δωματίου τους θυμίζοντας τους πως κάπου κάποτε ήταν φοιτητές!
Και αναρωτιέμαι πως γίνεται πλέον επαγγέλματα που δεν ζητούν κανένα πτυχίο να έχουν μεγαλύτερο μισθό από αυτά που απαιτούν τουλάχιστον δύο πτυχία από τους πτυχιούχους; Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια περίπου από την φαινομενική αρχή της κρίσης, καθώς όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί θεωρούμαστε εντελώς ανόητοι από το ίδιο το κράτος και τα κόμματα που από καιρό γνώριζαν αυτή την κατάσταση αλλά φυσικά δεν είπαν κάτι…
Και ξέρετε γιατί; Γιατί ζούμε στη χώρα όπου το χρήμα μπορεί να σε μετατρέψει στον πιο ψυχρό και αδιάφορο άνθρωπο , όπου χιλιάδες εργαζόμενοι δεν έχουν στην κατοχή τους ούτε ένα πτυχίο αλλά όλως περιέργως δουλεύουν σε σχολεία, τράπεζες ακόμη και νοσοκομεία….
Είμαι ένας από τους πολλούς φοιτητές του τμήματος φιλολογίας και αναρωτιόμουν αφού τόσο πολύ με εκτιμά η χώρα μου ,παρέχοντας μου την σιγουριά ότι εγώ θα βρω την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσω τα επόμενα 2.5 χρόνια σε μία άλλη πόλη και όχι στη γενέτειρα μου , γιατί δεν μου δίνει ελπίδα για το μέλλον; Γιατί νομίζω πως όταν πάρω το πτυχίο μου θα το κορνιζώσω και θα το κοιτάω χωρίς να το αξιοποιώ; Θα μου πείτε τα ιδιαίτερα και τα φροντιστήρια είναι οι δύο λύσεις αρχικά ναι σίγουρα τα <<μαύρα χρήματα>> είναι μία λύση αλλά γιαυτό σπουδάζω;
Για να ζήσω το πολύ με 600 ευρώ μέχρι τα 40 μου περιμένοντας αν και πότε θα διοριστώ; Να μένω με τους γονείς μου σε μία ηλικία που οι περισσότεροι στο εξωτερικό έχουν τη δουλειά τους και ξεκινούν να δομούν την καριέρα τους να παντρεύονται ή να κάνουν οικογένεια;
Ωραία και ας βασιστούμε στην άποψη που λέει ότι πρέπει να νοικιάσω μόνος μου σπίτι , σίγουρα θα το ήθελα και θα το θέλαμε όλοι σε αυτή την ηλικία , αλλά ποιος με 600 ευρώ και αν ισχύει αυτό το ποσό , αν δηλαδή γνωρίζεις αρκετό κόσμο , αν έχει ο κόσμος την οικονομική δυνατότητα να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα τα παιδιά του ή να τα πάει στο φροντιστήριο, πως θα μπορούσε να ζήσει κάποιος έτσι; Όταν δηλαδή το ενοίκιο είναι 300 ευρώ, όταν έχεις να πληρώσεις τα κοινόχρηστα, τη βενζίνη ενός αυτοκινήτου που θα είναι το ελάχιστο 30 ευρώ το μήνα για να μπορείς να μετακινηθείς , αλλά συγχρόνως να έχεις τα απαραίτητα για να ζήσεις φαγητό και διάφορα προϊόντα στο σπίτι!
Α! και είναι η ηλικία όπου ξεκινάς να συγκατοικείς ή να θέλεις να παντρευτείς ή να κάνεις παιδιά….Οπότε ο λιγοστός αυτός μισθός είναι επαρκέστατος για να ζήσεις μόνος σου όταν θα είσαι τριάντα χρόνων;
Η Ελλάδα δυστυχώς <<καταστρέφει>> τα παιδιά της. Όταν η άσκηση του επαγγέλματος που έχεις σπουδάσει είναι πραγματικά ένα όνειρο , όταν βλέπεις ανθρώπους γύρω σου να ζουν μέσα στο κρύο κάτω στα πεζοδρόμια, παιδιά να λιποθυμούν από την έλλειψη φαγητού , ανθρώπους να αυτοκτονούν από τα χρέη , πως μπορείς να ελπίσεις; Είχα όλη την καλή διάθεση για να ελπίσω να μείνω εδώ στη χώρα μου αλλά αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι ότι ακόμη κι αν βγούμε σύντομα από την κρίση και έχουμε περισσότερα χρήματα και όλη αυτή η στεναχώρια και η μιζέρια εξαφανισθεί , πάλι οι ίδιοι άνθρωποι με το ίδιο σκεπτικό θα την καταστρέψουν…..
Ποιος λοιπόν είναι διατεθειμένος να παρακολουθεί τη ζωή να φεύγει μέσα από τα χέρια του από ανθρώπους που υποτίθεται αγαπούν την Ελλάδα, την χώρα με τον πλουσιότερο κατεμέ πολιτισμό , αλλά παρόλαυτα δεν πράττουν τίποτα ορθό για να τη σώσουν; Α! ναι ξέχασα πηγαίνουν διάφορα ταξίδια σε κάποιες χώρες διαπραγματευόμενοι μέχρι το τέλος της ζωής μας συνθήκες που θα μας αναγκάσουν να θεωρούμε και την ίδια τη ζωή πολυτέλεια αλλά οι ίδιοι να έχουν τα ακριβά σπίτια και αυτοκίνητα , να έχουν τους υψηλούς μισθούς και τα πολυτελή κελιά, για παν ενδεχόμενο μήπως κάπου κάποτε τους συλλάβουν για την κλεψιά τους!
Δυστυχώς είμαι αρκετά εγωιστής για να βλέπω το ΔΝΤ να μου παίρνει τη ζωή μέσα από τα χέρια μου και τους πολιτικούς τους έλληνες πολιτικούς να μην πράττουν τίποτα γιαυτό , είμαι αρκετά εγωιστής για να πράττω για όλη μου τη ζωή μία δουλειά που δεν με εκφράζει και δεν μου αρέσει γιατί δεν μπορώ να ασκήσω το επάγγελμα που επί τέσσερα χρόνια έχω αφιερώσει το εαυτό μου για να το σπουδάσω , είμαι αρκετά εγωιστής για να το παίξω ηλίθιος και να ελπίσω σε ένα ανέλπιδο μέλλον , να βλέπω ανθρώπους που δεν αξίζουν να καταλαμβάνουν δουλειές που δεν έχουν καν σπουδάσει , να πληρώνω τα λάθη άλλων τα οποία οι ίδιοι παραδέχονται ότι <<Μαζί τα φάγανε>> και παρόλαυτα δεν πηγαίνουν στη φυλακή….
Ε ναι λοιπόν δεν θέλω να μείνω στην Ελλάδα γιατί έμαθα στη ζωή μου ότι η προσπάθεια ανταμείβεται και ότι οι κλέφτες και ειδικά εκείνοι που το αναγνωρίζουν πηγαίνουν στη φυλακή δεν παραμένουν ελεύθεροι…. Όταν στη χώρα μου είμαι ένας ελεύθερος πολιορκημένος και δεν μπορώ να πράξω τίποτα μετατρέποντας με σε ένα άχρηστο ευρώ , γιατί πια όλους έτσι μας βλέπουν , δεν μπορώ να τη στηρίξω και δυστυχώς καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αγαπώ, σέβομαι , εκτιμώ την Ελλάδα αλλά απεχθάνομαι και σιχαίνομαι αυτούς που την κυβερνούν!