Οι φόροι δεν ήταν ποτέ δημοφιλείς στην Ελλάδα. Από την εποχή του Καποδίστρια ακόμη αποτέλεσαν βάση αντιδράσεων, η επιβολή και η είσπραξή τους άλλωστε του κόστισαν τη ζωή.
Έκτοτε άπειρες μάχες δόθηκαν στην ελληνική πολιτική σκηνή για τους φόρους. Στην παρούσα περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης και της μακράς πολυσήμαντης προσπάθειας αποτροπής της χρεοκοπίας οι φόροι αναδείχθηκαν και πάλι σε μείζον θέμα. Και δικαίως αφού επιβλήθηκαν αδιακρίτως , με κατεπείγουσες διαδικασίες, υπό την απειλή της κατάρρευσης.

Έκτακτες εισφορές, νέες φορολογίες, αυξήσεις υφιστάμενων φόρων άμεσων και έμμεσων, ένας κυκεώνας μέτρων και ρυθμίσεων επιβλήθηκε σε συνθήκες πανικού και απόγνωσης. Τώρα που υποτυπωδώς διαμορφώθηκαν προϋποθέσεις σταθεροποίησης και δημιουργούνται προσδοκίες ανάκαμψης, το βάρος των φόρων αποκαλύπτεται και ευλόγως φέρνει στο προσκήνιο αιτήματα για τον περιορισμό τους.

Ωστόσο όσοι ασκούνται πραγματικά στην πολιτική και έχουν συναίσθηση των δημοσιονομικών συνθηκών γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια μείωσης των φόρων. Παρά ταύτα μπορούν να αρθούν αδικίες της πρώτης επιβολής και επιπλέον να εξορθολογικοποιηθούν, ώστε να καταστούν πραγματικά εισπράξιμοι.

Η κυβέρνηση με την ευκαιρία της προετοιμαζόμενης μεταρρύθμισης μπορεί να προσαρμόσει καταλλήλως τα φορολογικά εργαλεία με γνώμονα τη φοροδοτικές δυνατότητες των συγκεκριμένων ομάδων του πληθυσμού.

Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά πρέπει να μελετήσει λεπτομερώς τα στοιχεία και να προσεγγίσει πραγματικά τους έχοντες και κατέχοντες.Αλλιώς το παιγνίδι θα χαθεί και οι αντιδράσεις μπορούν να λάβουν πρωτοφανείς διαστάσεις.


ΤΟ ΒΗΜΑ