Είναι, βέβαιο πλέον ότι δεν λειτουργούμε ως δυτική δημοκρατία ( δυστυχώς σε όλα τα επίπεδα). Τι εννοώ;
Πριν φθάσουμε στο προωθημένο – και αμφισβητούμενο – μέτρο της επίταξης των εργαζομένων στο Μετρό , υπήρχαν και άλλες εναλλακτικές λύσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν αυτόνομα και αυτοτελώς από τη δικαστική εξουσία .
Με άλλα λόγια υπάρχει μια διάταξη στον Ποινικό Κώδικα , δηλαδή το άρθρο 232 Α, που θεωρεί ως αδίκημα τη μη συμμόρφωση προς τις δικαστικές αποφάσεις ( προς τις αποφάσεις , δηλαδή, που εκδίδονται από τη μία εκ των τριών βασικών μορφών εξουσίας που δομούν και διαμορφώνουν το πολίτευμά μας).
Και το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής : Γιατί, λοιπόν, όταν κηρύχθηκε από το αρμόδιο δικαστήριο καταχρηστική η απεργία των εργαζομένων στο Μετρό , δεν κινήθηκαν οι εισαγγελικές αρχές – με βάση το παραπάνω άρθρο του ΠΚ- εναντίον των εργαζομένων εκείνων που παραβίαζαν τη σχετική απόφαση;
Εάν η απάντησή σε αυτό το ερώτημα είναι, ότι υπάρχει μια παγιωμένη κουλτούρα σε αυτή τη χώρα να μη εφαρμόζονται οι δικαστικές αποφάσεις (ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις), τότε θα ήταν πιο ειλικρινές να «καταργήσουμε» το άρθρο 232Α του Ποινικού Κώδικα ( ή και άλλα αδικήματα)!
Και να δεχθούμε ότι βαδίζουμε ολοταχώς σε μια χαοτική κατάσταση , η οποία πάντως δεν θα έχει καμία σχέση με τη δυτική δημοκρατία και με την ευρωπαική (και αμερικανική ) συνταγματική παράδοση , όπου το πολίτευμα διαρθρώνεται δυναμικά μέσα από την αντιπαράθεση της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας ( τα περίφημα checks and balances)!
Η παραγγελία , μάλιστα, και μιας δήθεν κατεπείγουσας (!) προκαταρκτικής εξέτασης λειτουργεί σε αυτές τις περιστάσεις ως ένα βολικό «δικονομικό άλλοθι» για τις εισαγγελικές αρχές , γιατί συνήθως δεν οδηγεί πουθενά.
Από την άλλη μεριά, βεβαίως, είναι απαραίτητο να καταγράψουμε και μια άλλη αρνητική κατάσταση σε αυτό το επίπεδο : Δηλαδή οι περισσότερες των απεργιών έχουν κηρυχθεί δυστυχώς τα τελευταία χρόνια από τα αρμόδια δικαστήρια ως καταχρηστικές !
Κατά συνέπεια ,όλες αυτές οι καταγραφές καταδεικνύουν ότι η δικαστική εξουσία θα πρέπει να λειτουργήσει κάπως διαφορετικά και πιο συντεταγμένα μέσα στις πρωτόγνωρες συνθήκες συνολικής χρεοκοπίας , φτώχιας ( και δραστικής περικοπής των μισθών και των συντάξεων ) τις οποίες όλοι βιώνουμε.
Υπό αυτήν την έννοια δεν θα φθάναμε στο γενικευμένο και αμφισβητούμενο (κυβερνητικό) μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης, εάν εξαντλούνταν όλες οι εναλλακτικές λύσεις νομιμότητας που διαθέτουμε ως δυτικό κράτος δικαίου!
Αντί συμπεράσματος θα ήθελα να διατυπώσω την ακόλουθη παρατήρηση : Πριν από μερικά χρόνια ένα μεγάλος αριστερός αμερικανός διανοούμενος, ο Ρίτσαρντ Ρόρτυ, είχε γράψει ένα βιβλίο με τον ελκυστικό τίτλο « Achieving our Country» , δηλαδή να κάνουμε κάτι καλό για τη χώρα μας!
Υπό αυτή την έννοια η διατήρηση του βασικού μεγέθους της νομιμότητας στη χώρα μας , μέσα σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες που ζούμε, είναι ίσως ένα ισχυρό αντίβαρο για να μη κατρακυλήσουμε σε πιο παρακμιακές (και μη ελεγχόμενες) κοινωνικές καταστάσεις, που θα μας οδηγήσουν νομοτελειακά στο περίφημο αξίωμα του Χόμπς «bellum omnium contra omnes» (δηλαδή, πόλεμος όλων εναντίον όλων) !
* Ο κ. Γρ. Καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ
