Οι Αραβοϊσραηλινοί αποτελούν κομμάτι του ισραηλινού κράτους, κι όμως, την ώρα που οι υπόλοιποι Ισραηλινοί αποφασίζουν πώς θα ψηφίσουν, εκείνοι αποφασίζουν εάν θα ψηφίσουν.
Τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε έτσι. Στις πρώτες εκλογές στην ισραηλινή ιστορία, τα αραβικά κόμματα κατέβηκαν ως «αδερφικά» του κινήματος Μαπάι, του οποίου ηγούνταν ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, ο αρχιτέκτονας του σύγχρονου Ισραήλ. Κόμματα όπως η Δημοκρατική Λίστα της Ναζαρέτ μπορεί να μην υπήρξαν μεγάλα, αλλά συμμετείχαν σε κυβερνητικούς συνασπισμούς και εξέφρασαν το όραμα των αριστερών ιδρυτών του νέου κράτους που ήθελε τη μειονότητα των Αραβοϊσραηλινών να αποτελεί μέρος του πολιτικού σκηνικού της χώρας.
Βεβαίως στις μέρες μας τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, καθώς η τρέχουσα ηγεσία φροντίζει να θυμίζει σε όλους ότι το Ισραήλ είναι εβραϊκό κράτος. Μάλιστα, το τελευταίο κοινοβούλιο ψήφισε μία νομοθεσία σύμφωνα με την οποία όποιος θέλει να μεταναστεύσει στο Ισραήλ οφείλει να ορκιστεί ότι αναγνωρίζει την εβραϊκή προέλευσή του. Αυτού του είδους οι κινήσεις όμως και η νοοτροπία πίσω αυτές, πληγώνουν και θυμώνουν τους Αραβοϊσραηλινούς και παρόλο που έχουν πολιτικά δικαιώματα νιώθουν αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι.
Ακόμη κι αν ψηφίσουν, νιώθουν ότι η εξουσία μοιράζεται ανάμεσα σε κόμματα που εκπροσωπούν Εβραίους. Στις προηγούμενες εθνικές εκλογές του Ισραήλ ψήφισαν περίπου τα τρίτα τέταρτα των Αραβοϊσραηλινών. Στο τελευταίο γύρο στις κάλπες προσήλθαν λίγοι περισσότεροι από τους μισούς, ενώ στις εκλογές που διεξάγονται σήμερα Τρίτη, αναμένεται να ψηφίσουν ακόμη πιο λίγοι: κάποιοι αναλυτές λένε ότι ίσως τελικά ψηφίσει μόλις το 25%.
Οι λόγοι για την αποχή τους είναι μάλλον σύνθετοι, όμως πρωταρχικό ρόλο διαδραματίζει το αίσθημα αποξένωσης που νιώθουν –όχι ακατανόητη αν σκεφτεί κανείς την ιστορία των Αγίων Τόπων. Και ενώ ορισμένοι Αραβοϊσραηλινοί εργάζονται επιτυχώς στο πλαίσιο της ισραηλινής οικονομίας, άλλοι υποδεικνύουν ότι τα παιδιά τους είναι φτωχότερα από τα παιδιά των εβραϊκών οικογενειών και ότι ο προϋπολογισμός των αραβικών πόλεων μοιάζει μικρότερος από ό,τι των άλλων πόλεων του Ισραήλ.
Βάσιμες πιθανότητες να εκλεγεί, έχει μόνο ένας αραβοϊσραηλινός υποψήφιος βουλευτής, ο οποίος κατεβαίνει με το κεντρώο εβραϊκό κόμμα Μερέτζ –εξαιρουμένης της κοινότητας των Δρούζων και της δικής της ψηφοφορίας. Είναι προφανές ότι οι Αραβοϊσραηλινοί θα είχαν πολύ περισσότερη επιρροή εάν ψήφιζαν τακτικά και σε μεγαλύτερους αριθμούς. Ψηφίζοντας τα δικά τους μικρά κόμματα ουσιαστικά εξασφαλίζουν ότι θα παραμένουν ένα κλάσμα του συνόλου της ισραηλινής πολιτικής χωρίς ουσιαστική επιρροή. Αυτή η επιρροή θα γινόταν άμεσα αισθητή αν ένας μεγάλος αριθμός Αραβοϊσραηλινών προσερχόταν στις κάλπες και ψήφιζε υπέρ του Μερέτζ ή κάποιου άλλου κόμματος που στηρίζει την ειρηνευτικές συνομιλίες με τους Παλαιστινίους. Ομως, όπως αποκαλύπτουν τα εκλογικά αποτελέσματα, στερημένοι καθώς είναι από μια ενιαία ταυτότητα, οι Αραβοϊσραηλινοί δυσκολεύονται να δράσουν ως σύνολο.
