Μοιάζει με διαβολική σύμπτωση, καθώς κάθε χρόνο πλέον ( από το 2011) τέτοια περίοδο, οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ κλιμακώνουν τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις. Η Αθήνα φαίνεται να βρίσκεται και πάλι ένα βήμα πίσω από τον υπόλοιπο Ευρωπαϊκό κόσμο, καθώς τέτοιας έντασης φαινόμενα την παραλύουν. Και φυσικά, σε μια χώρα σαν τη δική μας, δεν μπορούμε να μιλάμε για κοινωνική συνοχή από τη στιγμή που τις συνέπειες αυτών των απεργιακών ενεργειών, επωμίζονται οι απλοί πολίτες, που προφανώς δεν έχουν την οικονομική και χρονική πολυτέλεια να βρουν εναλλακτικό τρόπο μετακίνησης προς το χώρο εργασίας τους κυρίως.
Γενικά, σέβομαι το δικαίωμα στην απεργία ( αν και βρίσκω εντελώς άδικο το αίτημα των εργαζομένων στο μετρό για εξαίρεση τους από το ενιαίο μισθολόγιο – πόσο μάλλον το πρόσχημα για υποστήριξη των υπολοίπων εργαζομένων στα ΜΜΜ που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις ). Όμως, διαφωνώ πλήρως με την εγωκεντρική συμπεριφορά τους εφόσον εδώ και μέρες φαίνεται να αγνοούν επιδεικτικά τις επιπτώσεις της απεργίας τους στην καθημερινότητα των συμπολιτών τους που δυσχεραίνεται αισθητά. Άλλωστε, η απεργία δεν είναι το μόνο μέσο πίεσης προς την κυβέρνηση, αλλά η έσχατη μορφή.
Δεν μπορείς να μιλάς για δικαιοσύνη και να απεκδύεσαι τις ευθύνες, τη στιγμή που παλεύεις να μη χάσεις τα προνομία σου ( καθώς η ένταξη των υπολοίπων εργαζομένων του δημοσίου στο ενιαίο μισθολόγιο είναι γεγονός ). Δεν μπορείς να αποφασίζεις αυθαίρετα επαναλαμβανόμενες απεργίες στα ΜΜΜ, τα οποία στην τελική δεν είναι ιδιοκτησία σου, αλλά εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Στην τελική το δημόσιο δεν έχει κανένα συμφέρον να διατηρεί εργαζόμενους που όχι μόνο δεν καλύπτονται από αυτά που τους προσφέρει, αλλά παράλληλα έχει και τεράστια υστέρηση εσόδων καθημερινά από την απεργία. Η κρίση είναι βαθιά, αλλά δεδομένη πια.
Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ως ένδειξη αυτοσεβασμού, καθώς και αλληλοσυμπαράστασης είναι να μην παρεμποδίζουμε την καθημερινότητα και τις ανάγκες των συμπολιτών μας.
