Το «Μεγάλο Ντιλ» του Ομπάμα

Θα πρότεινα να χρησιμοποιούμε την φράση «Μεγάλο Ντιλ» για την πρώτη θητεία του Ομπάμα, στο σύνολό της. Ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ είχε το «Νέο Ντιλ», ε λοιπόν ο Ομπάμα έχει την δική του «Μεγάλη Συμφωνία». Δεν κατάφερε όλα όσα θα ήθελαν οι οπαδοί του, και σε κάποιες στιγμές η επιβίωση των επιτευγμάτων του έμοιαζε πολύ αμφίβολη. Αλλά αν οι προοδευτικοί κοιτάξουν πού βρισκόμαστε καθώς αρχίζει η δεύτερη θητεία του, θα βρουν λόγους για μεγάλη (αν και όχι απόλυτη) ικανοποίηση.

Σκεφτείτε, ιδίως, τρεις τομείς: το σύστημα Υγείας, την ανισότητα, και την μεταρρύθμιση στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Η μεταρρύθμιση στο σύστημα Υγείας είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Μεγάλης Συμφωνίας. Προοδευτικοί αγωνίζονταν για κάποιου είδους καθολική ιατροφαρμακευτική κάλυψη από την εποχή του Χάρι Τρούμαν. Τελικά τα κατάφεραν. Είναι αλήθεια ότι δεν ήταν η μεταρρύθμιση που θα ήθελαν πολλοί. Αντί να προσφέρει κάλυψη σε όλους, επεκτείνοντας το Medicare για όλον τον πληθυσμό, έχουμε μια δέσμη ρυθμίσεων και επιδομάτων με τρύπες μέσα στις οποίες μπορεί να πέσει πολύς κόσμος.

Αλλά αυτό ήταν το εφικτό με δεδομένη την πολιτική πραγματικότητα – την δύναμη των ασφαλιστικών εταιρειών, την γενική διστακτικότητα ψηφοφόρων με καλή ασφάλιση να αποδεχθούν την αλλαγή. Είναι, πάντως, ένα σύστημα που μπορεί να λειτουργήσει, και να είναι μια τεράστια βελτίωση στην ιατροφαρμακευτική και την οικονομική ασφάλεια των Αμερικανών.

Με την ανισότητα, τί γίνεται; Σε αυτό το μέτωπο, δυστυχώς, το Μεγάλο Ντιλ δεν είναι ανάλογο με το Νέο Ντιλ. Οπως ο Ρούζβελτ, ο Ομπάμα ανέλαβε την εξουσία σε ένα έθνος με τεράστιες ανισότητες σε εισόδημα και πλούτο. Το Νέο Ντιλ είχε επαναστατικές επιπτώσεις, δίνοντας δικαιώματα στους εργαζομένους και οδηγώντας σε μια άνοδο την μεσαία τάξη, που κράτησε για 40 χρόνια. Σε σύγκριση με αυτό, το Μεγάλο Ντιλ του Ομπάμα είναι λίγο.

Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η μεταρρύθμιση στο σύστημα Υγείας θα δώσει σημαντική βοήθεια στο κατώτερο μισό της κοινωνίας με αναδιανομή εισοδήματος, που θα χρηματοδοτηθεί κατά μεγάλο μέρος από νέους φόρους στο πλουσιότερο 1%. Και η συμφωνία για τον «δημοσιονομικό γκρεμό» αυξάνει και άλλο τους φόρους για τους πλούσιους.

Το 1% των πιο πλούσιων φορολογουμένων θα δουν το εισόδημά τους, μετά τους φόρους, να μειώνεται κατά 6%. Δεν είναι τεράστια μείωση, αλλά δεν είναι και αμελητέα.

Τέλος, υπάρχει η μεταρρύθμιση στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Το νομοσχέδιο που πέρασε σαφώς και δεν είναι το είδος της δραματικής αλλαγής καθεστώτος που μπορεί να ήλπιζε κανείς για τους ασύδοτους τραπεζίτες, οι οποίοι γονάτισαν την παγκόσμια οικονομία.

Αλλά αν είναι κάποια ένδειξη η οργή των πλουτοκρατών, μάλλον τους πόνεσε η μεταρρύθμιση. Και στις τελευταίες εκλογές, η Wall Street έδωσε τα χρήματά της στο κόμμα που θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντά της. Για παράδειγμα, τα hedge funds ήταν αναφανδόν υπέρ του Ομπάμα το 2008 – αλλά το 2012 έδωσαν τα τρία τέταρτα των χορηγιών τους στους Ρεπουμπλικάνους (και έχασαν).

Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, το Μεγάλο Ντιλ ήταν πράγματι μια Μεγάλη Συμφωνία. Αλλά θα έχουν διάρκεια τα επιτεύγματά της;

Νομίζω πως ναι.

Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι οι προοδευτικοί έχουν τον δημογραφικό και τον πολιτισμικό αέρα στα πανιά τους. Η Δεξιά άνθισε επί δεκαετίες εκμεταλλευόμενη φυλετικούς και κοινωνικούς διχασμούς – αλλά αυτή η στρατηγική έχει γίνει τώρα μπούμερανγκ, καθώς γινόμαστε ένα όλο και πιο πολυπολιτισμικό και κοινωνικώς προοδευτικό έθνος.

Βεβαίως, τίποτα από όσα μόλις είπα δεν πρέπει να οδηγήσει τους προοδευτικούς σε εφησυχασμό. Οι πλουτοκράτες μπορεί να έχασαν μια μάχη, αλλά ο πλούτος και η επιρροή τους εξακολουθεί να τους δίνει δύναμη σε ένα πολιτικό σύστημα που κινείται από το χρήμα.

Στο μεταξύ, οι ιέρακες που προειδοποιούν για τους κινδύνους από το έλλειμμα (τους οποίους χρηματοδοτούν γενναιόδωρα οι πλουτοκράτες) προσπαθούν ακόμη να εκφοβίσουν νταηλίδικα τον Ομπάμα για να περικόψει κοινωνικά προγράμματα.

Εχουμε, λοιπόν, πολύ δρόμο μπροστά μας. Παρ΄όλα αυτά, ίσως οι προοδευτικοί – μια ομάδα που συνεχώς ανησυχεί – μπορεί να κάνουν ένα σύντομο διάλειμμα από το άγχος και να απολαύσουν τις πραγματικές, αν και περιορισμένες, νίκες τους.