Κύριε Λιανέ και υπεύθυνοι της ηλεκτρονικής έκδοσης του Βήματος,
διαβάζοντας το άρθρο του κ. Λιανού (https://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=493925) στην ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος με τίτλο «Επαναφορά της θανατικής ποινής» (20/01/2013 05:45), αισθάνθηκα ντροπή για τους ανθρώπους τους οποίους εμπιστευόμαστε (εμπιστευόμασταν) για τη μόρφωση και την ενημέρωσή μας.
Σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο που πέρα και πριν την οικονομική κρίση υπάρχει η κοινωνική, είναι ντροπή και φέρει τεράστια ευθύνη (κάτι που παρά τα όσα συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, σε αυτή τη χώρα αδυνατούμε να αντιληφθούμε) να εκφέρουμε δημοσιώς απόψεις επικίνδυνες. Επικίνδυνες όχι γιατί είναι αντίθετες με τις δικές μου ή άλλων ανθρώπων αλλά γιατί δεν στηρίζονται σε σοβαρή επιχειρηματολογία, σε στοιχεία, σε γεγονότα, σε έρευνα.
Ενισχύουν μύθους και ανακρίβειες κάνοντας χρόνια κόπου και επιστημονικών ερευνών και σοβαρών επιστημόνων να φαντάζουν ευτελή ασήμαντα και άσοβαρα. Να μην υπάρχουν καν! Είστε ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, αυτό λοιπόν θα έπρεπε τουλάχιστον να σας καθιστά σοβαρό αρθρογράφο και σωστό ερευνητή κάτι που εμφανώς δεν ισχύει. Επιπλέον, σόφρων είναι να όταν «εκφέρουμε» δημόσιο λόγο να μιλάμε για αυτά που γνωρίζουμε. Δεν είστε κύριε μου ούτε Πολιτικός ούτε Κοινωνικός επιστήμονας, ούτε εγκληματολόγος ούτε απο οτι διάβασα κάτοχος κάποιας ειδίκευσης που σας καθιστά ειδικό σε ζητήματα θανατικής ποινής ή ανομικής αμερικανικής κουλτούρας ή κάτι παρόμοιο. Μείνετε λοιπόν απο σεβασμό προς την κοινωνία τουλάχιστον σε αυτά που γνωρίζετε. Η έκεθεση δεν κάνει πάντα καλό!
Χρησιμοποιείτε τον τίτλο σας (εσείς και το Βήμα) για να δώσετε κύρος σε μια άποψη που δεν άπτεται του αντικειμένου σας και επιχειρηματο-λογικά είναι σαθρή. Κανένα σοβαρό επιχείρημα δεν ξεκινάει με το ρήμα «Λέγεται…». Που λέγεται; ποιοι το λένε; γιατί το λένε;;
Αυτή τη τόσο κρίσιμη περίοδο (κοινωνικά,οικονομικά και πολιτικά) είναι λυπηρό να μην αντιλαμβανόμαστε την ατομική μας ευθύνη, τα λάθη μας, τα πλεονηκτήματα και τα μειονεκτήματά μας.
Είναι λυπηρό που ακόμα δεν μπορούμε να εκφέρουμε λόγο ορθό. Η Ελλάδα τελικά το 2013 μοιάζει ακόμα με ένα τεράστιο καφενείο, που μόνο τέτοιες συζητήσεις μπορεί να κάνει. Καφενείου. Διαδίδοντας μύθους, σημεία και τέρατα.
«Αστοχες Ποινές. Το Ποινικό Σύστημα Υπό Αμφισβήτηση», Louk Hulsman, Jacqueline Bernat de Celis, Νιμική Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1997
Δευτερο Μέρος, κεφ.1, παρ. 1, σελ. 100
«Ο πολιτικός λόγος, ένα σημαντικό τμήμα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ορισμένοι ειδικοί της αντεγκληματικής πολιτικής βομβαρδίζουν το «μέσο άνθρωπο» για να αποσπάσουν τη γνώμη του πάνω στα προβλήματα ποινικής δικαιοσύνης. Αυτός ο μέσος άνθρωπος παρουσιάζεται ξεροκέφαλος, απαθής και εκδικητικός. Δεν διακρίνει ανάμεσα στους περιθωριακούς, τους βίαιους, τους κάθε είδους ενοχλητικούς. Θα τους έστελνε όλους μαζί στον Καιάδα. Φαντάζεται τις φυλακές γεμάτες επικίνδυνους δολοφόνους. Στον ποινικό μηχανισμό βλέπει το μοναδικό μέσο προστασίας απο τα κοινωνικά φαινόμενα που τον ενοχλούν…
Ωστόσο, αυτός ο μέσος άνθρωπος δεν υπάρχει! Είναι μια αφαίρεση που διευκολύνει τη νομιμοποίηση του υπάρχοντος συστήματος και την ενίσχυση των πρακτικών του. …»
Μήπως τελικά υπάρχει;
