Πριν από εκατόν πενήντα περίπου χρόνια, ο διάσημος Ρώσος συγγραφέας ,Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, έγραψε ένα παγκοσμίως γνωστό βιβλίο:To «Εγκλημα και τιμωρία». Αν είχα την συγγραφική του ικανότητα, θα έγραφα και εγώ σήμερα ένα άλλο βιβλίο με τίτλο : « Εγκλήματα χωρίς τιμωρία» και πιστεύω ότι θα γινόταν ανάρπαστο, όχι τόσο στην χώρα μας, γιατί το θέμα είναι γνωστό στους Έλληνες, όσο σε άλλες πολλές χώρες της υφηλίου. Είναι κοινός τόπος ότι, στη χώρα μας, οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά, αφού η προβλεπόμενη από το Σύνταγμα ισονομία έχει παραμείνει στα χαρτιά. Αυτό βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς, συμβαίνει σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά η χώρα μας κατέχει και σ’ αυτό, όπως και σε άλλα πολλά , την πρωτοκαθεδρία. Το φαινόμενο αυτό είναι και διαχρονικό.
Το είχε επισημάνει άλλωστε και ο Σκύθης ηγεμόνας και φιλόσοφος, Ανάχαρσις ,πριν από οκτώ αιώνες, ο οποίος είχε πει: « Ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης . Οι μικρές μύγες πιάνονται, ενώ οι μεγάλες, σχίζουν το δίκτυ και φεύγουν.» Δεν θα αναφερθώ εδώ, στα μεγάλα πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα της τελευταίας δεκαετίας, ούτε σ’αυτόν τον ατέλειωτο χορό των λιστών, που καλά κρατεί αυτές τις ημέρες και σύρεται κυρίως απ’ αυτή την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ, γιατί δεν κατέχω τις απαιτούμενες νομικές γνώσεις, για να αποφανθώ ποια ήταν τα αξιόποινα εκείνα αδικήματα και γιατί τα περισσότερα απ’ αυτά έχουν ήδη παραγραφεί .
Θα περιοριστώ μόνον σε ορισμένα εγκλήματα, που διαπράττονται συχνά στην χώρα μας, από κάποιες κοινωνικές ομάδες . Και πρώτα απ’ όλα, στις καταλήψεις δημοσίων χώρων. Κάθε τόσο, οι αγρότες, για να διαμαρτυρηθούν, όταν θίγονται τα συμφέροντα τους, καταλαμβάνουν τις οδικές αρτηρίες, με τα τρακτέρ τους, δημιουργώντας τρομερή αναστάτωση στις συγκοινωνίες, με δυσμενείς επιπτώσεις στην εθνική οικονομία . Κάθε τόσο, οι φοιτητές και οι μαθητές, όταν κρίνουν ότι θίγονται τα δικά τους συμφέροντα, καταλαμβάνουν τις σχολές τους, παρεμποδίζοντας την εύρυθμη λειτουργία τους και μερικές φορές κλειδώνουν και τους καθηγητές τους μέσα στα γραφεία τους .
Άλλες κοινωνικές ομάδες, καταλαμβάνουν τα αεροδρόμια ή τα λιμάνια, με τις γνωστές αρνητικές συνέπειες, στην καταβαλλόμενη από την κυβέρνηση προσπάθεια, για την ανόρθωση της οικονομίας και άλλοι, γνωστοί ή άγνωστοι, καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια .
Προσφάτως, πολύς ντόρος έγινε και με τις καταλήψεις και ανακαταλήψεις της βίλας Αμαλία και του κτιρίου επί της οδού Λέλας Καραγιάννη . Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, δεν εφαρμόζονται οι νόμοι και για τα εγκλήματα αυτά που διαπράττονται, σε βάρος της εθνικής μας υπόστασης, δεν επιβάλλεται καμία τιμωρία. Η κλοπή είναι ασφαλώς ένα άλλο σοβαρό ποινικό αδίκημα, αλλά στην χώρα μας, η τιμωρία γι’ αυτό το έγκλημα, επιβάλλεται επιλεκτικά.
Όταν ένας πεινασμένος φουκαράς, τολμά να κλέψει ένα αγγούρι, από κάποιον μανάβη της λαϊκής αγοράς, οδηγείται πάραυτα στη φυλακή. Όμως ,όσοι επιχειρηματίες διαπράττουν ένα πολύ μεγαλύτερο συγκριτικά έγκλημα, γιατί δεν αποδίδουν στο κράτος τον Φ.Π.Α , που εισπράττουν από τους πελάτες τους, ή δεν αποδίδουν, στα ασφαλιστικά ταμεία, τις εισφορές, που παρακρατούν από τους μισθούς των υπαλλήλων τους, ή εκδίδουν απεριόριστα εικονικά και πλαστά τιμολόγια, όχι μόνον δεν τιμωρούνται, αλλά διευκολύνονται από το κράτος, αν φιλοτιμηθούν κάποτε να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους .
Οσο για τους άλλους φοροκλέφτες, που ονομάζονται, επί το κοσμιότερον, φοροφυγάδες, πολύ φοβάμαι ότι θα τιμωρηθούν κάποτε, μόνο από τον Θεό, αν διαπιστωθεί ότι υπάρχει . Ένα άλλο θλιβερό φαινόμενο, για το οποίο η χώρα μας, έχει πετύχει να εξασφαλίσει την αποκλειστικότητα, είναι ότι, κάθε φορά πού γίνεται στο κέντρο της πρωτεύουσας, μια ειρηνική διαδήλωση, εκ μέρους διαμαρτυρομένων πολιτών, εμφανίζονται ανελλιπώς, αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι κουκουλοφόροι, οι οποίοι καταστρέφουν, μετά μανίας, περιουσιακά στοιχεία ανήκοντα στο κράτος ή σε ιδιώτες ( τράπεζες, καταστήματα, αυτοκίνητα κ.τ.λ ), με την ανοχή των αστυνομικών οργάνων, χωρίς να συλλαμβάνονται, αλλά και όταν συλλαμβάνονται, ποτέ δεν τιμωρούνται .
Μπροστά σ’ αυτή την αλγεινή εικόνα, που εμφανίζει η χώρα μας, εδώ και πολλά χρόνια τώρα, οι πολιτικές ηγεσίες μας, εξακολουθούν να παραμένουν αδρανείς και απαθείς και δεν ξέρω, αν θα πρέπει κανείς να ελπίζει, ότι οι ίδιες αυτές ηγεσίες ,θα καταφέρουν να αναστρέψουν κάποτε, αυτή την εικόνα . Αν αυτό το καθεστώς της πλήρους ατιμωρησίας, που επικρατεί στη χώρα μας, με την ανεξήγητη αυτή ανοχή των ταγών της Δικαιοσύνης, είναι γνώρισμα μιας ευνομούμενης Πολιτείας, όπου εφαρμόζεται το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ας μας το πουν επί τέλους οι ποινικολόγοι μας και οι συνταγματολόγοι μας . Όμως, όταν σε μια Δημοκρατία, η ελευθερία, που είναι το βασικότερο γνώρισμά της, παρέχεται στους πολίτες απεριόριστα, χωρίς κανέναν φραγμό, τότε η Δημοκρατία αυτή ταυτίζεται με την Αναρχία .
