«Η Αρήτη, με τον τρόπο της,ενσαρκώνει την αρετή της εξουσίας, τη σκοπιμότητά της, τον βαθύ ανθρωπισμό της». Γεώργιος Κ. Βλάχος, «Πολιτικές κοινωνίες στον Όμηρο» Εκδοση του ΜΙΕΤ, Αθήνα 1981
Οταν όλα είναι αβέβαια, συνήθως πραγματώνεται το χειρότερο σενάριο. Η χώρα είναι σε τροχιά γενικής κρίσης και ενώ όλοι εστίαζαν, μετά τις περιπέτειες του περασμένου έτους, στην οικονομία και στις αλλεπάλληελες δόσεις των δανείων, ως κύριο ζήτημα αναδύεται η πολιτική διακυβέρνηση. Και δεν είναι παράξενο, αυτό είναι το πραγματικό μας πρόβλημα. Το θέμα της διαπλοκής και της αδιαφανούς διαχείρισής της εκ μέρους του πολιτικού κόσμου σκεπάζει τα πάντα, ευτελίζει θεσμούς και πρόσωπα, εκμαυλίζει συνειδήσεις, απογοητεύει τους πολίτες.
Προκύπτει καθαρά ότι χωρίς λύση του πολιτικού ζητήματος δεν μπορεί να υπάρξει ούτε οικονομική ανάκαμψη, ούτε κοινωνική ειρήνη, ούτε αποκατάσταση της εμπιστοσύνης. Μέσα από αποκαλύψεις αθλιοτήτων, συστηματική αντιπαλότητα, υπερβολές και συμφέροντα, η δημόσια ζωή της χώρας βαλτώνει στη χειρότερη δυνατή εκδοχή.
Τα ΜΜΕ ωθούν την κατάσταση στα άκρα εκμεταλλευόμενα την οργή των πολιτών και την έλλειψη προοπτικής. Κατά τον καθηγητή κ. Κοντογιώργη «η λίστα Λαγκάρντ εξέθεσε το πολιτικό προσωπικό, επειδή έχει εξωγενή πηγή και δεν μπορούσε να υποστεί την προηγούμενη «λεύκανσή» της από τα «φίλια» στοιχεία, πριν δημοσιοποιηθεί, όπως συμβαίνει με τις λίστες, οι οποίες προωθούνται από εσωτερικές αρχές» (βλ. http://www.hassapis-peter.blogspot.gr/2013/01/86.html).
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, κι είναι εύκολο να φανατασθούμε το τί θα επακολουθήσει ως δημόσιο θέαμα γεγονότων και ερμηνειών στους επόμενους μήνες, είναι μάλλον ουτοπικό να αναμένει κανείς τη λύση μέσα από την οικονομία, τις δόσεις, τα ελλείμματα, τα μνημόνια και τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Το κλίμα της κομματικής σύγκρουσης, των προανακριτικών επιτροπών και οι απίθανες αποκαλύψεις σχετικά με τη διαχείριση των στοιχείων (λίστες, ευθύνες, ενημέρωση θεσμικών παραγόντων) δημιουργούν επιπλέον σύγχυση που επηρεάζει αρνητικά το σύνολο του δημοσίου βίου. Δεν πρόκειται για πολιτική ζωή, δηλαδή για κοινό αγαθό, για δημοκρατία, για Δήμο ελευθέρων πολιτών, όπως τους γνωρίζει αυτός ο τόπος ήδη από την εποχή του Ομήρου. Αυτά προϋποθέτουν πολιτισμό, επιχειρήματα, λαϊκές συνελεύσεις, ηγεσία κύρους.
Το κύριο πρόβλημά μας είναι σαφώς πολιτικό. Δεν έχουμε το σύστημα διακυβέρνησης, ούτε και τους ηγέτες που απαιτούν οι κρίσιμες περιστάσεις. Κι αυτό δεν μπορεί να το λύσει καμμιά τρόϊκα, είναι θέμα του κυρίαρχου ελληνικού λαού. Δεν λύνεται με μια απλή ανακατανομή εδρών, συμπράξεις συστημικών, παλιών ή και νεοπαγών προσωποπαγών κομμάτων. Χρειαζόμαστε ένα νέο πολίτευμα, μια νέα ελληνική Πολιτεία, μια République.
Η Μεταμόρφωση της χώρας πρέπει να αρχίσει από την πολιτική. Χρειαζόμαστε γι αυτό ένα νέο Σύνταγμα κι όχι απλά αναθεώρηση και ελαστικές ερμηνείες του υπάρχοντος, όπως προτείνεται από τα σημερινά κόμματα. Οι έκτακτες συνθήκες απαιτούν έκτακτα μέτρα, με πνεύμα Ηρθε η ώρα να αναληφθεί άμεσα πολιτική πρωτοβουλία. Προτείνω τα εξής σημεία:
-Συγκρότηση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης αποτελούμενη από τριακόσιους καταξιωμένους πολίτες με αποκλειστικό έργο την επεξεργασία σχεδίου νέου Συντάγματος
-Διοργάνωση Συντακτικού Δημοψηφίσματος με αντικείμενο το νέο Συντάγμα και το νέο Πολίτευμα της Προεδρικής Δημοκρατίας
-Εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας απευθείας από τους πολίτες
-Ορισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας υπό τον εκλεγμένο Πρόεδρο
Το πλαίσιο αυτό είναι άμεσα υλοποιήσιμο, είναι ρεαλιστικό, δημιουργεί ελπίδα, εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες της χώρας και κυρίως απαγκιστρώνει την πολιτική ζωή από τα θλιβερά, συγκρουσιακά και αδιέξοδα σημερινά μονοπάτια. Υπάρχει λύση, χρειάζεται θάρρος. Ηρθε η ώρα των ελλήνων πολιτών. Πάνω από κόμματα. Για την Ελλάδα.
*Ο Αθ. Θεοδωράκης είναι πολιτικός επιστήμονας, ιδρυτικό μέλος της «Πρωτοβουλίας πολιτών για Ριζική Συνταγματική Αλλαγή» (www.neosyntagma.net)
