Το θυμάστε, δεν το θυμάστε; Tον Αύγουστο του 2011, σε πτήση από Παρίσι προς Δουβλίνο, οι επιβάτες έμειναν έκπληκτοι από το υπερρεαλιστικό-σουρεαλιστικό μονόπρακτο που τους επιφύλασσε ο συνεπιβάτης τους, σταρ του κινηματογράφου, Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Λίγο πριν από την (καθυστερημένη, είναι η αλήθεια) απογείωση, ο ηθοποιός αποφάσισε να πάει στην τουαλέτα.Η αεροσυνοδός τού το απαγόρευσε ευγενικά, λέγοντας ότι σύμφωνα με τους διεθνείς κανονισμούς δεν επιτρέπεται να σηκωθεί από τη θέση του πρoτού σβήσει η φωτεινή επιγραφή «Προσδεθείτε» και ζητώντας του να κάνει υπομονή. Εκείνος άρχισε να φωνάζει «Θέλω να ουρήσω τώρα!» και δεν έμεινε στα λόγια. Μπροστά στους… θεατές, οι οποίοι δήλωσαν πως ήταν εμφανώς μεθυσμένος, σηκώθηκε και ούρησε στον διάδρομο του αεροσκάφους. Ναι, είναι ο ίδιος Ντεπαρντιέ που το 1990 είχε καταδικαστεί επειδή οδηγούσε μεθυσμένος. Και που τον Νοέμβριο του 2012 συνελήφθη να περιφέρεται στο Παρίσι με το σκούτερ του, πάλι μεθυσμένος.

Θεωρείτε ότι ήταν πιωμένος και όταν αποδέχτηκε την πρόταση του Βλαντίμιρ Πούτιν να πάρει τη ρωσική υπηκοότητα προκειμένου να γλιτώσει από την α λα γαλλικά υπεφορολόγηση της περιουσίας του; Οτι ήταν μεθυσμένος και την περασμένη εβδομάδα, όταν κατέφθασε στη Ρωσία για να παραλάβει το νέο διαβατήριό του, πανηγυρίζοντας για την ανέλπιστη ευτυχία και φορώντας (τι γελοία εικόνα!) πολύχρωμη παραδοσιακή φορεσιά αγρότη; Υπό αυτό το πρίσμα η αιτία των δημόσιων εξευτελισμών του, με κορυφαίο ανάμεσά τους τον εναγκαλισμό του με τη ρωσική εξουσία για λόγους συμφέροντος, είναι το πιοτό, οπότε μια καλή αποτοξίνωση θα επιδιόρθωνε την κατακερματισμένη εικόνα του.

Ομως όχι, ο Ζεράρ ο Ρώσος είναι ο Ζεράρ ο Γάλλος που θυμάμαι από πάντα: ένας τύπος με εμφάνιση, αισθητική και τρόπους σφαγέα, το υποκριτικό ταλέντο του οποίου δεν ήταν ικανό να με κάνει να τον δω με συμπάθεια. Επειδή, πείτε και ότι είμαι λάθος, πάντα προτιμούσα τους πολιτισμένους ανθρώπους, ακόμη και αν δεν ήταν «τίποτε το σπέσιαλ, το καταπληκτικό», από τους ταλαντούχους, αλλά απολίτιστους. Πάντα θαύμαζα περισσότερο εκείνον που είχε κάνει δουλειά με τον εαυτό του, ώστε να ξέρει πώς να σταθεί, πώς να συμπεριφερθεί, πώς να ελέγχει τα πάθη του, πώς να συμβιώνει αρμονικά με τους άλλους, δίνοντάς τους χώρο, υπολογίζοντάς τους, αντιμετωπίζοντάς τους με τον σεβασμό που δικαιούται καθένας από εμάς, και λιγότερο το ταλέντο το έμφυτο, όσο μεγάλο και αν είναι, που συνοδεύεται από τρόπους ακατέργαστους και συμπεριφορές αγενείς. Η γαϊδουριά δεν έχει άλλοθι. Εν προκειμένω, ο Ντεπαρντιέ δεν έχει άλλοθι ούτε όταν εμφανίζεται τόσο ανιστόρητος με τις αποθεωτικές δηλώσεις του για την α λα ρωσικά δημοκρατία, και ο νοών νοείτω.

Θεωρώ, βεβαίως, ότι ο ηθοποιός έχει δίκιο να αντιδρά στην πρόθεση του γαλλικού κράτους να φορολογήσει την περιουσία των πλουσίων, μαζί και τη δική του, με 75%. Μπροστά σε τέτοια κλεψιά, είναι δικαίωμα του Ντεπαρντιέ (και του κάθε Ντεπαρντιέ) να προστατεύσει τα χρήματα που έβγαλε με την αξία του, με τον κόπο του, με την καλή του τύχη – γιατί είχε και από αυτό. Εκεί όμως, στον τρόπο αντίδρασης, κερδίζεται ή χάνεται το παιχνίδι. Και ο σταρ, με την προθυμία του να συμμετέχει στην κακής ποιότητας φιέστα που οργάνωσε (προς δικό του όφελος) ο Πούτιν, το έχασε. Φάνηκε μικρός και θλιβερός.

Δεν θα μπορούσε, άραγε, πάντα στη γραμμή τού «αφού η μαμά πατρίδα με αδικεί/κλέβει, φεύγω από το σπίτι και πηγαίνω κάπου που θα με σέβονται περισσότερο» να ζητήσει, για παράδειγμα, να πάρει την υπηκοότητα μιας χώρας του Τρίτου Κόσμου; Δηλώνοντας «προτιμώ αντί να φορολογούμαι στην πλούσια και ισχυρή Γαλλία να φορολογούμαι εδώ, ώστε τα λεφτά μου να χρησιμοποιηθούν προς όφελος εκείνων που τα έχουν πραγματικά ανάγκη»; Τότε, εκτός από οικονομικό, θα είχε και άλλο κέρδος, πιο σημαντικό για τη δημόσια εικόνα του: θα είχε βγει μπροστά ως ευαισθητοποιημένος πολίτης του κόσμου, παίρνοντάς μας με το μέρος του. Μια ιδέα λέω, την πρώτη που ήρθε στο μυαλό μου ενώ παρακολουθούσα τα πλάνα από τη διαπόμπευσή του στο πλευρό του Πούτιν.

Ομως, αν το έκανε αυτό, δεν θα ήταν ο Ντεπαρντιέ που «υποπτεύομαι» όλα αυτά τα χρόνια, παρακολουθώντας τον να μεθοκοπάει, να ξεπουλάει το ταλέντο του σε φτηνές ταινίες (ας μη γελιόμαστε, ένας «καταραμένος καλλιτέχνης», όπως θέλησαν να τον παρουσιάσουν ορισμένοι, δεν θα έπαιζε ποτέ σε χαζομάρες όπως ο κινηματογραφικός «Αστερίξ») και να υιοθετεί συμπεριφορές επιεικώς απερίγραπτες.

Μέσα σε όλα, βγήκε και η Μπριζίτ Μπαρντό και απείλησε ότι θα τον ακολουθήσει στη Ρωσία σε περίπτωση που οι γαλλικές αρχές θανατώσουν δύο άρρωστους ελέφαντες στον ζωολογικό κήπο της Λυών. Καθένας με την τρέλα του, θα πείτε. Στη δική της περίπτωση, όμως, ο εναγκαλισμός με τον Πούτιν ως πράξη, ακραίας έστω, ζωοφιλίας μπορεί ακόμη και να συγκινήσει με την ανιδιοτέλειά της, όχι;