Το χείλος του χάους

Γιατί να μην το επαναλάβω και τη νέα χρονιά; Eχω με τη δημοσιότητα σχέση παρασιτική. Μου δίνει εμπειρίες, της επιστρέφω κείμενα. Γράφω για την κρίση που η ενδεχομενικότητά της περιθωριοποιεί κάθε πρόβλεψη. Κάνω ό,τι κάνουν όλοι, με μία διαφορά: δεν διαθέτω αξιωματικού τύπου απαντήσεις όπως οι περισσότεροι αναλυτές. Επικεντρώνομαι στο πρώτο συνθετικό («παρά») που αποδίδει την έννοια της υποκατάστασης ή της μεταβολής στο δεύτερο συνθετικό της λέξης και παρά ταύτα δεν την παραποιεί. Διότι, προ του δεύτερου συνθετικού, ο σύνδεσμος «παρά» συμπληρώνει τη σημασία του. Αναπληρώνει και παρεισδύει στη θέση του. Η διατάραξη όμως που επιφέρει παρα-σιτώντας είναι ήδη εγγεγραμμένη στην κανονικότητα. Θα έλεγα πως αποτελεί την ίδια τη δυνατότητα της σημασίας, στο μέτρο που ένας σημασιολογικός τομέας απαρτίζεται από αλληλοεπικαλούμενες ασάφειες. Παράδειγμα: «νόηση» – «παρα-νόηση». Οπότε, αν η δεύτερη («παρα-νόηση») δεν συμπληρώνει την πρώτη («νόηση»), αν δηλαδή δεν πτυχώνεται και δεν προσβάλλει την υπεροχή της πρώτης έναντι της δεύτερης μολύνοντας την υποτιθέμενη αξία της, τότε έχουμε προ οφθαλμών αυτόν καθαυτόν τον συντηρητισμό ορισμένων επιφυλλιδογράφων που ξέρουμε.

Επιμένω. Η λεγόμενη έγκυρη αρθρογραφία οφείλει να περιλαμβάνει υπό τας γραμμάς το ενδεχόμενο της αποτυχίας της. Επιτελεστική δεν είναι ούτε η φτηνή δημοσιογραφία των «αποκαλύψεων» ούτε η σοβαρή επιφυλλιδογραφία αλλά η κειμενογραφία «παρα-θεμάτων» που με παρασιτικό τρόπο ολοκληρώνουν και συγχρόνως αποδομούν το «θέμα». Αναγνωρίζοντας μάλιστα πως στην αλήθεια έχουμε πρόσβαση μόνο μέσω της διαμεσολάβησης «σχημάτων» (λόγος-εικόνα), ας μου επιτραπεί να μη θεωρήσω αληθείς τις απροσχημάτιστες απόψεις του Γ. Στουρνάρα για το 2013. Διότι μπορώ κι εγώ να ερμηνεύσω ό,τι ο υπουργός των Οικονομικών μου δίνει παρερμηνευμένο. Οτι παραδείγματος χάριν:

α) Η μείωση του ΑΕΠ δεν θα είναι λιγότερη από 13,3 δισ. ευρώ το 2013.

β) Η διατήρηση της ύφεσης θα παραμείνει στο 5%.

γ) Η περικοπή των πραγματικών μισθών δεν θα είναι μικρότερη του 30%.

δ) Και ασφαλώς η χώρα δεν θα εξέλθει το 2013 στις αγορές, την «έξοδο» της οποίας ο Στουρνάρας τοποθετούσε το 2011.

Τι θα εννοήσουμε λοιπόν το 2013 από τις εσκεμμένες παρανοήσεις που μας υποβάλλονται ώστε η ψυχολογία να μην πέσει στα τάρταρα των αποδοχών μας και πόσο πρέπει να τις παρανοήσουμε για να εννοήσουμε τι μας γίνεται; Πρώτον, ότι «η Ελλάδα έχει καταστραφεί και παραμένει στο ευρώ μόνο χάρη στο πιο δαπανηρό και πιο αναποτελεσματικό σχέδιο αναδιάρθρωσης στην ιστορία του καπιταλισμού» («Le Monde», 3.1.2013). Δεύτερον, πως ο φετιχισμός της μνημονιακής αισιοδοξίας ως εμπόρευμα φαίνεται να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως και ο φετιχισμός του εμπορεύματος στον Μαρξ. Διότι η διαχεόμενη αισιοδοξία εκ μέρους της συγκυβέρνησης αποτελεί μέρος της νεοφιλελεύθερης οικονομίας και όχι απλώς της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας.

Η εξουσία «είναι πάντα επισφαλής όσο βρισκόμαστε στο χείλος του χάους». Αλλά τη δάνεια αυτή διαπίστωση οφείλει να λαμβάνει υπόψη του και ο Τσίπρας. Είναι μάλιστα ισχυρότερη του κομμουνιστικού επιχειρήματος που ενέπνευσε τον Κουβέλη: «Να λησμονήσουμε την ταξική πάλη όταν χρειαζόμαστε τη συμμαχία της προοδευτικής μπουρζουαζίας». Βέβαια ο Σαμαράς ως «σύμμαχος» του Κουβέλη δεν είναι προοδευτικός. Ομως διερωτώμαι: Αξίζει να φετιχοποιεί κανείς τον όρο «προοδευτικός» ως πρόσημο του ενός ή του άλλου πολιτικού όταν η ιδιότητα του «προοδευτικού» έχει παρανοηθεί απ’ όσους διάβηκαν ήδη το χείλος του χάους και πέσανε μέσα;