Λάθος δρόμος

Την περασμένη Πέμπτη ο υπουργός Οικονομικών απέρριψε τις τροπολογίες για ανακούφιση των ασθενέστερων στρωμάτων που κατέθεσαν το ΠαΣοΚ και η ΔΗΜΑΡ στο φορολογικό νομοσχέδιο. Ως εδώ κανένα πρόβλημα. Ας πούμε ότι τα δύο κόμματα είχαν σαλτάρει και μοίραζαν λεφτά που δεν υπάρχουν.

Το πρόβλημα ξεκινάει με τη δικαιολογία που έδωσε ο υπουργός για την απόρριψη των τροπολογιών.

Τι είπε; Οτι «δεν είναι δυνατόν παραμονές της συνεδρίασης του Euro Working Group και του ΔΝΤ να προσθέσουμε ένα δισ. δαπάνες».

Οχι αν οι τροπολογίες είναι δίκαιες ή άδικες, αν βοηθούν ή δεν βοηθούν, αν τις αντέχουμε ή δεν τις αντέχουμε.

Αλλά ότι η ελληνική Βουλή δεν δικαιούται να λάβει τέτοιες αποφάσεις «παραμονές της συνεδρίασης του Euro Working Group και του ΔΝΤ».

Πράγμα που σημαίνει ότι η Βουλή νομοθετεί όχι με γνώμονα τις ανάγκες της χώρας αλλά το χρονοδιάγραμμα κάποιων διεθνών συνεδριάσεων.

Πριν από λίγες ημέρες δημοσιεύθηκε στον Τύπο η πληροφορία ότι λόγω της ραγδαίας αύξησης των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο το υπουργείο Οικονομικών σκέφτηκε να ρυθμίσει την αποπληρωμή τους σε εξήντα δόσεις και όχι σε σαράντα οκτώ, όπως ισχύει σήμερα.

Τα δημοσιεύματα συμπλήρωναν ότι η σκέψη τέθηκε υπόψη της τρόικας και απερρίφθη.

Δεν ξέρω αν η ιδέα ήταν σωστή ή λάθος. Ξέρω όμως ότι το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών ρώτησε την τρόικα σε πόσες δόσεις μπορούν να αποπληρώνουν οι έλληνες πολίτες τις ληξιπρόθεσμες οφειλές τους στο Δημόσιο. Και η τρόικα απεφάνθη αρμοδίως!..

Ανέφερα τα δύο αυτά περιστατικά διότι υποδηλώνουν μια γενικότερη αντίληψη. Σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση δεν είναι η ασπίδα της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην τρόικα και τους δανειστές, αλλά ένας μηχανισμός που καλείται να διεκπεραιώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις επιλογές της τρόικας και των δανειστών.

Αυτή η αντίληψη κόστισε ως τώρα αφάνταστα στο πολιτικό σύστημα επί κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου.

Κόστισε ίσως περισσότερο και απ’ ό,τι το ίδιο το μνημόνιο, διότι καλλιέργησε στον ελληνικό λαό την τραυματική εικόνα μιας εξωτερικής κηδεμονίας και ενός περιορισμού της εθνικής αξιοπρέπειας.

Θέλω να ελπίζω ότι η σημερινή κυβέρνηση θα αντιληφθεί την ολισθηρότητα του δρόμου.

Και ότι θα μετατραπεί όσο συντομότερα και όσο αποτελεσματικότερα γίνεται στην ασπίδα προστασίας που αναζητεί η ελληνική κοινωνία απέναντι σε όσους έχουν βαλθεί να τη διαλύσουν.