Η ανάλυση των μέχρι πρότινος καταβαλλομένων αμοιβών στις εκατοντάδες υπηρεσίες των κρατικών και ημικρατικών φορέων αποτελεί εκ προοιμίου εξαιρετικά δύσκολη μελέτη που οδηγεί, αφενός μεν σε διαπιστώσεις κωμικοτραγικής τις περισσότερες φορές φύσεως αφετέρου δε σε «σουρεαλιστικές» συνθήκες. Ακόμη και το ίδιο το «παράλογο» ωχριά μπροστά στα «δημοκρατικά» κεκτημένα που απολαμβάνουν τα πλήθη των σιτιζομένων από το «πρυτανείον», πολλά δε από τα μέλη των οποίων έχουν μάλλον «ξεχάσει» τι ακριβώς προσφέρουν στην διάρκεια της αμοιβομένης τους παραμονής στην «υπηρεσία» και πώς ακριβώς αποτιμάται το παραγόμενο «έργο».

Προσπαθώντας να βρούμε κάποιες δικαιολογίες για το ερέθισμα του παρόντος, επιστρατεύσαμε μερικές μαθηματικές απλές έννοιες, όπως τουλάχιστον διδάσκονται στις τελευταίες τάξεις της α΄βάθμιας και τις πρώτες της γυμνασιακής εκπαίδευσης.

1. Οι εξισώσεις

Στην πράξη, το μόνο που εξισώνεται στην δημοσιοϋπαλληλική εργασιακή πραγματικότητα, είναι το κριτήριο των «τυπικών» προσόντων (απολυτήρια εκπαίδευσης, είδος μεταλυκειακού τίτλου σπουδών, οικογενειακές υποχρεώσεις κ.ά). Αναφερόμαστε στην εκ του λόγου τούτου απόδοση μισθολογικού κλιμακίου στο σύνολο του γενικού μισθολογίου, διαβαθμίζοντας μόνον π.χ. την διάρκεια των σπουδών ή τον αριθμό των προστατευομένων μελών. Είναι χαρακτηριστικό πως, ο γενικός κανόνας δεν αναγνωρίζει την παραμικρή προϋπηρεσία στο αντικείμενο της καταληφθείσης θέσης αλλά και δεν θεωρεί ως προαπαιτούμενη την συνάφεια των σπουδών με την φύση της εργασίας. Περιπτώσεις όπως φιλολόγων στις Δ.Ο.Υ, μηχανικών σε διοικητικές υπηρεσίες του Υπ.Παιδείας, νοσηλευτριών στο Υπουργείο Μεταφορών, αντιμετωπίζονται συλλήβδην ως «ίσων προσόντων» και τους καταβάλλεται η αμοιβή που έχει ορισθεί από την «υπηρεσία».

2. Οι «ανισότητες»

Τα εξωφρενικά επιδόματα που καταβάλλονταν στους «πατρικίους» συγκεκριμένων τομέων, απολαμβάνονταν από το σύνολο του προσωπικού. Δεν έχει την παραμικρή σημασία εάν π.χ. υφίσταται εκτός έδρας σχεδόν καθημερινή απασχόληση ή εάν λίγοι συνεισφέρουν π.χ. στα έσοδα κάποιας Δ.Ο.Υ, στην πρωτεύουσα ή στα Γρεβενά. Όλοι ανεξαιρέτως θα λάβουν το επιμίσθιο που προσδιορίζεται από τα τυπικά προσόντα και την εργασιακή προϋπηρεσία στον συγκεκριμένο φορέα. Π.χ. ένας πτυχιούχος οικονομικών σπουδών που είχε εργασθεί προηγουμένως για 5 ή 10 χρόνια σε οργανωμένο λογιστήριο ή είχε δικό του φοροτεχνικό γραφείο, αμοίβεται με λιγότερα χρήματα από τον «συνάδελφο» που από την έναρξη της «καριέρας» του δεν ασχολείται με τίποτε άλλο εκτός της παραλαβής δηλώσεων και της έκδοσης πιστοποιητικών. Παράλληλα, οι ελεγκτές των Δ.Ο.Υ. του παραδείγματος που «κυνηγούν» την φορολογητέα ύλη των «δυστυχούντων» πολιτών με τα cabrio, τις «μαιζονέτες» με τις πισίνες και τα «play room» και τις «βάρκες» των 500 ίππων και των 15 μέτρων, θα «πάρει» ακριβώς όσα του έχει «επιδικάσει» το «αμερόληπτο» μισθολόγιο.

3. Ο «τετραγωνισμός του «κύκλου»

Από δεκάδες –ελλόγους,κατ’ εκτίμηση- πολίτες εκφέρεται από καιρού λόγος σαφούς κατανόησης της τρέχουσας δημοσιονομικής συγκυρίας. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στο εφαρμοζόμενο ήδη «ενιαίο» μισθολόγιο, τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα. Με πολύ απλά λόγια, το σύνολο των εντίμων εργαζομένων, φορολογουμένων, δημιουργών πλούτου και απασχόλησης, με «όραμα» και απόλυτη «ελπίδα» περί της «ευκαιρίας» που μας παρέχει η κρίση, αναμένει δείγματα και βήματα πραγματικού εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού και όχι δημοκρατικής «ισοπέδωσης» των Αξίων και Ικανών έναντια των «κύκλων» των ουσιαστικά αναμενόντων την –θεσμική- συνταξιοδότησή τους(«θεσμική» γιατί στην πράξη αμοίβονται μη προσφέροντες, δίκην απομάχων της εργασίας, καταλαμβάνοντες θέσεις εργασίας αντιμετωπίζοντάς τις ως «καφενείου»).

Η πρόσφατη απόφαση των αρμοδίων για το «στρογγύλεμα» της μείωσης των συνολικών αποδοχών, με το επιχείρημα του ορίου του «25%» δεν συμβάλλει, κατά την ταπεινή μας γνώμη, προς την ορθή κατεύθυνση. Εξάλλου, η «ισοπέδωση» που εφαρμόζεται σε επαγγελματίες υψηλών προσόντων (π.χ. Ιατρούς Ε.Σ.Υ, νοσηλευτικό προσωπικό Μονάδων Εντατικής Νοσηλείας, Μηχανικών που κρίνουν την πορεία, την ποιότητα και το πραγματικό κόστος δημοσίων έργων υποδομής, στελεχών φορολογικών μηχανισμών υψηλής αποδόσεως κ.ο.κ) αποτελεί την πεμπτουσία των «δημοκρατικών» κατακτήσεων του εργαζόμενου λαού ή πέφτω σε λάθος εκτίμηση;

Ενδεχομένως, το κείμενο θα στεναχωρήσει κάποιους. Το ζητούμενο όμως παραμένει η «αφύπνιση» των άλλων και αυτοί είναι αρκετοί…….