Έχει επικαθίσει εδώ και μερικά χρόνια για καλά στη δημόσια ζωή της χώρας σαν πυκνή ομίχλη που δεν λέει να ξεδιαλύνει, απλά γιατί πουθενά δεν εμφανίζεται το φως του ήλιου, το φως μιας νέας εποχής. Χαρακτηρίζει το πολιτικό μας σύστημα, τους κοινωνικούς θεσμούς, την προσωπική μας επικράτεια. Όλοι δείχνουμε μεν ότι δεν έχουμε αμηχανία, γιατί ξέρουμε περισσότερο τι ευθύνεται και λιγότερο τι πρέπει να γίνει, αλλά κατά μόνας ο καθένας μας είναι προβληματισμένος και σκεπτικιστής.
Συμπεριφερόμαστε ως παντογνώστες τη στιγμή που η αμηχανία μας έχει κατακυριεύσει κάθε ικμάδα της σκέψης, που η αμηχανία μας έχει συρρικνώσει κάθε δυνατότητα ελευθερίας της σκέψης. Όλοι δείχνουμε τον άλλον: κόμματα εναντίον κομμάτων, επαγγέλματα εναντίον επαγγελμάτων, πρόσωπα εναντίον προσώπων. Πόλεμος όλων εναντίον όλων. Ακριβώς γιατί η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται όσο ποτέ άλλοτε από μια παρατεταμένη αμηχανία.
Το κομματικό μας σύστημα είναι κατακερματισμένο και όσο περνάει ο χρόνος διαρκώς επιμερίζεται, στοιχείο που επιβαρύνει έτι περαιτέρω την πολιτική συνεννόηση και τη συνεργασία. Η κεντρική σκηνή φαίνεται να έχει δύο βασικά στρατόπεδα σε ένα δίπολο διαπάλης, οι δυνάμεις των αντι – Μνημονίων εναντίον των Μνημονιακών δυνάμεων. Αλλά πώς γίνεται όταν υπάρχει τέτοια πόλωση, να μιλάμε για αμηχανία; Είναι πολύ απλό. Η πόλωση δεν είναι επί της ουσίας. Κανένας δεν έχει πρόταση επί της ουσίας, επί της οικονομικής προοπτικής της χώρας.
Ερίζουμε για τα περιεχόμενο των δανείων, αλλά και πάλι ούτε εδώ μπορεί να διαμορφωθεί πρόταση, απλά γιατί υπάρχει και η άλλη πλευρά, η πλευρά που επιβάλλει όρους. Αλλά και τα στρατόπεδα δεν υπάρχουν. Είναι φαντασιακά, είναι πλασματικά, για τις στοιχειώδεις ανάγκες της ρηχής μας αναλυτικής σκέψης, για τον μανιχαϊκό τρόπο σκέψης μας, για την ικανοποίηση των ενστίκτων μας. Ας δούμε ποιοι και πού στρατοπεδεύουν. Τι λέει μη μια πλευρά, η πλευρά των Μνημονίων; Απολύτως τίποτα. Δεν έχει πρόταση, δεν έχει άποψη, δεν ξέρει πώς προέκυψε το κακό, αν και το προκάλεσε! Υλοποιεί ό,τι αποφασίζει η τρόικα και πού και πού πετάει και καμιά κορώνα, έτσι για την τιμή του έθνους και του λαού.
Αυτή η πλευρά δεν ήταν πάντα η ίδια. Η Ν.Δ. ήταν στις αντι-Μνημονιακές δυνάμεις, αλλά τώρα πέρασε απέναντι, απλά γιατί είναι κυβέρνηση. Τόσο εύκολα, τόσο αθώα. Όταν ο αρχηγός της Ν.Δ. ήταν στην αντιπολίτευση, λίγο καιρό πριν, βρισκόταν στο μετερίζι, στην πρώτη γραμμή του αντι-Μνημονιακού αγώνα. Τόνιζε και αυτός το πόσο εύκολα είναι τα πράγματα, ότι θα κάνει αναθεώρηση του περιεχομένου των Μνημονίων, αλλά τώρα προχωράει σε πιο επώδυνα Μνημόνια και έτσι αντί για συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων που είχαμε μέχρι τώρα, θα αρχίσουν και απολύσεις από το Δημόσιο. Τόσο καλή εξέλιξη!
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι άγνωστο πού ακριβώς βρίσκεται (αλλού οι κοινωνικές – κινηματικές δυνάμεις του, αλλού η βουλευτική του δύναμη) και μάλλον ταλανίζεται από υπαρξιακής μορφής πρόβλημα. Η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι το κόμμα με την πιο περίεργη στάση. Επωμίζεται ένα φορτίο όχι μόνο μείζονος πολιτικής σημασίας αλλά και ιστορικής εμβέλειας, αφού επωμίζεται ευθύνες που δεν τής αναλογούν. Είναι το μόνο κόμμα που βρίσκεται εκτός στρατοπέδων και προσπαθεί να διαμορφώσει την πολιτική του πρόταση επί της ουσίας, εν τω γίγνεσθαι της πολιτικής σκηνής.
Και αυτό – κατά τη γνώμη μου – είναι απολύτως θετικό. Γιατί, εκτός των άλλων, ανοίγει δρόμους για την ανάπτυξη μια κουλτούρας πολιτικών συνεργασιών, μιας κουλτούρας που είναι η μόνη αντίληψη με προοπτική για τη χώρα. Στις αντι- Μνημονιακές δυνάμεις υπάρχουν πολλές σημαίες, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», ακόμα και της «Χρυσής Αυγής». Ποια είναι η γραμμή άμυνας όλων αυτών των παρατάξεων; Η μη εφαρμογή των Μνημονίων. Και τι να υπάρχει στη θέση τους;
Αυτή η ερώτηση δεν τίθεται! Προφανώς κάθε παράταξη εδώ έχει και τη δική της πρόταση και μάλλον μη πρόταση. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική επικράτεια λειτουργεί ως αρχηγός επαναστατικού και πάντως αντισυστημικού κινήματος, ενώ στην εκτός συνόρων σκηνή κάνει παρατηρήσεις γιατί δεν προχωράει η εκταμίευση των Μνημονίων. Και ποια είναι η πρότασή του για τη χρηματοδότηση της χώρας; Καμιά! Την ίδια στιγμή ο ίδιος αρχηγός ζητάει να μη γίνονται επενδύσεις στην Ελλάδα, γιατί η τωρινή κυβέρνηση δεν είναι αξιόπιστη αλλά ετοιμόρροπη και ζητάει επίσης να γίνουν εκλογές.
Ο λόγος είναι απλός, για να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τι ακριβώς θα κάνει; Περίπου με έναν νόμο θα άρει τις αδικίες των Μνημονίων! Με ποιο τρόπο; Τον έδειξε ο αρχηγός της Ν.Δ. που προαναφέραμε. Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν τέτοιας έκτασης λαϊκισμός. Όσοι επιχειρούν να αντιστοιχήσουν μια τέτοια συμπεριφορά με εκείνη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. της δεκαετίας του 1980 θέλουν να ξεχνούν ότι η συσχέτιση δεν έχει κανένα περιεχόμενο, αρκεί να σκεφτούμε ότι τότε η πίτα, το εθνικό προϊόν της χώρας, αύξανε και η αναδιανομή του εθνικού πλούτου έγινε με βάση αυτή την οικονομική βάση, ενώ τώρα όχι μόνο δεν έχουμε αύξηση, αλλά είμαστε σε κατάσταση οιονεί πτώχευσης. Υπάρχει ένα κοινωνικό ρεύμα, ένα πολιτικό ρεύμα που μπορεί να προσανατολίσει τη χώρα μας;
Θεωρώ ότι δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Απλά γιατί δεν υπάρχει πρόταση στρατηγικής ανάπτυξης της χώρας σε συνθήκες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, σε συνθήκες κρίσης του καπιταλισμού, σε συνθήκες κρίσης της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπάρχει όμως ελαφρυντικό στην όλη αμηχανία μας. Δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή ρότας με συσχετισμούς εντός της Ελλάδας, απαιτείται συνολικός δημοκρατικός μετασχηματισμός στους κόλπους της Ε.Ε., απαιτούνται πολιτικά υποκείμενα που θα σηκώσουν το βάρος αυτού του μετασχηματισμού. Αλλά δεν υπάρχουν. Και ο λαός μας το ξέρει, γι’ αυτό και αυτή η εκκωφαντική αμηχανία.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει προοπτική. Και στις πιο δύσκολες στιγμές του ένας λαός μπορεί να βρει τους δρόμους του. Και ο δρόμος είναι – πέραν των δανείων και των Μνημονίων αλλά υπό το βάρος αυτών – στην αλλαγή πολιτισμικού, πολιτικού, παραγωγικού «παραδείγματος». Υπάρχουν δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις που προβληματίζονται και αναζητούν. Το ερώτημα είναι πώς θα εκφραστούν στο πολιτικό πεδίο.
https://anthologio.wordpress.com/
