Αμάν πια! Μας βαρέθηκα. Οποια εφημερίδα και όποιο κανάλι ανοίξουμε δαπιστώσεις ακούμε. Τα ίδια στο σπίτι, στο δρόμο και στα καφενεία. Οτι δηλαδή το παρελθόν μας έστειλε αδιάβαστους στα τάρταρα. Οτι το παρόν είναι θεοσκότεινο και εφιαλτικό.
Οτι το μέλλον απρόβλεπτο και θολό. Οτι το αόρατο χέρι των χρηματοπιστωτικών καρχαριών καταβροχθίζει τον άμπακα και ρυθμίζει την ζωή όλων των πολιτών. Και ότι ενώ το παγκόσμιο, ετήσιο προιόν είναι της τάξεως των 150 τρισεκατομμυρίων στην πραγματικότητα το χρήμα που κυκλοφορεί είναι τετραπλάσιο απ αυτό. Που πάει να πει ότι η φούσκα μοιάζει με εξωγήινο κτήνος που κατατρώει τις σάρκες των επερχόμενων γενεών.
Ε και; Τι να κάνουμε λοιπόν; Να φορέσουμε ζουρλομανδύα. Να παριστάνουμε τους τρελούς.. Να βυθίσουμε τον εγκέφαλό μας στην άμμο όπως η στρουθοκάμηλος. Να σφυρίζουμε αδιάφορα. Να βγαίνουμε από καιρού εις καιρόν στους δρόμους και να σπάμε βιτρίνες. Να εκτονώνουμε τον θυμό μας στα γήπεδα. Να χαζεύουμε το Ράδιο Αρβύλα και τον Λάκη Λαζόπουλο.
Να περιμένουμε την σωτηρία από κάποιον μελλοντκο Μεσία. Από τον Τσίπρα. Να μαδάμε την μαργαρίτα. Να παιζουμε την κολοκυθιά. Και να αγωνιζόμαστε για την βελτίωση του συστήματος!
Με απλά λόγια. Να βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα ότι υπάρχει Καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Κούνια που σε κούναγε. Τέτοιο πράγμα μόνο ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ούτε! Γιατί το σύστημα είναι αλύπητο, Γιατί το χρήμα λειτουργεί ανεξάρτητα από τις επιθυμίες των ανθρώπων που το κατέχουν. Γιατί και οι αρχικαπιταλίστες καταλήγουν ενίοτε στις μυλόπετρες της ανακατανομής του κεφαλαίου. Και γιατί διαρκώς θα εφευρίσκονται νέοι, ακόμα πιο αδυσώπητοι τρόποι κερδοσκοπίας και εκβαρβαρισμού των μαζών.
Οποιος δεν αντιλαμβάνεται αυτή την πραγματικότητα δεν ξέρει που πατάει και που πηγαίνει. Ο παραδεισος για τα χαιβάνια. Η κόλαση μας περιμένει. Επομένως και από την στιγμή που ως φαίνεται δεν γουστάρουμε πλήρη ανατροπή, τότε η κοινωνία πορεύεται προς τα εκεί. Επομένως η συντριπτική πλειοψηφία στηρίζει το σύστημα. Εσύ, εγώ, εμείς. Ολοι σχεδόν μαζί βάζουμε πλάτη για να διαωνίζεται η ίδια κατάσταση αυτή. Επομένως για ότι πρόκειται να συμβεί φταίμε κι εμείς.
Για να ολοκληρώνω. Οχι άλλα δάκρυα. Οχι άλλη μιζέρια. Οχι άλλες διαπιστώσεις. Οχι άλλη ανακύκλωση των ίδιων συμπερασμάτων. Οχι μουρμούρα και λαγνοτρομοκρατία. Οχι άλλο να στήνουμε σ έναν φανταστικό τοίχο του ενόχους και να βγάζουμε έξω τον εαυτό μας.
Οχι άλλα αυτσχέδια λαικά δικαστήρια. Αγαπητέ μου -και προς τον εαυτό μου το λέω- σκάσε και κολύμπα. Ακόμα και στα αφοδευτήρια. Παιδιά μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Οπως έλεγε η νόνα μου, τα θέλει ο κώλος σου παιδάκι μου!
