Μια ακατανίκητη επιθυμία με σπρώχνει να γράψω για τον Κώστα τον Αλεξανδράκη. Κόντρα σε όλα. Σε όσους με βιασύνη και επιπολαιότητα θα πουν «ο τύπος τα παίρνει». Α χου δεν με νοιάζει. Καθαρος ουρανός αστραπές δεν φοβάται. Για πρώτη φορά τον συνάντησα πριν από μερικά χρόνια. Από κοινούς φίλους. Ειναι, με πληροφόρησαν, ο ιδιοκτήτης της Neoset Στην αρχή τον προσπέρασα. Με κρυφή περιφρόνηση. Πρώην κομμουνιστής και νυν ανανήψας και λιποτάκτης είπα. Και καθώς τον άκουγα να τυρβάζει περί εσωτερικότητας χύμηξα. Ομως στην συνέχεια αποδείχτηκε ότι η η πιο στέρεη φιλία αρχίζει με αντιπαλότητα. Τέλος πάντων.
Το πρώτο που κλόνισε τις δογματικές πεποιθήσεις μου ήταν ότι σπάνια και μάλιστα εντελώς μονολεκτικά αναφερόταν στην εταιρεία του. Το δεύτερο όταν μια μέρα είπε μια μεγάλη αλήθεια. Οτι αν και οι περισσότεροι επιθυμούμε τον Παράδεισο στην πραγματικότητα σε αυτόν τον τόπο δεν θα υπάρχει τίποτα από αυτά τα υλικά που για να τα κερδίσουμε εν ζωή είμαστε ικανοί να πουλήσουμε την ψυχή μας στον διάβολο. Τουτέστιν η Ρητορική του Ανθρώπου απέχει από την πραγματικότητα όσο η Γη από το Φεγγάρι. Πέρα ως πέρα αληθινό. Αλλωστε αυτή και. η βασική αιτία της κρίσης
Το τρίτο που εκανε συντρίμμια τις πεποιθήσεις μου ήταν η απέραντη σιωπή του. Η εταιρεία του κατέρρεε κι αυτός με επεξεργασμένη καρτερικότητα πορευόταν σιωπηλά τον προσωπικό του Γολγοθά. Απίστευτη ιστορία. Σαν σενάριο με ήρωα κάποιον εξωγήνο ανώτερης ευφυίας που παρατηρεί τους άλλους αλλά και τον εαυτό του και χαμογελάει ειρωνικά και σαρκαστικά
Τίποτα πάνω του, στους τρόπους του και στις κουβέντες του δεν θύμιζαν κατ ελάχιστο το ειδος του επιχειρηματία, του λεφτά, του επώνυμου, του καμπόσου, του καπιταλίστα. Τίποτα. Ούτε κοσμικές εμφανίσεις. Ούτε ξενύχτια. Ούτε τραπέζια πίστα. Ούτε παρατρεχάμενοι. Ούτε πολυτέλειες, Ούτε τίποτα. Θα είναι ρεκόρ αν σε ολόκληρο τον πλανήτη υπάρχουν δέκα τέτοιοι άρχοντες σαν τον Κώστα
Το πράγμα άρχισε να αποκτάει μυθικές διαστάσεις από την στιγμή που έγινα παραλήπτης μερικών πληροφοριών. Από φίλους και συνεργάτες του. Ποτέ από τον ίδιο. Οτι δηλαδή ενώ θα μπορούσε να μεταφέρει το εργοστάσιο του σε Βαλκανική περιοχή με φτηνά εργατικά χέρια, αυτός προτίμησε να μείνει στην Ελλάδα. Οτι είχε υποθηκεύσει ολόκληρη την περιουσία του. Και ότι παρά τα χρέη και την κρίση εκείνος συνέχιζε με την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει. Μάλιστα έμαθα ότι παρότρυνε έναν συνέταιρό του του να πάρει το ποσοστό του ώστε αν η εταιρεία χρεοκοπήσει να μην κινδυνεύσει εκείνος να χάσει την περιουσία του
Τα άκουγα όλα αυτά και ρωτούσα τον εαυτό μου. Εσύ ρε μπαγάσα στην θέση του θα έκανες τα ίδια; Εσύ ο προοδευτικός θα έπαιζες μια ζαριά τα πάντα; Ποτέ των ποτών!
Τα γράφω όλα αυτά για ένα αυτονόητο λόγο. Γιατί δεν είναι απατεώνες όλοι οι επιχειρηματίες. Γιατί δεν τα παίρνουν όλοι οι δημοσιογράφοι. Γιατί δεν αρπάζουν φακελάκια όλοι οι γιατροί και οι εφοριακοί. Και γιατί δεν είναι λαμόγια όλοι οι πολιτικοί. Και που ‘σαι αγαπητέ μου. Οσο σε αυτόν τον δύσμοιρο τόπο κυκλοφορούν μερικοί Αλέξανδράκηδες υπάρχει ελπίδα. Η Ψωροκώσταινα να γίνει κάποτε η αληθινή πατριδα. Ηθους, μόχθου, αξιοπρέπειας και δημιουργίας!
