Ο Τ. Σ ‘Ελιοτ έγραφε: «Έχει πολλά πανούργα περάσματα η Ιστορία, τεχνητούς διαδρόμους. Και διαφυγές, με χαμηλόφωνες φιλοδοξίες μας ξεγελάει. Με τη κενοδοξία μας οδηγεί». Το εμφυλιοπολεμικό παραλήρημα των επνευστών του λιβελογραφήματος της ΝΔ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή το κάλεσμα που απηύθυνε στους νέους να τιμήσουν τη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο. Ούτε βεβαίως αποτελεί μια αποτίμηση της ιστορικής πραγματικότητας που διαμορφώθηκε μετά την εξέγερση της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008. Επιχειρεί όμως να επαναφέρει στο προσκήνιο τη θεωρία του φόβου και του χάους σε μία προσπάθεια να διαμορφώσει τους όρους και τους κανόνες του «ιστορικού παιχνιδιού» που απεργάζονται ορισμένοι για την «επόμενη ημέρα».

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η εκλογική βάση της ΝΔ συρρικνώνεται με ταχύτατους ρυθμούς όπως δείχνουν τα ευρήματα όλων ανεξαιρέτως των δημοσκοπήσεων, η επιρροή της στην κοινωνία δοκιμάζεται σκληρά, έχει απολέσει το μεσαίο χώρο που της διασφάλιζε την πολιτική της κυριαρχία και περνά κρίση ακόμη και η ιδεολογική της πλατφόρμα της φιλελεύθερης και λαϊκής δεξιάς.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι δεν διαφαίνεται καμία αισιόδοξη προοπτική ότι θα ευοδωθούν οι προσπάθειες ανασυγκρότησης του αστικού χώρου που έχουν ξεκινήσει στο παρασκήνιο, η πιο σωστά, ότι δεν υπάρχει κανένα σοβαρό εχέγγυο ότι η ανασυγκρότηση αυτή θα λειτουργήσει ως τείχος στην άνοδο της επιρροής της Χρυσής Αυγής η οποία διαγκωνίζεται τη ΝΔ για τη δεύτερη θέση στην προτίμηση του εκλογικού σώματος.
Η άποψη που έχει εκφράσει ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς ότι η Χρυσή Αυγή είναι μία «φούσκα που θα σκάσει» και πως αποτελεί απλώς και μόνον μία έκφραση «αντι-συστημικής» απόγνωσης απέναντι στη διαρκώς αυξανόμενη οικονομική κρίση, διαψεύδεται στην πράξη.
Η επιρροή της Χρυσής Αυγής όμως αυξάνεται περισσότερο στο βαθμό που η ΝΔ επιχειρεί να την αντιμετωπίσει με το να γίνει η ίδια… Χρυσή Αυγή στη θέση της Χρυσής Αυγής. Το στόχο αυτό εκ πρώτης όψεως υπηρετούν και τα εμφυλιοπολεμικά παραληρήματα στα οποία επιδίδονται συχνά στελέχη του Κόμματος, η μετατόπιση του κέντρου βάρους της πολιτικής τους σε ακραίες θέσεις (όπως για παράδειγμα στο μεταναστευτικό), η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών που αποτελεί συνειδητή κυβερνητική επιλογή και η συνεχής επίκληση της «θεωρίας των άκρων» η οποία οδηγεί αντικειμενικά σε αυταρχικές πρακτικές.
Στην πραγματικότητα όμως τα περί της ανάγκης ανάσχεσης της επιρροής της Χρυσής Αυγής, στην οποία έτσι κι αλλιώς δεν οδηγεί η τακτική που έχει επιλέξει η ΝΔ, χρησιμοποιείται και ως πρόσχημα. Ας μη γελιόμαστε: Ο πραγματικός στόχος του ξυπνήματος του φόβου και της πολιτικής ανασφάλειας του μεσαίου χώρου είναι να ανακοπεί η άνοδος της Αριστεράς στην εξουσία, κάτι που θεωρείται σχεδόν αναπόφευκτο με βάση τα σημερινά δεδομένα.
Το καταδεικνύουν, κατ΄ αρχάς, τα «μαγειρέματα» που έχουν ξεκινήσει στο παρασκήνιο για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, παρότι υπάρχει μία ιστορική πραγματικότητα, που λέει ότι κανένα εκλογικό σύστημα δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία προς την κυβερνητική εξουσία του πολιτικού κόμματος που έρχεται πρώτο στην προτίμηση του εκλογικού σώματος. Εξαίρεση αυτού του κανόνα υπήρξε μόνον το εκλογικό πραξικόπημα του Κ. Καραμανλή το 1956, όταν η ΕΡΕ με το λεγόμενο «τριφασικό» εκλογικό σύστημα, παρότι σε απόλυτους αριθμούς είχε έρθει δεύτερο κόμμα (ΕΡΕ 47,3%, Δημοκρατική Ένωση 48,15%), κέρδισε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Η ιστορία όμως δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνον ως φάρσα. Είναι κάτι που το γνωρίζουν πολύ καλά εκείνοι που απεργάζονται διάφορα σενάρια στο παρασκήνιο για την «επόμενη ημέρα της χώρας». Με τα σενάρια αυτά δεν είναι βεβαίως άσχετη και μία θεωρία που λέει ότι «αφού δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη Χρυσή Αυγή, ας τη χρησιμοποιήσουμε για την εξυπηρέτηση των σκοπών μας».
Η θεωρία αυτή μάλιστα έχει αποκτήσει και κωδική ονομασία:« Κολυμπήθρα».Τι είναι λοιπόν η «Κολυμπήθρα»; Ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι κι αλλιώς, θα «βαπτιστεί», ακόμη και για ένα πολύ μικρό διάστημα, στην κυβερνητική εξουσία. Η εξέλιξη αυτή είναι βέβαιον ότι θα προκαλέσει την «εξέγερση» του άλλου άκρου του πολιτικού φάσματος, της Χρυσής Αυγής, με αποτέλεσμα η χώρα να βυθιστεί στο χάος και στον εμφύλιο σπαραγμό.
Κάτι τέτοιο με βάση τη θεωρία της «Κολυμπήθρας» θεωρείται αναπόφευκτο ώστε να επανέλθει κατόπιν η νομιμότητα και η ομαλότητα στην πορεία του τόπου στο πρόσωπο ενός νέου Μεσία, όπως για παράδειγμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974, ακόμη και αν αυτό στοιχίσει μία πρόσκαιρη αναστολή βασικών ελευθεριών και δικαιωμάτων των πολιτών.
Κι όμως υπάρχουν παρόμοιες θεωρίες που δεν είναι παρά ένα άκρως επικίνδυνο παιχνίδι με τη φωτιά που διακινούνται στα πολτικά παρασκήνια. Η ιστορία, δηλαδή, έχει..πανούργα περάσματα.