Βαρέθηκα να παρακολουθώ καθημερινά επεισόδια μιας κακοπαιγμένης πολτικοφαρσάρας με τον τίτλο «Η χαβούζα του πολιτικού κυβερνητικού προσωπικού».
Οι αθεόφοβοι κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους προκειμένου να απδεικνύνουν με τις πράξεις τους ότι εκ γενετής στον εγκέφαλό τους έχει εμφυτευθεί κουκούτσι σάπιο και εντελώς άδειο από νιονιό.
Δύο τα πρόσφατα παραδείγματα. Το πρώτο με την σκηνοθετημένη διαρροή της επερχόμενης φορολογικής επιδρομής. Το κόλπο παλιό. Σκουριασμένο και ολότελα επικοινωνικακό. Επιπέδου μπανανίας Αφρικής.
Ετσι και αφού πρώτα λαμβάνουμε την είδηση ότι ζάπλουτος θεωρείται εκείνος ο άθλιος και φιλομερκελιστής που μηνιαίως λαμβάνει κάτι λιγότερο από δύο χιλιάρικα μεικτά και ως εκ τούτου «σκοτώστε τον προδότη» στην συνέχεια και μετά από εντολή του ψυχόπονου πρωθυπουργού το ποσοστό της επίσημης και νόμιμης φοροκλοπής θα πέσει από το σαράντα πέντε στο 36%. Τι Γιάννης τι Γιαννάκης. Αλλά όλα κι όλα. Σωήρας της μεσαίας τάξης ο Σαμαράς!
Το δεύτερο ακόμα χειρότερο και πιο αφρικανικό. Αντί για λειτουργία θεσμών και εφαρμογή στειχειωδών κανόνων, οι στελεχάρες των βασικών μηχανισμών επιδίδονται στο γνωστό παίγνιο της κολοκυθιάς. Αφού πρώτα η λίστα Λαγκάρντ εντοιχίστηκε στην αμνησία του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Αφού στνη συνέχεια σωριάστηκε στο συρτάρι του Βενιζέλου.
Αφού πέρασαν δύο ολόκληρα χρόνια μεταξύ αμνησίας και κάποιου γραφείου. Και αφού στο μεσοδιάστημα αντί να εισπράξει ο δημόσιος κορβανάς μερικά δισεκατομμύρια, ανακουφιστικά για τον χαμηλοσυνταξιούχο και τον μεροκαματιάρη, τώρα επί δύο μήνες η ίδια λίστα έχει μετατραπεί σε αστυνομικό αίνιγμα Σέρλοκ Χολμς.
Αραγε ο κύριος Λέκκας ψιθύρισε στ αυτί του επικεφαλής του ΣΔΟΕ ότι η Μαργαρίτα Παπανδρέου είναι κάτοχος πεντακοσίων, κατάμαυρων εκατομμυρίων; Και άραγε αυτά τα πεντακόσια είναι δραχμές η δολάρια; Οχι λέει ο Λέκκας. Εγώ δεν είπα τίποτα. Μπα τι λες ανταπαντάει το αφεντικό του Λέκκα.. Το είπες. Κι εγώ με την σειρά μου το είπα στον Πεπόνη. Λάθος. Γιατί ο Πεπόνης-ισχυρίζεται το ρεπορτάζ-δεν κατανομάζει στην έκθεσή του την Μαργαρίτα
Με απλά λόγια οι πρωτοκλασάτοι κυνηγοί της φοροκλοπής μαδάνε την μαργαρίτα. Είπε, δεν είπα, όχι είπες, όχι δεν είπα. Και μιλάμε για δύο ολόκληρους μήνες. Και μιλάμε για γενικευμένη ανθρωπιστική τραγωδία. Και μιλάμε για τάχα μου σοβαρό πολιτικό προσωπικό. Ελάτε τώρα στην θέση ενός των τριακοσίων ευρώ. Ελάτε στην θέση ενός άνεργου. Το πρώτο πράγμα που του ρχεται αυθορμήτως στο μυαλό είναι ότι άπαντες που διαφεντεύουν την άδεια τσέπη του είναι πρωταθλητές της κοπτοραπτικής.
Απατεώνες του κοινού πονικού δικαίου. Το δεύτερο ότι όχι μόνο είναι αδιόρθωτοι αλλά και ότι δεν συγκλονίζονται ακόμα και με την καταστροφή. Το τρίτο ότι από τη μια κλέβουν οι μεγαλαπατεώνες παρανόμως και από την άλλη το κράτος του κλέβει τις ελαχιστες πενταροδεκάρες του νομίμως.
Ετσι ταλαπωρημένος, γρονθοκοπημένος, σχεδόν λιπόθυμος και στο έδαφος ξαπλωμένος, καταφέρνει πριν να εκπνεύσει να ψελίσει ένα τεράστιο «γιατί;» Και οι τρεις «διαιτητές», δηλαδή Σαμαράς-Βενζέλος-Κουβέλης, του λένε με ένα στόμα και μια φωνή: Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!
