Ο δάσκαλος της μουσικής

Οι πιο συναρπαστικές είναι αυτές του συνθέτη και παραγωγού. Του συνθέτη γιατί απλά είναι η πρώτη και κύρια ενασχόληση μου. Του παραγωγού γιατί πάντα με ενδιέφεραν τα «μικρά» γράμματα σε ένα άλμπουμ. Πάντως όλες οι ιδιότητες μαζί αλληλεπιδρούν. Είναι τόσο αλληλένδετα αυτά τα πράγματα. Το ένα οδηγεί και προσδιορίζει και προσδιορίζεται από το άλλο. Ακόμη και η διδασκαλία. Για παράδειγμα στο Εργαστήρι Σύνθεσης Τραγουδιού που συντονίζω οι συναρπαστικές στιγμές είναι πολύ συχνές.

Αλλαξα τον τρόπο δουλειάς μου. Απόρροια των γεγονότων των τελευταίων ετών.

Κανονικά προγραμματίζω τα πάντα από πριν ειδικά όταν είναι να ηχογραφήσω ένα νέο άλμπουμ. Αυτή τη φορά, όμως, δεν ξέραμε (συνολικά ως κοινωνία) τι μας ξημερώνει. Η συνέπεια ήταν ότι μου φαίνονταν άκαιρο και σε στιγμές μάταιο να προγραμματίσω κάτι πέρα από τα απολύτως βασικά. Μόνο τις μέρες και τις ώρες που θα έμπαινα στο στούντιο είχα κανονίσει από πριν.

Κανονικά μπαίνω στο στούντιο και ξέρω από πριν όλο το τράκλιστ του άλμπουμ. Και ποιος θα παίξει, τι θα παίξει και όλα τα σχετικά. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε πλάνο. Υπήρχε μόνο μια δεξαμενή ιδεών. Μια στοίβα χαρτιά και χαρτάκια με σημειώσεις από αυτοσχέδια μουσικά παραδείγματα που είχαν προκύψει τα τελευταία δύο χρόνια από τις παραδόσεις των μαθημάτων στο Ωδείο που εργάζομαι. Πάνω σε αυτό το υλικό δούλεψα. Σε αυτά τα χαρτάκια υπήρχε επίσης θυμός, οργή και αγανάκτηση. Περισσότερο από άλλες φορές και προς διάφορες κατευθύνσεις. Με έναν, μάλλον, εσωτερικό τρόπο εκφράστηκαν τελικά αυτά τα αισθήματα αλλά προϋπήρχαν όλα αυτά. Για πρώτη φορά αφέθηκα να με πάει η διαδικασία όπου ήθελε αντί να την καθοδηγώ εγώ. Αυτό οδήγησε στην αλλαγή του ήχου μου και σε συνεργασίες με μουσικούς που δεν είχα συνεργαστεί ως τώρα παρόλο που το ήθελα. Για παράδειγμα ο Αντώνης Λιβιεράτος και ο Σωτήρης Δεμπόνος. Με τον Άκη Περδίκη που ήρθε να παίξει ντραμς σε κάποια κομμάτια του MeanTime καταλήξαμε (απρόβλεπτα) να γράψουμε μαζί ένα κομμάτι από αυτά που μπήκαν στο άλμπουμ. Επίσης άφησα πολύ μεγαλύτερο πεδίο δράσης ελεύθερο στον Αλέξη Μπόλπαση που συνυπογράφει την παραγωγή από ότι θα του άφηνα αν είχα δουλέψει με τον συνήθη τρόπο δουλειάς μου. Στην ουσία του έδωσα τα ηνία.

Στα παιδιά αρέσουν πράγματα που δεν φαντάζεσαι. Οι μεγάλοι είναι που έχουν στεγανά στις μουσικές προτιμήσεις τους. Είναι συναρπαστικό να γράφεις για παιδιά. Απελευθερώνεσαι ως συνθέτης και «παίζεις» με πράγματα πέρα από τα δεδομένα και τις συνήθειες σου. Είναι μια παλιά ενασχόληση μου τα τραγούδια για παιδιά. Το 1999 –ταυτόχρονα με το πρώτο μου άλμπουμ «Η Άλλη Πλευρά» που είχε κυκλοφορήσει τότε από την Hitch-Hyke –είχα ολοκληρώσει σε επίπεδο ντέμο ένα άλμπουμ με τραγούδια για παιδιά. Αλλά έμεινε εκεί. Δεν το προχώρησα ποτέ. Αργότερα έκανα και μουσική για θέατρο για παιδιά. Η «Αλίκη …» ήταν ιδέα της συγγραφέως Αγγελική Δαρλάση που ήθελε να κάνει την διασκευή. Και το έκανα με πολύ κέφι. Θέλαμε να το κάνουμε, πρώτα απ’ όλα για τα δικά μας παιδιά. Είχε γεμίσει ο τόπος φτηνιάρικες παραγωγές για παιδιά και θέλαμε να κάνουμε κάτι κόντρα σε αυτό. Θα επανέλθω με κάτι ανάλογο στο μέλλον. Οχι σύντομα αλλά πάντως θα επανέλθω.

Είναι πάρα πολύ επίκαιρο. Αρκεί να αντικαταστήσει κανείς το Ιερατείο της τότε Εκκλησίας (το οποίο και στηλιτεύει ο Blake) με τα σημερινά κέντρα οικονομικών αποφάσεων και τις «συμμορίες» που λυμαίνονται την πολιτική και οικονομική ζωή. Και στην τότε και στην τώρα περίπτωση οι κοινωνίες οδηγούνται στο να στερούνται ακόμη και τις απλές χαρές προκειμένου να απολαμβάνουν προνόμια οι λίγοι και εκλεκτοί.

Oμορφα. Μου έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν αλλά ήταν πάλι σαν την πρώτη φορά. Το Música Viva Festival γίνεται στην Πορτογαλία για πάνω από δέκα χρόνια και φέτος το θέμα του διαγωνισμού ήταν ένα σύντομης διάρκειας έργο ηλεκτροακουστικής μουσικής –της κατηγορίας sound-text composition. Ενα από τα κομμάτια για το άλμπουμ που δούλευα στο στούντιο, δεν έβγαζε πουθενά και το είχα αφήσει στην άκρη. Οταν διάβασα την ανακοίνωση του διαγωνισμού ήξερα αυτόματα τι έπρεπε να κάνω. Ξαναέπιασα το κομμάτι, το ολοκλήρωσα, το έστειλα και βραβεύτηκε.

Καλύτερα αισθάνεσαι σίγουρα. Πιο ολοκληρωμένος όμως θα έπρεπε να αισθάνεται ένας δημιουργός όταν τελειώνει την εκάστοτε καινούργια δουλειά του. Κατά τα άλλα ποτέ μου δεν θεώρησα τη μουσική μου «κάπως underground». Είμαι μέλος μιας κοινωνίας και γράφω για να εκφραστεί και η κοινωνία και όχι μόνο για να εκφραστώ εγώ. Βρίσκομαι σε έναν διάλογο μαζί της. Είναι πολύ βολικό να μπαίνει η ταμπέλα «underground» σε νεότερους δημιουργούς με κάπως πιο ιδιαίτερη και ανανεωτική μουσική γλώσσα. Το καλλιτεχνικό κατεστημένο στην Ελλάδα δεν αγαπάει τις αλλαγές.

Πολλά. Πάρα πολλά για να τα αναφέρω. Οι περισσότερες μουσικές μου δραστηριότητες γυρνάνε με κάποιο τρόπο γύρω από αυτά που θα ήθελα να αλλάξω. Το ότι ίδρυσα π.χ. την Puzzlemusik η οποία κάνει τις επιλογές που κάνει ή το ότι διδάσκω. Δομές και παιδεία δηλαδή. Αν για παράδειγμα αναπτυχθούν οι δομές και η παιδεία η μουσική μας κουλτούρα θα βελτιωθεί.

Θα κάνω κάποια live. Σήμερα παρουσιάζω το δίσκο μου στα Yuria Festival του Vinyl Microstore με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ. Σόλο performance στην ουσία. Μόνος μου, με πιάνο, tapes και θεατρική διάθεση. Παράλληλα, με τον Socos (των Socos & The Live Project Band) ενεργοποιούμε το συναυλιακό side project μας, το σχήμα The 3^rd Man Element, που το είχαμε αφήσει ανενεργό εδώ και λίγα χρόνια. Πρόκειται για ένα σχήμα ελεύθερου αυτοσχεδιασμού. Εγώ σε πιάνο / πλήκτρα και χρηστικά αντικείμενα, ο Socos στις κιθάρες (ακουστικές και ηλεκτρικές) και ένας διαφορετικός καλεσμένος κάθε φορά. Θα παίξουμε στις 15 Ιανουαρίου στο S.I.X. Dogs με καλεσμένο τον φλαουτίστα Στέλιο Ρωμαλιάδη (Lüüp) και έπεται συνέχεια και σε άλλους χώρους με άλλον 3^rd Man κάθε φορά. Επίσης συζητάω και με τη Μαρία Λατσίνου την προοπτική ζωντανών εμφανίσεων με τραγούδια από προηγούμενα άλμπουμ μου (είτε τα έχει πρωτοπεί η ίδια είτε όχι) μαζί με κάποια πιο καινούργια. Και μάλλον θα το κάνουμε. Είναι σπουδαία τραγουδίστρια η Μαρία και νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα πλέον να παρουσιάσουμε μαζί ένα ολοκληρωμένο project. Πέρα από τις συμμετοχές της σε πολλά από τα άλμπουμ μου.

Η λίστα είναι συναισθηματική. Επίσης η σειρά είναι αλφαβητική και όχι αξιολογική:

∙Bruce Springsteen –The Wild, The Innocent and The E Street Shuffle

∙Εν Πλω –Εν Πλω

∙Ηauschka – The Prepared Piano

∙Joe Henry –Tiny Voices

∙Pixies –Doo Little

∙Radiohead –Kid A / Amnesiac

∙Radiohead –Ok Computer

∙The Last Drive –Heatwave

∙Tom Waits –Rain Dogs

∙Tori Amos –Boys For Pele