Ιδεολογικές αγκυλώσεις

Υστερα από 120 ημέρες σκληρών διαπραγματεύσεων, αλλεπάλληλων επισκέψεων του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Βερολίνο, Παρίσι, Ρώμη) και ευρωπαίων ηγετών και αξιωματούχων στην Αθήνα (Ανγκελα Μέρκελ, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, Χέρμαν βαν Ρομπάι), δύο Συνόδων Κορυφής, διπλάσιων Eurogroup, πάνω από 10 συσκέψεων των τριών πολιτικών αρχηγών, συνεχών ξενυχτιών του υπουργού Οικονομικών κ. Γιάννη Στουρνάρα και ατελείωτων δημοσιευμάτων, η συζήτηση για το 100σέλιδο μνημόνιο κατέληξε στο αν θα καταργηθεί ή όχι το επίδομα γάμου για όσους αμείβονται με βάση τα όρια των συλλογικών συμβάσεων, αν θα μειωθεί η αποζημίωση όσων παίρνουν μισθούς πάνω από 2.000 ευρώ, αν θα περιοριστεί ο χρόνος προειδοποίησης απόλυσης από 6 σε 4 μήνες και αν όσα ισχύουν για τις συλλογικές συμβάσεις θα ισχύουν και για τις κλαδικές.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποια από αυτά δεν είναι ασήμαντα θέματα. Ιδιαίτερα για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων συνδέονται ακόμη και με την επιβίωσή τους. Ωστόσο όταν διαβάζει κανείς το μνημόνιο στο σύνολό του, τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει η χώρα και τις αλλαγές που πρόκειται να επέλθουν το επόμενο διάστημα, τα παραπάνω θέματα φαντάζουν κυριολεκτικά σταγόνα στον ωκεανό. Οταν υπάρχει ένα πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων ύψους 50 δισ. ευρώ με συγκεκριμένο πλέον χρονοδιάγραμμα, όταν απελευθερώνονται δεκάδες αγορές και επαγγέλματα και τόσα άλλα που σχετίζονται με το φορολογικό, δικαστικό σύστημα, την εργασία κ.λπ. και τα οποία θα δημιουργήσουν ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον τους επόμενους μήνες, μιλάμε για μιαν άλλη χώρα.

Αντί λοιπόν η συζήτηση να επικεντρωθεί σε θέματα που θα βρούμε μπροστά μας, όπως π.χ. τι θα γίνει με την απελευθέρωση της Ενέργειας και τη ΔΕΗ, το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο της χώρας, τι θα γίνει με τα τιμολόγια του ρεύματος για τα νοικοκυριά, τα οποία θα αυξηθούν και πάλι από το επόμενο έτος, τι θα γίνει με τον ΟΣΕ και τα εισιτήρια, τι ευκαιρίες δημιουργούνται με το άνοιγμα των αγορών και των επαγγελμάτων, πώς επιτέλους θα πετύχουμε μείωση της φοροδιαφυγής και σωρεία άλλων θεμάτων που ανοίγονται με το μνημόνιο, εμείς συζητούμε για τις συλλογικές συμβάσεις, οι οποίες σήμερα, με την ανεργία στο 25%, έχουν καταργηθεί στην πράξη.

Εκτός και αν έχει κανείς καταληφθεί από ιδεοληψίες ή κάποιες άλλες εμμονές, μπορεί να ζητήσει από τους πιστωτές μας να επιστρέψουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όταν έχουν συμφωνηθεί όλα όσα περιέχονται στο μνημόνιο, απλώς και μόνο για να επαναδιαπραγματευθούμε το επίδομα γάμου ή τις αποζημιώσεις όσων εργάζονται πάνω από 16 χρόνια και έχουν μισθό μεγαλύτερο από 2.000 ευρώ!