Αντίθετα οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής χαιρετούν ναζιστικά και μιλούν για «εμφυλίους πολέμους», προετοιμάζοντας σιγά-σιγά ένα κλειστό σύστημα ολοκληρωτικής εξουσίας, που θα ελέγχει από τα πάνω τη σκέψη και τη δράση των ανθρώπων.
Από την άλλη μεριά ενεργοποιούν ανοικτά απεχθείς εκφάνσεις της χιτλερικής ιδεολογίας, όπως είναι η κατηγοριοποίηση των μεταναστών ως «υπανθρώπων» (Untermenschen).
Και έτσι ζητούν αναιδώς και την απογραφή των αλλοδαπών στους παιδικούς σταθμούς ή τα πανεπιστήμια!
Ομως ας μην ξεχνούμε ότι όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία αξίωσε την επιβολή των «υπερανθρώπων» πάνω στους «υπανθρώπους» και η κουλτούρα τούτη οδήγησε σταδιακά στην εξόντωση του παγκόσμιου εβραϊσμού («Γκολντχάγκεν, Πρόθυμοι εκτελεστές του Χίτλερ: Οι συνηθισμένοι Γερμανοί και το Ολοκαύτωμα»).
Ωστόσο το εκρηκτικό ερώτημα είναι το εξής: Πώς αντιμετωπίζουμε, ως έννομη τάξη, αυτόν τον επικίνδυνο χώρο;
Πολλοί λένε (αδιάβαστα) ότι πρέπει αυτό το κόμμα να τεθεί εκτός νόμου. Ομως το ισχύον Σύνταγμα δεν προβλέπει τη δυνατότητα να απαγορευθεί ένα πολιτικό κόμμα (κάτι που προβλέπει το γερμανικό, προφανώς λόγω και της βάρβαρης εμπειρίας του ναζισμού).
Ούτε με ειδικό νόμο μπορεί να απαγορευθεί ένα πολιτικό κόμμα. Εξάλλου το νεοναζιστικό φαινόμενο δεν καταπολεμείται μόνο με νομικές απαγορεύσεις.
Βεβαίως υπάρχουν και άλλες ισχυρές νομικές λύσεις. Και αυτές είναι η ταχύτατη άρση της ασυλίας (όταν συμμετέχουν βουλευτές) και η άμεση κίνηση της ποινικής δίωξης στις άλλες περιστάσεις, είτε για απρόκλητη σωματική βλάβη, είτε για αντιποίηση αρχής, είτε για βαριά σωματική βλάβη (ενώ η εφαρμογή του άρθρου 187 του ΠΚ για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης είναι προβληματική).
Αρα πρέπει και οι εισαγγελικές αρχές να σταματήσουν κάποτε την τραγική τους αδράνεια.
Ομως πρέπει να υπάρχουν και πολιτικά μέτρα. Ετσι απέναντι στο άσχημο κήρυγμα του αντικοινοβουλευτισμού των Χρυσαυγιτών είναι ανάγκη να ανανεωθεί η δημοκρατία μας (γιατί όλοι βαρεθήκαμε να βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια διεφθαρμένα – ως επί το πλείστον – πρόσωπα).
Παράλληλα είναι ανάγκη τα σκληρά μέτρα λιτότητας να έχουν ένα μέτρο ισότητας, ώστε να κρατηθεί η συνοχή αυτής της κοινωνίας, γιατί οι πιο φτωχοί νιώθουν σήμερα δικαίως ότι είναι «εγκαταλελειμμένοι» και αρχίζουν να καλοβλέπουν ακόμη και τις ακροδεξιές κοσμοθεωρίες!
* Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
