Στην Ελλάδα του 2012 αν βγει κανείς μια βόλτα στις κατά τόπους αγορές το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει την μελαγχολία στο τσεπάκι καθώς η σειρά καταστημάτων ΄΄ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ΄΄ έχει γίνει η πιο πετυχημένη Πανελληνίως ενώ και τα συσσίτια έχουν μετατραπεί σε πολυπληθή ΄΄ εστιατόρια ΄΄. Την ιδία ώρα βέβαια στις καφετέριες μπαράκια και κάθε είδους κέντρα εστίασης επικρατεί το αδιαχώρητο, άλλωστε οι περισσότεροι από μας έχουμε ακόμα ένα 2.5ευρω να διαθέσουμε για το φραπέ μας.
Για πολλούς αυτή ακριβώς η νοοτροπία του καφέ ισοδυναμεί με την πλήρη αποχαύνωση του νεοέλληνα και την πλήρη ανυπαρξία αντίδρασης ενάντια σε όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας τα τελευταία χρονιά. . Μισθοί-κατ ευφημισμόν ο όρος- πείνας οι όποιοι κυρίως από τις νεότερες γενιές γίνονται αποδεκτοί καθώς όπως λέγεται ‘’ετσι έχουν οι εποχές’’ .
Έχουμε μάθει να ζητάμε ελάχιστα και να είμαστε ευχαριστημένοι με ακόμα λιγότερα ανεξαρτήτως προσόντων. Αρκούμαστε στην στοιχειώδη επιβίωση έχοντας απολέσει από το λεξιλόγιο μας τον όρο ΄΄ ευημερία ΄΄ και εξυπηρετώντας τις διάφορες φράξιες που πλέον ποδηγετούν ολόκληρη την κοινωνία. Όλα αυτά είναι λίγο έως πολύ γνωστά το απορίας άξιον όμως είναι γιατί κανένας από ολους εμάς δεν αντιδρά. Όχι με μια απεργία για μια ημέρα και διασκορπισμένοι σε 3 η τέσσερις διαφορετικές συγκεντρώσεις αλλά όλοι μαζί ενωμένοι σαν μια γροθιά ενάντια στο ισχύον ξενοκίνητο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΜΠΟΡΕΙ! Αυτό μάθαμε από την ιστορία, αυτό μας μάθαινε και οι γονείς μας, της γενιάς του πολυτεχνείου, αυτή η σκέψη θα έπρεπε να είναι το εφαλτήριο της προσπάθειας μας να διαφυλάξουμε τα όνειρα και το μέλλον μας! Πριν λοιπόν ο καθένας από μας πάει για τον επόμενο καφέ του, παρακολουθώντας άπραγος τις εξελίξεις , θα ήταν επιβεβλημένο να αναρωτηθεί μήπως έχει έρθει η ώρα να αλλάξουμε οι ίδιοι την μοίρα μας…
Φοιτήτρια Ιατρικής
