Ποτέ δεν ξανάδα τα μάγουλα του Θάνου τόσο λεία, απαλά και με ωραίο χρώμα. Βιλούδο, πιδί μ’! Το αποδίδει στην ξυριστική μηχανή ProGlide. Μπράβο που για ένα αντικείμενο τόσο προφανές καταβάλλεται κόπος ώστε να γίνει καλύτερο. Και οι άνδρες έχουν ψυχή, όχι μόνον εμείς με τα λουσάκια μας. Οι νέες τεχνολογίες φροντίζουν.
Τις προάλλες χρειάστηκα ένα κολλύριο. Οχι ειδικών προδιαγραφών. Απλές στάλες για τα μάτια, που να τα κρατούν υγρά με τον κλιματισμό ή μεθαύριο με την κεντρική θέρμανση, αφού η ξηρότης δημιουργεί τις προϋποθέσεις για νέες και ίσως δυσάρεστες περιπέτειες. Τη μάρκα Moisture Drops μού τη συνέστησαν στο κατάστημα οπτικών Λάσκαρη στην πλατεία Κολωνακίου. Ενα μερακλίδικο μαγαζί. Το αφεντικό, ο κύριος Νίκος, στάθηκε πάνω στα μάτια μου για μισή ώρα τουλάχιστον. Τόσο, που είπα να φύγω! Τι είχαμε πια να δούμε; Είχαμε, είχαμε. Και μάλιστα ευχάριστα. Δεν έχω πρεσβυωπία. Γερνάω η υπόλοιπη, μα τα ματάκια διατηρούν τα νιάτα τους. Πόσο χάρηκα!
Παγωτά: Το αγαπημένο μου λέγεται Green and Black. Μα η εταιρεία που το εισάγει φαίνεται πως έχει δυσκολίες και δεν το βρίσκω πια. Το σορμπέ σοκολάτας της Kayak από σοκολάτα Valrhona μού άφησε ωραίες εντυπώσεις. Τιμώ ιδιαιτέρως τις φιλότιμες προσπάθειες της ελληνικής αυτής οικογένειας, που για χρόνια προσπαθεί και βελτιώνει συνεχώς τα προϊόντα της. Το ’χουμε ξαναπεί, υπάρχουν δουλευταράδες και υπέροχοι Ελληνες. Θα σας δώσω, πάντως, μια ρετσέτα για σπιτικό παγωτό που δοκίμασα στην Τίνα. Ενα κουτί φυτική κρέμα, ένα κουτί κρέμα γάλακτος και, αφού χτυπηθούν και αφρατέψουν, μισό έως ένα βαζάκι μαρμελάδα, ό,τι σας αρέσει. Εύκολο, με ωραιότατη γεύση.
Υπάρχουν τρεις πανάκριβοι μανάβηδες, που τους έχω μετονομάσει κατά τους κοσμηματοπώλες της πλατείας Βαντόμ: Cartier, Van Cleef και Boucheron, στην Πατριάρχου Ιωακείμ, στη Σόλωνος και στην πλατεία Μαβίλη. Τα φρούτα και τα λαχανικά τους με ξεχωριστή γεύση και άρωμα. Ε! Δεν θα ψωνίσουμε μήλα από εκεί, μα πράγματα πιο σοφιστικέ. Σας θυμίζω ότι κυκλοφόρησαν τα πρώτα πορτοκάλια Βαλέντσια. Αμβροσία! Ενα πανέρι με φρούτα μού αρέσει και ως δώρο.
Σε δύο μαγαζιά αγαπώ να ψωνίζω. Στην Ουτοπία και στη Natura, παρ’ ότι ρίχνω μια ματιά και αλλού, όμως εκεί υπάρχει η εγγύηση της ποιότητας. Και όταν η Μαιρούλα, η καλύτερη πωλήτρια της Αθήνας, μετακόμισε από το ένα στο άλλο, χάρηκα ιδιαιτέρως. Ψηλή, λυγερόκορμη, αφοσιωμένη, την ξαναβρήκα στην οδό Ηροδότου, στη Natura. Από εδώ αγοράζω Aleppo soap, ένα σπάνιο πράγμα και ένα αποσμητικό φθηνό, σαν κρύσταλλο από χαλαζία. Διαρκεί άπειρα χρόνια και κάνει τέλεια δουλειά. Βασικό πράγμα που χρειαζόμαστε τέτοιους καιρούς.
Ο Γιώργος και η Ελενα Κορρέ δεν σταματούν ποτέ την έρευνα. Προς τιμήν τους. Κάθε νέο καλλυντικό τους ξεπερνά τα προηγούμενα. Η τελευταία τους σειρά, βασισμένη στον κορμό βελανιδιάς, έκανε τα ματάκια της Νανάς αφράτα, σβήνοντας τις λεπτές γραμμούλες. Η ίδια καταχάρηκε και κάθε πρωί έρχεται να μου τα δείξει.
Το Αριστοκρατικόν έχει κάτι ενδιαφέροντα λουκουμάκια με παράξενο κόψιμο και ξηρούς καρπούς. Λουκουμάκια ξανά, με εσπεριδοειδή, σύκο και τζίντζερ μού έφεραν προχθές από τη Citrus AE της Χίου. Αρωματικά, αλλά λίγο άτεχνα.
Το δικό μας κατσικίσιο τυρί Ερίφι, εφάμιλλο των γαλλικών chèvres.
Και τώρα με την κρίση, κύριε Πρωθυπουργέ μας, τέρμα τα βιολογικά τρόφιμα. Για εμάς τουλάχιστον. Για τον Felix, όμως, φροντίζει πάντα ο Γιώργος από το Cats and Dogs με τις προσφορές του.
Να πω τέλος δυο καλά λόγια για τον Αντώνη τον Ρούσσο, που σχεδόν όλοι γνωρίζουμε από το παλιό του εστιατόριο, τον «Σπύρο». Εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια μετακόμισε στο νέο στέκι του, Το καλωσόρισμα του Αντώνη, στην Κάτω Κηφισιά. Τρώμε συχνά εκεί. Ελληνικά φαγάκια, τέλειοι ντολμάδες, κατσικάκι λαδορίγανη, κόκορας κοκκινιστός. Εξω, κάτω από τις μουριές, ή μέσα, στο πορτοκαλί θάλπος. Την περιποίηση εγγυάται ο Ακης, την αγορά εκλεκτών προϊόντων το ίδιο το αφεντικό. Φεύγεις με μιαν αίσθηση ευτυχίας. Μα για να είμαι δίκαιη, ωραιότατους ντολμάδες τρώμε και στο Αλάτσι, του δικού μας Σταύρου Θεοδωράκη.
