«Ενα ζεστό πράσινο τσάι» παραγγέλνει στον σερβιτόρο, σε café της πλατείας Καρύτση. Ο 26χρονος ποδηλάτης Περικλής Ηλίας είναι πια παγκόσμιος πρωταθλητής. Για την ακρίβεια, έχει επιστρέψει από την περιοχή Ορνάν της ανατολικής Γαλλίας, όπου την Κυριακή 7 Οκτωβρίου τερμάτισε πρώτος στον μαραθώνιο ορεινής ποδηλασίας.
Με δύο σκασμένα ελαστικά κατά τη διάρκεια του αγώνα («ήμουν τυχερός διότι και τις δύο φορές το έπαθα ένα ή δύο χιλιόμετρα προτού φτάσω στο σέρβις που είχαμε κάθε δέκα χιλιόμετρα» λέει ο ίδιος), σε μια απαιτητική διαδρομή 84 χιλιομέτρων και υπό δύσκολες κλιματικές συνθήκες, ο Περικλής χρειάστηκε 4 ώρες, 18 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα για να αφήσει πίσω του μεγάλα ονόματα του αγωνίσματος. Κάπως έτσι έγινε ο πρώτος έλληνας ποδηλάτης, στην κατηγορία των ανδρών, που φόρεσε την πολυπόθητη μπλούζα με τα χρώματα της ίριδας: «Αυτή η μπλούζα δίνεται σε κάθε παγκόσμιο πρωταθλητή, ο οποίος στη συνέχεια είναι υποχρεωμένος να τη φοράει στους αγώνες του όλο τον υπόλοιπο χρόνο, ως το επόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Επειτα, ακόμη και αν δεν τερματίσει ξανά πρώτος, έχει για την υπόλοιπη ζωή του ρίγες στα χρώματα της ίριδας στο μανίκι και στον γιακά της αγωνιστικής του εμφάνισης. Ολοι κυνηγούν λοιπόν αυτά τα χρώματα. Και όλοι θέλουν αυτό το ουράνιο τόξο. Είναι σημαντικό διότι ξεχωρίζεις από όλους, πρόκειται για μια αναγνώριση που δεν ξεχνιέται».
Ο Περικλής Ηλίας είναι μάλλον επίμονος, και σίγουρα φιλόδοξος: «Ολα τα πράγματα έχουν όριο ηλικίας. Για την ορεινή ποδηλασία θα έλεγα ότι έχω μία δεκαετία μπροστά μου που μπορώ να πρωταγωνιστώ. Το δύσκολο είναι όμως να μείνει κανείς στην ιστορία, να γίνει διαχρονικός. Θα ήθελα να αποδείξω και του χρόνου ότι μπορώ να κερδίσω ξανά, ότι δεν έτυχε μία φορά. Θέλω να μείνω στον χώρο της ποδηλασίας και να πιστέψουν όλοι σε εμένα». Ο ίδιος επισημαίνει ότι η επιτυχία και η αποτυχία αποτιμώνται μόνο σε συνάρτηση με τους στόχους που καθένας θέτει: «Για πολλούς αθλητές αποτυχία είναι και η δεύτερη θέση. Για άλλους επιτυχία είναι απλώς να καταφέρουν να τερματίσουν τον αγώνα, όπως ήταν και για εμένα παλαιότερα, όταν ξεκινούσα να συμμετέχω σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα παλέψω μόνο και μόνο για τον τερματισμό, αλλά θα παλεύω για να τερματίσω από τους πρώτους».

Πρωταθλητισμός χωρίς ντόπινγκ
Αν και ο Περικλής έχει και άλλες σημαντικές διακρίσεις στο βιογραφικό του, εφέτος είχε «μία από τις καλύτερες σεζόν». Η εν λόγω νίκη του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδηλατικού μαραθωνίου ήρθε μόλις λίγο καιρό μετά την (πρώτη) συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, όπου κατετάγη στην 33η θέση στο «Cross Country» της ορεινής ποδηλασίας. «Ηταν όνειρό μου να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες, διότι είναι η κορυφαία αθλητική διοργάνωση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου τη στιγμή που μπήκα στο Ολυμπιακό Χωριό, ένιωσα μια κάθαρση. Η διαδικασία της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες διήρκεσε δύο χρόνια. Το ταξίδι μέχρι να φτάσεις στον προορισμό είναι λοιπόν συγκλονιστικό. Και το πιο ωραίο συναίσθημα ήταν ότι προσπάθησα για κάτι δύο χρόνια και τελικά ανταμείφθηκα –αυτό είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες».
Βέβαια, αν σήμερα τον ρωτήσει κάποιος ποια είναι η πρώτη εικόνα από το ολυμπιακό Λονδίνο η οποία του έρχεται στο μυαλό θα απαντήσει: «Πολύς κόσμος, πολύ θέαμα, πολλά φώτα». Ανάμεσα όμως στα οικονομικά κέρδη και στο εμπορικό ολυμπιακό πάρτι ο Περικλής πιστεύει ότι το ολυμπιακό ιδεώδες υπάρχει: «Υπάρχουν αθλητές που πηγαίνουν μόνο για την εμπειρία και τη συμμετοχή σε αυτόν τον θεσμό».
Οπως εξάλλου επισημαίνει, πιστεύει πως «υπάρχει πρωταθλητισμός χωρίς ντόπινγκ». Παρ’ όλο που ο ίδιος ασχολείται με ένα «βρώμικο αγώνισμα», όπως υπαγορεύει η αθλητική αργκό (το σκάνδαλο του καταρρέοντος ποδηλατικού θρύλου Λανς Αρμστρονγκ είναι το πιο επίκαιρο παράδειγμα), λέει: «Το ντόπινγκ είναι μια κλεψιά. Διότι αν ο πρωταθλητισμός είναι μια δουλειά, τότε όποιος παίρνει απαγορευμένες ουσίες «κλέβει» προκειμένου να πάει μπροστά. Σίγουρα υπάρχουν όμως πολλά καθαρά μετάλλια. Προσωπικά έχω αγωνιστεί πολύ τίμια και έχω φτάσει ως αυτό το σημείο».
Οδοιπορικό ζωής
Από την Ελευσίνα στο Πεκίνο
Ο Περικλής Ηλίας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελευσίνα, όπου ζει και προπονείται ως και σήμερα, όταν δεν ταξιδεύει ανά τον κόσμο για αγώνες. Ξεκίνησε να ποδηλατεί σε ηλικία 14 ετών «κάνοντας βόλτες στη γειτονιά με τους φίλους μου οι οποίες γίνονταν ολοένα μακρύτερες. Χωρίς να ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που κάνω, ακολούθησα το ένστικτό μου και γράφτηκα σε μια ομάδα, τον ΛΟΑΣΔΑ, της Μάνδρας. Μετά τον πρώτο μου αγώνα, τον οποίο κέρδισα, μου μπήκε το «μικρόβιο»». Από το 2004 είναι φοιτητής στο τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά μάλλον δεν είναι λίγες οι φορές που ο Περικλής χρειάστηκε να πει στο σπίτι του ότι «πάω στη σχολή» προκειμένου να πάει για… προπόνηση –οι αρχικές «μεγάλες αντιρρήσεις» των γονιών του για την απόφασή του να αφιερωθεί στην ποδηλασία τελικά κάμφθηκαν τα τελευταία χρόνια και σήμερα έχουν μάλλον αντικατασταθεί από υπερηφάνεια.
Ο ίδιος ασχολείται επαγγελματικά με το άθλημα εδώ και έξι χρόνια και ζει από την ποδηλασία τα τελευταία περίπου τέσσερα χρόνια. «Εφέτος δεν είχαμε καμία στήριξη από την Πολιτεία, αλλά η Ομοσπονδία μού έδειξε ότι με βοήθησε όσο μπορούσε, όπως και ο Ποδηλατικός Σύλλογος Κρόνος Νίκαιας. Ημουν βέβαια τυχερός διότι είχα και την υποστήριξη του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσα να κάνω την προετοιμασία μου όπως θα ήθελα».
Αν και ο επόμενος στόχος, τον οποίο προσμένει ο Περικλής, είναι ο ποδηλατικός γύρος στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής τον Μάρτιο του 2013, αυτές τις ημέρες φτιάχνει τις βαλίτσες του για το Χαϊνάν, «το ομορφότερο νησί της Κίνας», ένα ταξίδι που θα περιλαμβάνει 16 ημέρες αγώνων δρόμου και το οποίο θα είναι το τελευταίο του για την εφετινή χρονιά. Θα ακολουθήσει ένας μήνας ξεκούρασης, για αποχή από την ενίοτε εξαντλητική πειθαρχία του καθημερινού προπονητικού και διατροφικού προγράμματος. Ο Περικλής μάλλον θα επιδιώξει να μείνει για λίγο όσο πιο μακριά μπορεί από ψωμιά, δημητριακά, μέλι και ταχίνι.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ