Ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος έχει επιστρέψει στη δικηγορία, αλλά διατηρεί το ίδιο ενδιαφέρον και την ίδια ανησυχία για τις πολιτικές εξελίξεις, παρά το γεγονός ότι φροντίζει να ενημερώνει τους συνομιλητές του ότι στα 69 του δεν σχεδιάζει να επιστρέψει στην ενεργό πολιτική. Πρόσφατα το όνομά του εμφανίστηκε στην υποτιθέμενη «λίστα ΣΔΟΕ» για πολιτικούς. Ο ίδιος θεωρεί ότι «τοποθετήθηκε» εκεί από «σκευωρούς», αφού τόσο το ΣΔΟΕ όσο και το υπουργείο Οικονομικών τον διαβεβαίωσαν ότι αφενός μεν δεν υπάρχει οποιαδήποτε τέτοια λίστα και αφετέρου δε ότι ο ίδιος δεν ελέγχεται για οποιαδήποτε φορολογική του υπόθεση. Μέσα σε όλα αυτά, με την τρόικα να εκβιάζει και την «κυβερνητική κοινοπραξία», όπως αποκαλεί την τρικομματική κυβέρνηση, να βιώνει δύσκολες ώρες, ο κ. Κωνσταντόπουλος σε συνέντευξή του προς «Το Βήμα» εξηγεί γιατί τα μνημόνια είναι η πιο ανόητη οικονομική πολιτική και γιατί σύντομα θα αποδειχθεί ότι η μοναδική εγγύηση για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη και τη διασφάλιση της δημοκρατίας στη χώρα είναι μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην προηγούμενη συνέντευξή σας στο «Βήμα», στις 26 Φεβρουαρίου, είπατε «αισθάνομαι όπως όταν πήραμε την απόφαση να στρατευθούμε κατά της δικτατορίας». Ανησυχείτε για την ανθεκτικότητα της δημοκρατίας;

«Δυστυχώς, βρισκόμαστε πίσω από το παρελθόν μας. Δεν θα ήθελα να κάνω εύκολη κριτική. Ανεξέλεγκτες και αντιφατικές καταστάσεις μαστίζουν τον δημόσιο βίο. Αποσταθεροποιητικές εντάσεις με παραθεσμικές και παρακρατικές πρακτικές παροξύνουν την πολιτική αποσύνθεση και την κοινωνική αγανάκτηση. Στην κυβερνητική κοινοπραξία ΝΔ – ΠαΣοΚ – ΔΗΜΑΡ αποκαλύπτονται σύγχυση ρόλων, κρίση ταυτότητας και παραδοσιακή νοοτροπία κομματικού κυβερνητισμού».
Και τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα;
«Αυτό που αναζητείται δεν είναι η αναπαλαίωση ενός ερειπιώνα, ούτε η αναδιάταξη των θραυσμάτων της Μεταπολίτευσης. Το κάδρο που κρεμόταν έπεσε και δεν ξανακρεμιέται στον ξέφτιο και σάπιο τοίχο. Οι κοινωνίες του 21ου αιώνα δεν θα προκύψουν από «ασκήσεις πολιτικού μοντελισμού». Η επιτήρηση της τρόικας αποτελεί ιδιότυπο καθεστώς «κατάστασης ανάγκης» που προκαλεί συνταγματικό εκτροχιασμό και κοινοβουλευτικό εκφυλισμό. Σε άλλες εποχές όσα ζούμε θα προκαλούσαν δικαιολογημένα την έγερση τού λαού, «για μια εθνοσυνέλευση συντακτικού τύπου». Η κρίση φέρνει αλλαγές που δεν χωράνε στις μεταπολιτευτικές μήτρες».
Οι πρωτόγνωρες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση. Πολλοί όμως ισχυρίζονται ότι απλώς μιμείται το ΠαΣοΚ της δεκαετίας του 1970. Η λύση των προβλημάτων βρίσκεται στην επιστροφή στο παρελθόν;
«Είναι αστείο να σπεκουλάρουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μιμείται το «σύστημα Πασοκισμού-Παπανδρεϊσμού» αυτοί που το υπηρέτησαν με το αζημίωτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αγωνιστεί για τη νέα ιδιότητα του πολίτη, τον διαφορετικό τρόπο άσκησης πολιτικής, τον νέο τύπο κόμματος και κοινωνικής νομιμοποίησης, το διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης. Να συμβολίζει και να υπηρετεί με την παρουσία του την εθνική στρατηγική μεγάλων αλλαγών».
Τον Φεβρουάριο στο «Βήμα» μιλήσατε για «πρόταση εξουσίας από την Αριστερά». Η παραμονή της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο επιτρέπει την εφαρμογή μιας αριστερής πρότασης εξουσίας;
«Αντιθέτως, η αριστερή πρόταση εξουσίας είναι εκείνη που διασφαλίζει περισσότερο την παραμονή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πει και να πείσει, με ουσιαστικό τρόπο, ότι είναι η δύναμη που θέλει και μπορεί να είναι κυβέρνηση της Αριστεράς για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ως τώρα ΠαΣοΚ και ΝΔ ταύτιζαν τις τύχες της χώρας με τα παραταξιακά τους συμφέροντα. Η Αριστερά, λέγανε εν χορώ ο δικομματισμός και τα παραφερνάλιά του, είναι επικίνδυνη γιατί θα ανατρέψει το κατεστημένο της μεταπολιτευτικής σταθερότητας και θα μας βγάλει εκτός Ευρώπης. Αλλά αυτό το κατεστημένο χρεοκόπησε, ώστε να είναι αναγκαία πια η ανατροπή του για να μείνουμε στην Ευρώπη, και μέσα στην Ευρώπη να διεκδικήσουμε την ισότιμη σχέση και μεταχείριση που δεν θα μας οδηγεί στη σημερινή έσχατη δοκιμασία ύπαρξης και ταυτότητας της πατρίδας. Γιατί όχι λοιπόν κυβέρνηση της Αριστεράς, για να ξεπεραστούν οι γενετικές παθογένειες της Μεταπολίτευσης; Γιατί όχι κυβέρνηση της Αριστεράς ακριβώς για να μείνουμε στην Ευρώπη; Η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη, η ίδια η επιβίωσή της, απαιτεί νέους συσχετισμούς, νέες ηγεσίες μακριά από έναν δημόσιο βίο γεμάτο «από ψυχές μαραγκιασμένες», απ’ το μεταπολιτευτικό αλισβερίσι, που λέει ο Σεφέρης. Δεν είναι φόβος και απειλή η κυβέρνηση της Αριστεράς. Είναι ελπίδα και προοπτική. Είναι ιστορική πρόκληση και δυνατότητα».
Για πολλούς η εικόνα του πολιτικού συστήματος είναι μια εικόνα πολιτικών χωρίς ηθικές αντιστάσεις που επιδόθηκαν με ζήλο σε παράνομο πλουτισμό. Μπορεί το πολιτικό σύστημα να πείσει ότι πρωτοστατεί στην αυτοκάθαρσή του;
«Από το σκάνδαλο Κοσκωτά ως το σκάνδαλο της «λίστας Λαγκάρντ», το κρατικό και κυβερνητικό σύστημα δεν θέλει και δεν αντέχει την αυτοκάθαρσή του. Παραμένει σκωληκόβρωτο και σαρακοφαγωμένο. Η πολιτικοοικονομική χρεοκοπία συνυπάρχει με την ηθικοκοινωνική έκπτωση σ’ ένα εύφλεκτο μείγμα. Δεν έχει κάποιος παρά να δει το πώς οργανώθηκε, θέριεψε και συγκαλύφθηκε το σκάνδαλο της Siemens, όπως επίσης να διαβάσει τις γελοιότητες με τη «λίστα Λαγκάρντ» για να καταλάβει ότι καλά κρατεί ο χορός της υποκρισίας, της διαπλοκής και της εξαχρείωσης. Αυτά τα εκφυλιστικά γεγονότα γίνονται στις ημέρες της τρικομματικής κυβερνητικής κοινοπραξίας. Αυτός ο ξεπεσμός της δημοκρατικής Ελλάδας αποτελεί ύβρη».

Η Μεταπολίτευση και η μνημονιοκρατία
«Η ΕΕ εγκλωβίστηκε στον “Ρινόκερο” του Ιονέσκο»

Ο κ. Αντώνης Σαμαράς πιστεύει ότι το πακέτο περικοπών των 11,8 δισ. ευρώ είναι το τελευταίο «πικρό ποτήρι» και ύστερα από αυτό οι τράπεζες, ενισχυμένες μέσα από τη διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης, θα εργαστούν για την επανεκκίνηση της οικονομίας και την επιστροφή στην ανάπτυξη. Μήπως έχει δίκιο;

«Δεν ξέρω γιατί δεν λένε αυτό που όλοι ξέρουν, ότι «τα μνημόνια είναι το πιο ηλίθιο οικονομικό πρόγραμμα στην Ιστορία». Η πολιτική που οδήγησε από τη Μεταπολίτευση στη μνημονιοκρατία ανοίγει μεγάλους λογαριασμούς για την Ελλάδα με την Ιστορία. Η ύφεση δυστυχώς θα καταπιεί όλες τις θυσίες του ελληνικού λαού, το μαραζωμένο κρατικό σύστημα και τις σάπιες δομές του πολιτικού πλαισίου. Είναι χρόνιο πρόβλημα της ελληνικής πολιτικής να σχεδιάζει λίγο και να τακτικίζει πολύ. Ακόμα και σήμερα λείπουν τα στρατηγικά πλαίσια πολιτικής διαπραγμάτευσης και πλεονάζουν οι αστείοι τακτικισμοί. Μπροστά μας όμως βρίσκονται ραγδαίοι και βίαιοι μετασχηματισμοί που ανατρέπουν και σπάνε όλες τις νόρμες και τις φόρμες του μεταπολιτευτικού κατεστημένου, που λεηλάτησε και ρεζίλεψε κοινωνία και πολιτεία».
Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών επέλεξαν τη στρατηγική «παραμένουμε στην ευρωζώνη άνευ όρων» με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία αντίσταση σε όσα η ευρωζώνη αποφάσιζε να επιβάλει στην Ελλάδα. Πώς συμβιβάζονται αυτές οι πολιτικές με το περίφημο όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης;
«Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα αποτελεί ζωντανή προοπτική και καθημερινή πραγματικότητα εάν σταματήσει η μετάλλαξή της και αναζωογονηθεί η δημοκρατία με κοινωνικά, ηθικά και πολιτισμικά κριτήρια. Η κυρίαρχη εξουσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης έκανε την Ελλάδα πειραματόζωο. Από το πρώτο μνημόνιο η Ελλάδα έχασε τη συνταγματική της ακεραιότητα και τη δημοκρατική της αυτονομία. Χάνει διαρκώς την κοινωνική της συνοχή, την εθνική της ταυτότητα και τη γεωπολιτική της ιδιαιτερότητα. Δυστυχώς, συνθηκολογήσαμε εκ των προτέρων. Θριάμβευσε η πολιτική μικρονοητικότητα και υστεροβουλία».
Μπορεί πλέον η Ελλάδα να διεκδικήσει ξανά όρους ισοτιμίας στη συμμετοχή της στο ευρώ;
«Στην Ελλάδα και στις κοινωνίες της Ευρώπης συμβαίνει αυτό που γράφει ο Ιονέσκο στον «Ρινόκερο»: εκφυλλίζονται και απανθρωπίζονται τα πάντα, από τη «ρινοκερίτιδα» της χρηματοπιστωτικής τεχνοκρατίας και κερδοσκοπίας, με εργαλεία τη βιοπολιτική κατεργασία των κοινωνιών και τον έλεγχο των εθνικών οικονομιών. Ωστόσο η Ελλάδα ακόμα μπορεί. Μπορεί να πάρει την τύχη της στα χέρια της μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Θα επαναλάβω αυτό που σας είπα νωρίτερα. Οτι η ανατροπή του μεταπολιτευτικού κατεστημένου είναι αναγκαία για να μείνουμε στην Ευρώπη και μέσα στην Ευρώπη να διεκδικήσουμε την ισότιμη σχέση και μεταχείριση».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ