Η ιστορία της αδελφής Κολέτ, γαλλίδας μοναχής που έζησε σε γυναικείο μοναστήρι στην έρημο της Σαχάρας, είναι κωμικοτραγική λαο αποκαλύπτει πολλά για την σύγχρονη Αλγερία.
Η ρεπόρτερ του BBC Κλόι Άρνολντ συνάντησε τον «Pere Blanc» – «Λευκό Πατέρα» Κρις, Πολωνό ιερέα, έναν από τους ελάχιστους καθολικούς ιεραποστόλους που ζουν στα βάθη της Σαχάρας. Ο πατέρας Κρις τής μίλησε για τη μοναστική ζωή στην πόλη-όαση της Γκαρντάια. Όλα κυλούσαν ήρεμα, της είπε, μέχρι τα τελευταία Χριστούγεννα, όταν γνώρισε την αδελφή Κολέτ.
Η αδελφή Κολέτ ζούσε στην Αδράρ, στα βάθη της ερήμου, μαζί με άλλες καλόγριες. Την παραμονή των Χριστουγέννων, ο πατέρας Κρις ταξίδεψε 600 χιλιόμετρα νότια για να παρακολουθήσει τη λειτουργία στο μοναστήρι. Πέρασε ένα ευχάριστο Σαββατοκύριακο με τη συντροφιά των αδελφών έως και την παραμονή πρωτοχρονιάς που τις αποχαιρέτισε. Η αδελφή Κολέτ, μία γυναίκα γεμάτη ζωή στα 70 της χρόνια, τον συνόδευσε στο λεωφορείο του και μάλιστα επέμεινε να μεταφέρει την αποσκευή του. Μερικές ώρες αργότερα, ο πατέρας Κρις πληροφορήθηκε το θάνατό της.
Οι αδελφές έσπευσαν να της βρουν φέρετρο και να κανονίσουν τη μεταφορά της σορού της στο καθολικό κοιμητήριο της Γκαρντάια. Το φέρετρο όμως έπρεπε να κατασκευαστεί, καθώς οι μουσουλμάνοι δεν βάζουν τους νεκρούς τους σε φέρετρα αλλά ως γνωστόν τους θάβουν σαβανωμένους. Με δυσκολία κατάφεραν να βρουν ξυλουργό και τα κατάλληλα καρφιά για το φέρετρο.
Οι δυσκολίες όμως δε σταμάτησαν εκεί. Το ασθενοφόρο – το μοναδικό όχημα κατάλληλο για τη δουλειά –αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αδράρ, όταν διαπιστώθηκε ότι μετέφερε τη λάθος σορό ! Σα να μην έφταναν όλα αυτά, την επόμενη μέρα, ο ξυλουργός ζήτησε να του επιστραφεί το φέρετρο γιατί χρειαζόταν το ξύλο για…άλλη δουλειά, όπως ισχυρίστηκε.
Ο πατέρας Κρις δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει ή να κλάψει. Αφού κατάφεραν να διαπραγματευτούν το κόστος του φέρετρου ώστε να καταφέρουν να το κρατήσουν, η αναμονή συνεχίστηκε λόγω της γραφειοκρατίας που συνεπάγεται η ταφή ενός αλλοδαπού –η αδελφή Κολέτ ήταν Γαλλίδα – σε αλγερινό έδαφος. Τώρα αναπαύεται επιτέλους στη Γκαρντάια.
Για τη ρεπόρτερ του BBC, η ιστορία της αδελφής Κολέτ φωτογραφίζει όλες τις αντιφάσεις της σημερινής Αλγερίας, κυρίως την παραλυτική της γραφειοκρατία: αν είσαι αλλοδαπός για να πας για μπάνιο στη θάλασσα στην Αλγερία, πρέπει,σύμφωνα με τη νομοθεσία, να προσκομίσεις πιστοποιητικό υγείας, ομάδας αίματος και διαβατήριο, δεόντως μεταφρασμένα στα αραβικά, υπογεγραμμένα και σφραγισμένα από το δήμαρχο, καθώς και οκτώ φωτογραφίες !
Δείχνει επίσης ότι με λίγη εφευρετικότητα και αυτοσχεδιασμό, σχεδόν όλα μπορούν να γίνουν. Η Αλγερία είναι μία χώρα που δεν την άγγιξε ουσιαστικά η Αραβική Άνοιξη. Ο εμφύλιος πόλεμος –ο τρόπον τινά πρόδρομος των αναταραχών στην περιοχή –άφησε πίσω του έναν λαό σημαδεμένο από τη βία. Είναι όμως ένα έθνος που διψά για αλλαγή. Οι ηγέτες του, τώρα γύρω στα 70, βρίσκονται στο τιμόνι της χώρας εδώ και 50 χρόνια, από τότε που η Αλγερία κέρδισε την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία.
Είναι ένα κράτος προσκολλημένο στο παρελθόν. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των σχολείων, όπου πολλά παιδιά γράφουν ακόμη με κιμωλία σε σχιστόλιθους. Είναι όμως μία χώρα που διευρύνει τα όριά της, όπως φάνηκε στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες ανέδειξαν γυναίκες βουλευτές περισσότερες από κάθε άλλη χώρα του αραβικού κόσμου.
Η Αλγερία αναζητά την πολιτισμική της ταυτότητα. Τα αραβικά είναι μεν η επίσημη γλώσσα, όμως μία γενιά Αλγερινών που έζησαν και μορφώθηκαν υπό το γαλλικό αποικιακό ζυγό δεν μπορούν ούτε να τα διαβάσουν, ούτε να τα γράψουν. Οι εφημερίδες, τα βιβλία και οι τηλεοπτικές εκπομπές είναι σε κλασικά αραβικά, τα οποία πολλοί δυσκολεύονται να μιλήσουν. Αντί για αυτά, ομιλείται συχνά μία αυτοσχέδια εκδοχή αραβικών, η οποία αποτελεί συνδυασμό γαλλικών, ισπανικών και βερβερικών –γλώσσα που ομιλεί η μικρή μη αραβική κοινότητα που ζει στο ανατολικό τμήμα της πρωτεύουσας.
