«Το πραξικόπημα που δεν έγινε…» προκάλεσε μύριες αμφισβητήσεις. Αλλες καλοπροαίρετες, άλλες συνωμοσιολογικές και ορισμένες κακοηθέστατες. Ολες αναμενόμενες βεβαίως, αφού όντως στρατιωτικό πραξικόπημα δεν έγινε, ούτε κινήθηκαν τα τανκς. Ούτε εμείς άλλωστε υποστηρίξαμε κάτι τέτοιο.
Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι η Δημοκρατία, η πολλαπλώς λοιδορούμενη τελευταίως και από πολλούς ασυστόλως συκοφαντούμενη κοινοβουλευτική Δημοκρατία, δεν κινδύνευσε ή δεν κινδυνεύει, από νοσταλγούς της χούντας ή από επίδοξους σωτήρες, θιασώτες ολοκληρωτικών αντιλήψεων.
Οσοι λοιπόν έσπευσαν, ελαφρά τη καρδία, να αποδώσουν σε εμάς σκοπιμότητες όφειλαν, προτού εκτοξεύσουν κατηγορίες και προκαλέσουν πομπώδεις διαψεύσεις, να ανατρέξουν στο κλίμα εκείνων των ημερών και στην ατμόσφαιρα που επικρατούσε τόσο στο στράτευμα όσο και στα Σώματα Ασφαλείας.
Και επειδή ασθενής είναι η μνήμη των περισσοτέρων, θυμίζουμε ότι ακολούθησε το περιστατικό της Σχολής Ευελπίδων, το οποίο ετάφη στην κυριολεξία με τη βούληση στρατιωτικών και πολιτικών παραγόντων. Επιπλέον όσοι τότε είχαν την ευκαιρία να συνομιλούν με στρατιωτικούς και ανώτατους αξιωματικούς της Αστυνομίας γνωρίζουν ότι οι συζητήσεις μεταξύ ανώτερων αξιωματικών ήταν και παραμένουν έντονες στις στρατιωτικές μονάδες του Βορρά, όπως και στα καταλύματα των πεζοναυτών στην πρωτεύουσα και αλλού.
Η ιδέα της επέμβασης του στρατού και της εμπλοκής του στη διαχείριση πολιτικών υποθέσεων είναι διαδεδομένη, πέραν κάθε φαντασίας. Καλλιεργήθηκε ανοήτως από ορισμένους τον Δεκέμβριο του 2008 και έκτοτε έρχεται και επανέρχεται με κάθε ευκαιρία, με το πρόσχημα βεβαίως της ανάγκης αποκατάστασης της τάξης και της κοινωνικής ειρήνης.
Οπως επίσης γνωστές είναι στα κόμματα της Αριστεράς οι αναφορές για το κλίμα που επικρατεί στις ειδικές μονάδες της Αστυνομίας, οι οποίες επεμβαίνουν μετά μανίας στις διαδηλώσεις και κάποιες φορές συνεπικουρούν τα εθνικοσοσιαλιστικά τάγματα εφόδου στις γειτονιές της Αθήνας.
Ουδείς ακόμη μπήκε στον κόπο να αξιολογήσει τις πληροφορίες που μεταφέραμε, ότι βολιδοσκοπήθηκαν πολιτικά πρόσωπα, προερχόμενα από τον εθνικιστικό και θεωρούμενο «πατριωτικό» χώρο, για συμμετοχή σε ενδεχόμενη μεταβατική κυβέρνηση στρατιωτικών, η οποία, υποτίθεται, θα επανέφερε την ομαλότητα στη χώρα στην περίπτωση που χανόταν ο έλεγχος. Βεβαίως δεν υπάρχουν αποδείξεις και τεκμήρια ικανά να αποδώσουν συγκεκριμένες κατηγορίες.
Ωστόσο μια ιστορική εφημερίδα δημοκρατικών παραδόσεων έχει το δικαίωμα και κυρίως την υποχρέωση να αναδεικνύει κινδύνους και ιδιαιτέρως να προειδοποιεί για τις απειλές που το πολίτευμα αντιμετωπίζει ή πιθανώς να αντιμετωπίσει στο μέλλον.
Για όσους παρανόησαν ή δεν κατάλαβαν, «Το Βήμα» δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να αναδείξει σε τούτους τους ταραγμένους καιρούς ακριβώς τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης αντιδημοκρατικής εκτροπής. Οπως γράψαμε και την περασμένη Δευτέρα, «η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει μόνο από τους εχθρούς της, αλλά κυρίως από την ολιγωρία των υπερασπιστών της». Και ας μην ξεχνούν όλοι ότι η Δημοκρατία είναι μη αποτιμώμενο αγαθό και από εκείνα που εκτιμώνται αφού χαθούν…

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ