«Χτύπα ξύλο», «ξύλο απελέκητο», «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» και λοιπές ελληνικές ρήσεις κρατούν τη φήµη του ξύλου ζωντανή. Οχι πως το έχει ανάγκη. Η ιστορία αλλά και το παρόν του αρκούν για να επαληθεύσουν την αίγλη του, από το ∆έντρο της Γνώσης στον Κήπο της Εδέµ και τις τριήρεις του Οδυσσέα µέχρι τις πρώτες καλύβες και τα σηµερινά σαλέ που µας φιλοξενούν στις ορεινές εξορµήσεις µας.
Το ξύλο προηγείται του δικού µας ντεµπούτου σε αυτόν τον κόσµο και είναι πανταχού παρόν – στα µικρά και µεγάλα καθηµερινά αντικείµενα, σε χρήσιµα εργαλεία, ακόµη και σε µουσικά όργανα ή έργα Τέχνης. Είναι το απόλυτα φυσικό υλικό που έχει καταφέρει να εµπνεύσει τον σουρεαλιστικό, πλαστό κόσµο των παραµυθιών και των κινουµένων σχεδίων. Ο Γούντι ο Τρυποκάρυδος αποτελεί ένα από τα µεγάλα ονόµατα στο καλλιτεχνικό στερέωµα µε δικό του αστέρι στη Λεωφόρο της ∆όξας, ενώ ο Πινόκιο του γερo-Τσεπέτο έχει αναθρέψει γενιές και γενιές διδάσκοντας τις επιπτώσεις των ψεµάτων.
Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι – που συχνά πυκνά ταράζουµε µε τον τρόπο µας την ισορροπία της φύσης –
δεν έχουµε επιδείξει τον ανάλογο σεβασµό. Μια οι ανεξέλεγκτες πυρκαγιές, µια οι διαρκείς επεκτάσεις δοµικών τετραγώνων και µια η παράνοµη υλοτόµηση οδήγησαν στην αποψίλωση των δασών. Η έλλειψη της ξυλείας έδωσε για λίγο τα ηνία στο µέταλλο, στο γυαλί και στα σύγχρονα συνθετικά υλικά (PVC, πλέξιγκλας κτλ.).
Tο ξύλο όµως δεν το έβαλε κάτω ούτε έγινε «κοµµάτια», παρά µόνο για τις κατασκευαστικές ανάγκες του φωτιστικού Shattered, το οποίο σχεδίασε ο Καναδός Brent Comber. Γερό σκαρί, επανήλθε µε το κίνηµα της οικολογίας να το στηρίζει σθεναρά και την επιστηµονική κοινότητα να εξασφαλίζει τις συνθήκες για τη σωστή παραγωγή του και άρα την ευσυνείδητη κατανάλωσή του – µε αισθητή τη θετική συµβολή των ελεγχόµενων δασικών καλλιεργειών.
Το βιογραφικό του ξύλου εµπλουτίζεται µε τη δυναµική παρουσία του ως δοµικό υλικό. Ακόµη ένα χάρισµα που τοποθετείται χρονικά πολύ πίσω – χαρακτηριστικό προοδευτικό δείγµα, για την εποχή του, τα Ανάκτορα του Μίνωα. Το ξύλο συγκαταλέγεται στους βασικούς συντελεστές της βιοκλιµατικής αρχιτεκτονικής, εξασφαλίζοντας στα οικοδοµήµατα εξοικονόµηση ενέργειας, αντισεισµική προστασία και, χάρη σε ειδικές επεξεργασίες, µηδενίζει τον κίνδυνο πυρκαγιάς. Το σεµνό και ταπεινό ξύλο έχει όλα τα φόντα για να πρωταγωνιστήσει και στη διαµόρφωση διαφορετικών και ετερόκλητων στυλ στη διακόσµηση. Το ξανθό σκανδιναβικό συναγωνίζεται το µελαχρινό αφρικανικό, το αυστηρό αγγλικό κοιτάζει καχύποπτα το µίνιµαλ ιταλικό, ενώ το french country σαν κάτι να ζηλεύει από το δικό µας νησιώτικο.
Στην πραγµατικότητα, δεν είναι το ξύλο από µόνο του µια επίκαιρη τάση αλλά το γεγονός ότι το αγαπηµένο υλικό «τσιγκλά» συνεχώς τους δηµιουργούς να ανακαλύπτουν νέα ταλέντα του. Οι λιτές καµπύλες αποτελούν µία από τις τελευταίες εµµονές των σχεδιαστών – µε αφορµή ίσως την επιστροφή στα πιο ζουµερά κορµιά στις πασαρέλες. Ετσι οι αυστηρές ευθείες λυγίζουν και αποκτούν λεπτοµέρειες που τις κάνουν ακόµη πιο γοητευτικές.
Ο γαλλοαργεντινός καλλιτέχνης-ντιζάινερ Pablo Reinoso, για παράδειγµα, θέλησε να «πειράξει» το γνωστό µας παγκάκι απλώνοντας τις σανίδες του σαν πλοκάµια, ενώ ο Αγγλος Peter Marigold πειραµατίστηκε µε τις φόρµες που µπορεί να πάρει ένα ξύλινο ράφι. Μια προσπάθεια να αναδειχθεί η πλαστικότητα του ξύλου µέσα από απλές αλλά πρωτότυπες φόρµες, µια τάση επιστροφής στη δεδοµένη, φυσική οµορφιά του µε λίγη δόση τσαχπινιάς.
Good for wood.
