Αυτή η ιστορία-«φούσκα» με τη (μη) μεταγραφή του ιταλού σταρ της μπάλας Αλεσάντρο ντελ Πιέρο στον Ολυμπιακό είναι διδακτική από πολλές (απ)όψεις. Θα σταθώ στην επικοινωνιακή και στην αγωνιστική πτυχή. Μετά το ναυάγιο της υπόθεσης λοιπόν ακούσαμε και διαβάσαμε ότι τελικά δεν επρόκειτο για τίποτα περισσότερο από κάποιες κουβέντες στο πλαίσιο μιας απλής βολιδοσκόπησης του (βετεράνου) ιταλού άσου που στα 38 του έμεινε ελεύθερος από τη Γιουβέντους, της οποίας υπήρξε η σημαία επί 19 συναπτά έτη! Παρεμπιπτόντως, και για να μιλήσουμε λίγο – στις μνημονιακές ημέρες που διάγουμε – με επίκαιρη ορολογία, ο Ντελ Πιέρο πρέπει να έχει θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα από την Κυρία του κάλτσιο για τα ένσημα που κόλλησε αγωνιζόμενος με τη φανέλα της στα ιταλικά και ευρωπαϊκά γήπεδα…
Κι όμως, αυτή η «απλή βολιδοσκόπηση» το βράδυ της περασμένης Δευτέρας εξελίχθηκε σε μια ατέρμονη (ηλεκτρονική και ραδιοφωνική) παραφιλολογία που κορυφώθηκε με την αναφορά ότι από λεπτό σε λεπτό ο Ντελ Πιέρο ήταν έτοιμος να πει το «ναι» στον Ολυμπιακό! Πού χάλασε η δουλειά; Κατά κάποια δημοσιεύματα στα λεφτά, καθώς η πειραϊκή ΠΑΕ πρόσφερε στον Ιταλό 1,5 εκατ. ευρώ ετησίως για συμβόλαιο 1+1 χρόνο, ενώ η αυστραλιανή Σίδνεϊ έκανε ρελάνς με πάνω από 2 εκατ. ευρώ! Κατ’ άλλη (αστεία) εκδοχή ο Ντελ Πιέρο ζήτησε λίγο χρόνο για ν’ απαντήσει, αλλά ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να περιμένει καθώς ως τα μεσάνυχτα (της Δευτέρας) έπρεπε να στείλει στην UEFA τη λίστα με τους 22 παίκτες που θα έχουν δικαίωμα να αγωνιστούν στη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ… Ετσι, λέει, δεν έγινε το μεγάλο μπαμ!..
Στο πλαίσιο του διαπλεκόμενου (από ΜΜΕ, ατζέντηδες και ποδοσφαιροπαράγοντες) επικοινωνιακού παιχνιδιού πρέπει να ενταχθεί και η μεταγραφική πασαρέλα γνωστών ονομάτων στον έντυπο και ηλεκτρονικό αθλητικό Τύπο για λογαριασμό φυσικά της ΠΑΕ Ολυμπιακός, αφού, ως γνωστόν, είναι η μόνη που θα μπορούσε να διαθέσει ρευστό. Ενδεικτικά, οι πιο ηχηρές από τις τζούφιες μεταγραφικές «βόμβες» ήταν των Οουεν, Αϊμάρ, Στάνκοβιτς, Νενέ, Τζιοβάνι ντο Σάντος, Κουαρέσμα, Mπάλακ, Μπεναγιούν, Μαλουντά, Μπρούνο Αλβες, Χάιντσε, Σκιλασί, Κρις, ενώ λίγο έλειψε να έρθει – έστω και δανεικός – από την Μπαρτσελόνα ο Μασκεράνο! Πάλι καλά που δεν μας αποκάλυψαν ότι βολιδοσκοπήθηκε και ο δυσαρεστημένος (ως… χαμηλόμισθος!) στη Ρεάλ Κριστιάνο Ρονάλντο!
Και τώρα στο αγωνιστικό σκέλος. Αν υποθέσουμε ότι ο Ντελ Πιέρο αποδεχόταν την πρόταση και ερχόταν στους πρωταθλητές Ελλάδας, αναμφίβολα θα αποτελούσε έναν παίκτη-κράχτη για τους οπαδούς των Ερυθρολεύκων και όχι μόνο. Υπό αυτή την έννοια θα κρινόταν ως μια επιτυχής επιλογή. Πόσο όμως θα ήταν και χρήσιμη αγωνιστικά, υπό το πρίσμα του παίκτη που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά στην ευρωπαϊκή πορεία του Ολυμπιακού;
Αλήθεια, αν ο Ντελ Πιέρο ο οποίος τον Νοέμβριο πατά τα 39 χρόνια μπορούσε να ηγηθεί της προσπάθειας μιας ομάδας που φιλοδοξεί να διακριθεί στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν θα τον κρατούσε η Γιούβε; Τι θα ερχόταν να προσφέρει λοιπόν στην ερυθρόλευκη προσπάθεια για την ευρωπαϊκή υπέρβαση ο βετεράνος Ντελ Πιέρο; Εντάξει το όνομά του ως κράχτης. Πιθανόν ή ασφαλώς και ορισμένα όμορφα γκολ ιδιαίτερα από απευθείας εκτελέσεις φάουλ. Πέραν τούτων όμως τι; Μήπως για να φράζει τον δρόμο της 11άδας σε φερέλπιδες έλληνες παίκτες όπως ο Φετφατζίδης ή οι Βλαχοδήμος και Τάτος (μολονότι οι δύο τελευταίοι δεν δηλώθηκαν στην UEFA);
Οσο για το ελληνικό πρωτάθλημα με την ανύπαρκτη πλέον ανταγωνιστικότητα σε επίπεδο κορυφής δεν νομίζω ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται τον (όποιον) Ντελ Πιέρο για να κερδίζει εντός ή και εκτός έδρας αντιπάλους της δυναμικότητας της Βέροιας, του Λεβαδειακού, της Κέρκυρας, του Πανθρακικού, του Πλατανιά κτλ. Με τέτοια σούπερ ψαλίδα στην ελληνική Λίγκα αμφιβάλλω ακόμη και αν η παρουσία μιας φίρμας σαν τον Ντελ Πιέρο θα ήταν αρκετή να αποτελεί κράχτη για τους φίλους του Ολυμπιακού ώστε να γεμίζουν ασφυκτικά το γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης»… Για όσους τυχόν κάνουν συγκρίσεις με την περίπτωση του Ριβάλντο, υπενθυμίζω ότι ο Βραζιλιάνος ήρθε στα 32 του στον Ολυμπιακό και πήγε 35άρης στην ΑΕΚ.
Κατόπιν όλων τούτων θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε ανάγκη την απόκτηση ενός Ντελ Πιέρο που έχει φάει τα ποδοσφαιρικά ψωμιά του… Και στατιστικά άλλωστε το μάξιμουμ της ηλικίας που μπορεί ένας ποδοσφαιριστής να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο είναι τα 34-35 χρόνια. Εξαίρεση αποτελούν οι τερματοφύλακες και κάποιοι παίκτες-φαινόμενα στις παρυφές των 40 ετών, όπως οι νυν άσοι της Γιουνάιτεντ Γκιγκς και Σκόουλς και ο Ζανέτι της Ιντερ ή παλαιότερα ο Γερμανός Ματέους, ο Ουκρανός Μπλαχίν, οι Ιταλοί Μαλντίνι και Ρ. Μπάτζο, ο Πορτογάλος Φίγκο, ο Βραζιλιάνος Ρομπέρτο Κάρλος, ο Τσέχος Νέντβεντ και λίγοι ακόμη (που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα)…
Από ‘κεί και πέρα διάφοροι διάσημοι βετεράνοι μπαλαδόροι μπορεί να εξαργυρώνουν (με εκατομμύρια για τα δισέγγονα) το όνομά τους σε πρωταθλήματα χωρών του Περσικού Κόλπου, της Κίνας ή νεόπλουτων ομάδων της πρώην ΕΣΣΔ. Οπως καλή ώρα ο πολύς «Ρίμπο» που μετά την Ελλάδα έπαιξε μπάλα στο… Ουζμπεκιστάν και στα 40 του στην Ανγκόλα!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
