Αυτόματα έξω από τη Δημοτική Αγορά
Τα προβλήματα είναι πολλά. Ας τα πάρουμε με χρονολογική σειρά. Πριν καλά καλά μπει ο Σεπτέμβριος ο δήμαρχος Αθηναίων έχει βρεθεί για άλλη μία φορά στο επίκεντρο μιας έντονης διαμάχης. Το θέμα αφορά τη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, που εκκενώθηκε από την Αστυνομία τα χαράματα της 18ης Αυγούστου. Σύμφωνα με τον Γιώργο Καμίνη, ήταν «υπό κατάληψη». Σύμφωνα με την επιτροπή κατοίκων που φρόντιζε για τη λειτουργία της, ήταν «αυτοδιαχειριζόμενη». Η εικόνα της κλειστής Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης, περικυκλωμένης από ΜΑΤ και αστυνομικούς που κρατούν αυτόματα, εξόργισε μεγάλη μερίδα των κατοίκων. «Εγώ όταν είπα ότι θα κάνουμε την ανακατάληψη του χώρου ζήτησα αστυνομική προστασία. Από ’κεί και πέρα δεν γνωρίζω εάν έχει Αστυνομία εκεί ή ΜΑΤ τώρα» δηλώνει ο ίδιος στο ΒΗmagazino.
Η αγορά ήταν ερειπωμένη για επτά χρόνια, μετά τον σεισμό του ’99 που προκάλεσε ζημιές στο κτίριο. Το 2006 άνοιξε χάρη σε μια ομάδα κατοίκων και από τότε λειτουργούσε με μικρές δράσεις – διαλέξεις, μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες και συναυλίες. «Δεν αισθάνομαι υποχρεωμένος να απολογηθώ επειδή ο δήμος παίρνει υπό την κατοχή του την περιουσία του. Είναι περιουσία του δήμου και την πρώτη λέξη θα την έχουν οι δημότες. Από ’κεί και πέρα η πόλη έχει θεσμούς και δημοτική αρχή· και είμαστε εκεί προκειμένου να αγκαλιάσουμε όλα όσα έχουν ήδη γίνει στον συγκεκριμένο χώρο. Προσωρινά θα στεγαστούν κάποιες δημοτικές υπηρεσίες, αλλά μας ενδιαφέρει η Αγορά να είναι ανοιχτή στον κόσμο» υποστηρίζει ο ίδιος. Παράλληλα, όταν του επισημαίνουμε τις αντιδράσεις, ισχυρίζεται ότι είχαν γίνει προσπάθειες επικοινωνίας και συζήτησης με την επιτροπή κατοίκων πριν από την επέμβαση, αλλά έπεσαν όλες στο κενό, ενώ υπογραμμίζει ότι χρειάζεται στο κτίριο να γίνουν αμέσως κάποιες εργασίες επιδιόρθωσης. Η συνέλευση της Δημοτικής Αγοράς Κυψέλης από την πλευρά της κάνει λόγο για «μεθοδευμένες πρακτικές».
18 μήνες φαγούρα
Ο Γιώργος Καμίνης ανέλαβε δήμαρχος Αθηναίων την 1η Ιανουαρίου του 2011. Ηταν πιθανώς η χειρότερη συγκυρία κατά την οποία έχει αναλάβει δήμαρχος μεταπολεμικά. Η Αθήνα του μνημονίου είναι μια πόλη στα πρόθυρα της ανθρωπιστικής κρίσης. Το Κέντρο Αστέγων προσφέρει καθημερινά 2.000 μερίδες συσσιτίων, ένα στα τρία μαγαζιά του κέντρου έχει βάλει λουκέτο, οι δρόμοι έχουν γεμίσει τοξικομανείς και εξαθλιωμένους μετανάστες και η εγκληματικότητα αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Ο νέος δήμαρχος ανέλαβε το χρέος που είχε αφήσει η προηγούμενη δημαρχιακή αρχή. Πρόκειται για 40 εκατομμύρια ευρώ σε προμηθευτές. Η πρώτη επιλογή του Γιώργου Καμίνη ήταν ο οικονομικός ορθολογισμός. Συμβολικά, απαρνήθηκε το Μέγαρο της πλατείας Κοτζιά και μετακόμισε στη Λιοσίων με στόχο να εξυγιάνει τα οικονομικά του δήμου.
Η κατάσταση που βρήκε ο Καμίνης στη Λιοσίων ήταν ακόμη χειρότερη από αυτήν που περίμενε. Θέλησε να εξετάσει και να γνωρίσει αυτούς με τα περισσότερα πτυχία ή «γερά» βιογραφικά, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι απλώς εισέπρατταν τον μισθό τους, ενώ είχαν να δουλέψουν χρόνια. Ο δήμος δούλευε κυρίως με συμβασιούχους – πολλοί από τους 10.000 μόνιμους εργαζομένους είχαν εγκαταλείψει ως επί το πλείστον κάθε προσπάθεια για δουλειά. Ο Καμίνης βάλθηκε να μειώσει τα ελλείμματα. Τα κατάφερε. «Πετύχαμε μειώσεις του 40%, κάναμε τις διευθύνσεις 23 από 36 και τα νομικά πρόσωπα 12 από 18» λέει ο ίδιος.
Η φλεγόμενη πόλη
Την ίδια περίοδο, κι ενώ ο Καμίνης εξυγίαινε τις υπηρεσίες του δήμου, η πόλη φλεγόταν. Από τις αρχές του 2011 ως σήμερα η Αθήνα γνώρισε την απεργία των εργαζομένων στην καθαριότητα, τρεις μήνες «Αγανακτισμένων» που παρέλυσαν την πόλη και τέλος το τραγικό κάψιμό της τον Φεβρουάριο του 2012. Tη νύχτα εκείνη ο Γιώργος Καμίνης για πρώτη φορά βγήκε δημοσίως με τη γνωστή μειλίχια φωνή του αλλαγμένη. Ηταν η στιγμή που ξέσπασε ένας παροιμιώδης τηλεοπτικός καβγάς με τον Χρήστο Παπουτσή, ο οποίος δεν του επέτρεψε να μπει στο επιχειρησιακό κέντρο της ΓΑΔΑ.
Πριν από εκείνη τη νύχτα, η εικόνα του δημάρχου ήταν διαφορετική από τη συνηθισμένη: έβγαινε προς τα έξω ως ένας πολιτικός που δεν κάνει δηλώσεις, δεν εμφανίζεται και δεν κυκλοφορεί. «Εγώ δεν είμαι ο κλασικός τύπος του δημάρχου, να κάθομαι και να κάνω επικοινωνιακό έργο στην Κοτζιά και να κάνουν άλλοι το πραγματικό έργο. Εγώ σηκώθηκα και πήγα στη Λιοσίων για να είμαι δίπλα στις υπηρεσίες, έπρεπε να γίνει δουλειά υποδομής. Δεν παραλάβαμε έργο από τους προηγούμενους – να πεις “εγώ βρήκα αυτά, ξεκίνησα αυτά και τα υπόλοιπα εξελίσσονται”. Στην Ελλάδα δεν λειτουργεί έτσι. Εγώ ήμουν καθηγητής Νομικής και Συνήγορος του Πολίτη. Οι προηγούμενοι δήμαρχοι ήταν πολιτικοί με φτιαγμένα επιτελεία. Εγώ έπρεπε να σηκώσω τα μανίκια και να κάτσω να δουλέψω. Το ότι δεν εμφανιζόμουν είναι επειδή δούλευα, όχι επειδή ήμουν απών» μας λέει.
Προτού καταλάβει ότι η πολιτική είναι διαφορετική από μέσα, ο Γιώργος Καμίνης δέχθηκε αρκετές επιθέσεις στους πρώτους μήνες της θητείας του. Εκτός από τη μάλλον γραφική ατάκα του Γιώργου Βουλγαράκη, που τον αποκάλεσε «μαλάκα» στο twitter όταν απομάκρυνε τους αστέγους εν μέσω κακοκαιρίας από το κλειστό γυμναστήριο στο Ρουφ, έξι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, ανάμεσά τους και ο πρώην συνάδελφός του στη Νομική Αθηνών Προκόπης Παυλόπουλος, έκαναν λόγο για διώξεις υπαλλήλων με κομματικά κριτήρια και για κακή λειτουργία του δήμου με επερώτησή τους στη Βουλή τον Μάρτιο. Πιο σοβαρή όμως παραμένει η παντελής έλλειψη υποστήριξης προς το πρόσωπό του, ακόμη κι από τα κόμματα που τον «υποστήριξαν» για δήμαρχο. Εκτός από τη Δράση, κανένα κόμμα δεν υποστήριξε το νομοσχέδιό του για τις διαδηλώσεις ούτε αυτό για τους οίκους ανοχής. Την ίδια ώρα οι δημοσιογράφοι αναρωτιούνταν: «Πού να βρίσκεται άραγε ο Γιώργος Καμίνης;».
Η σύγκρισή του με τον ήδη ρηξικέλευθο και χαρισματικό επικοινωνιακά Μπουτάρη, που είχε εκλεγεί και αυτός ως αουτσάιντερ και ως μια απάντηση στην υποψηφιότητα των παραδοσιακών πολιτικών στη Θεσσαλονίκη, άφηνε τον Καμίνη δεύτερο και καταϊδρωμένο. «Δεν τον ζηλεύω καθόλου τον Καμίνη. Καθόλου…» είχε παραδεχθεί σε συνέντευξή του ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης.
Ο Τζουλιάνι και η Αθήνα
Ο Γιώργος Καμίνης γνωρίζει πια ότι επικοινωνιακά έχει χάσει πολύτιμο χρόνο. Λίγο πριν από την αγρανάπαυση του Αυγούστου έδωσε συνέντευξη Τύπου στην οποία παρουσιάστηκε μάλλον επιθετικός, χαρακτηρίζοντας τον δήμο επί Νικήτα Κακλαμάνη «σουλτανάτο». Εκανε έναν μικρό απολογισμό και παρουσίασε τα μελλοντικά του σχέδια. Εχει εξασφαλίσει 120 εκατ. ευρώ από το ΕΣΠΑ – τα μισά από αυτά θα πάνε σε κακοποιημένες γυναίκες και αστέγους, ενώ θα ενισχυθεί και η επιχειρηματικότητα με θυλάκους επιχειρηματικότητας σε άδεια κτίρια της Ομόνοιας. Στους στόχους του περιλαμβάνονται η αποκέντρωση των συσσιτίων και η δημιουργία κέντρων επανένταξης για τοξικομανείς.
Η συνεργασία του με τη δημόσια διοίκηση παραμένει προβληματική. Υπάρχει πάντα το πρόβλημα των αρμοδιοτήτων. Ο ίδιος διευκρινίζει πως δεν έχει καμία αρμοδιότητα πάνω στο θέμα της εγκληματικότητας, των ναρκομανών ή της μετανάστευσης. «Μου λένε ότι ο Τζουλιάνι καθάρισε τη Νέα Υόρκη. Κανένας όμως δεν κάθεται να εξηγήσει ότι η Αθήνα δεν είναι μητροπολιτικός δήμος. Ο Τζουλιάνι είχε την πραγματική αστυνομία στη δούλεψή του, τα νοσοκομεία, όλα τα δίκτυα πρόνοιας, τις συγκοινωνίες. Αυτό σημαίνει μητροπολιτικός δήμος. Ας κάνουν την Αθήνα μητροπολιτικό δήμο και ας έρθουν μετά να μας πουν ότι δεν καταπολεμάμε το έγκλημα».
Μιλάει για τις δημόσιες υπηρεσίες που συχνά ρίχνουν τις ευθύνες στον δήμο: «Οι σχέσεις μας με την Αστυνομία είναι καλές, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις είναι προβληματικές, π.χ. στην πλατεία Εξαρχείων ή στου Στρέφη πάνε και κάνουν συναυλίες και πάρτι και η Αστυνομία, αντί να το εξαλείψει αυτό, αφήνει στους κατοίκους να εννοηθεί ότι είναι ο δήμος υπεύθυνος. Ουδέποτε έχουμε δώσει άδειες για κάτι τέτοιο. Η Αστυνομία ας κάνει τη δουλειά της χωρίς να πετάει μπαλάκια. Σε κάποιες περιπτώσεις οι δημόσιες υπηρεσίες είναι “πρωταθλητές του τένις”, πετάνε το μπαλάκι η μία στην άλλη. Να πάνε στο Γουίμπλεντον. Εδώ παίζουμε το γύρω γύρω όλοι. Κυνηγάς αυτούς με το παρεμπόριο, φεύγουν από ’δώ, πάνε παρακάτω. Τους εμπόρους ναρκωτικών από την Τοσίτσα στην πλατεία Βάθης και από εκεί στο Μεταξουργείο και από εκεί στο Πολυτεχνείο. Γιατί δεν λένε απλώς στον κόσμο ότι δεν έχουν πού να τους πάνε; Προσάγεται κανένας στον δικαστή; Τους περισσότερους τους αφήνουν ελεύθερους πέντε στενά παρακάτω… Και ποια πόλη μπορεί να αντέξει αυτό το βάρος σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, να έρχονται κάθε μέρα 300 άνθρωποι, που δεν υπάρχουν και δουλειές να δουλέψουν; Αναγκαστικά ως θύτες ή ως θύματα θα τροφοδοτήσουν αυτόν τον κύκλο της ανομίας που υπάρχει στην πόλη. Υπάρχουν προγράμματα επαναπατρισμού της ΕΕ, ο δήμος προτίθεται να βοηθήσει, να ανοίξει χώρους, να γίνουν συνεντεύξεις, όλα. Αλλά να κάνουν τη δουλειά τους. Υπάρχει έλλειψη οργάνωσης και απορρόφησης πόρων» καταλήγει, αρκετά μακριά από τη συνηθισμένη μειλίχια εικόνα του.
Η πρόταση για τη δημαρχία
Η πρόταση για να κατέβει ο Γιώργος Καμίνης υπερκομματικός υποψήφιος για τον δήμο έγινε από τον Φώτη Κουβέλη και τη Δημοκρατική Αριστερά. Ο Δήμος Αθηναίων ήταν ένα αγκάθι για το ΠαΣοΚ τα τελευταία 24 χρόνια. Ο κομματικός μηχανισμός του ΠαΣοΚ δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την υποψηφιότητα του Καμίνη. Ο Χρήστος Παπουτσής ήταν από τους πρώτους που αμφισβήτησαν παρασκηνιακά την υποψηφιότητά του. Κανένας δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης στην ιδέα ενός «αφηρημένου καθηγητή, απομακρυσμένου από τα προβλήματα του κόσμου», όπως τον είχε χαρακτηρίσει πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΠαΣοΚ.
Ο Καμίνης στις πρώτες του εμφανίσεις έδινε την εντύπωση ενός άκρως επιφυλακτικού, μετρημένου ανθρώπου. Κανένας δεν αμφισβητούσε ότι ήταν αξιόλογος, απλώς φαινόταν να είναι εκτός τόπου και χρόνου – υπερβολικά ευγενικός ίσως για το παιχνίδι της πολιτικής. Οι συγκυρίες όμως ήταν ευνοϊκές. Η προεκλογική περίοδος συνέπεσε με τη χειρότερη εποχή του Νικήτα Κακλαμάνη, ο οποίος προέβη σε κινήσεις που του κόστισαν τη δημαρχία – το κόψιμο των δέντρων στο πάρκο της Κύπρου και Πατησίων, προκειμένου να κατασκευαστεί πάρκινγκ, οι οικονομικές ατασθαλίες που άρχισαν να βγαίνουν προς τα έξω (6 εκατ. ευρώ για χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις, 1.170.000 ευρώ για παροχή υπηρεσιών υποστήριξης λειτουργίας διευθύνσεων του δήμου και 1 εκατ. ευρώ για τη βελτίωση και υποστήριξη υποδομών μηχανισμών επιχειρησιακής λειτουργίας), η τραγική εικόνα του ραδιοσταθμού 9.84 (κόστος μισθοδοσίας 9,5 εκατ. ευρώ με έσοδα 400.000), η μετατροπή δημοτικών επιχειρήσεων σε ανώνυμες εταιρείες, όλα έδειχναν ένα όργιο σπατάλης. Μια μάλλον αλαζονική συνέντευξή του στο περιοδικό «WE» της «Ελευθεροτυπίας» και η περίφημη φράση «Η κυρία αν δεν το γουστάρει αυτό να αλλάξει πόλη», που ξεστόμισε σε πολίτη που διαμαρτυρόταν σε πρωινή εκπομπή του Mega, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Την ίδια ώρα το σοβαρό άφθαρτο προφίλ τού Καμίνη κέρδιζε ολοένα έδαφος. Τα free press τον αγκάλιασαν, οι νέοι ταυτίστηκαν με την εικόνα του «μη πολιτικού» και ο ίδιος έλεγε: «Κομίζω τις αξίες της διαφάνειας, κομίζω την αξία του σεβασμού στη νομιμότητα, κομίζω την αξία της επιείκειας προς τους αδυνάτους και την αξία της αξιοκρατίας». Ο Καμίνης βγήκε με ποσοστό 51,95% σε σχέση με το 48,05% του Νικήτα Κακλαμάνη. Ο επινίκιος λόγος του βρήκε τους Αθηναίους γεμάτους μεγάλες προσδοκίες για τον νέο δήμαρχό τους.
Δεκαοκτώ μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του εν μέσω μεγάλων προσδοκιών, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Γιώργος Καμίνης θυμίζουν τη λερναία ύδρα – κόβει ένα κεφάλι και βγαίνουν δύο. Ο ίδιος επιμένει ότι θέλει να δώσει ελπίδα στους Αθηναίους. Εχει δύο ακόμη χρόνια στη διάθεσή του, αλλά όλα – οι συγκυρίες, η αντιπολίτευση, η ίδια του η παράταξη και κυρίως ο χρόνος που κυλάει απειλητικά – είναι εναντίον του. Το ξέρει καλά, φαίνεται στη νευρικότητά του… l
Από τη Νέα Υόρκη στο Χαλάνδρι
Ο δήμαρχος Αθηναίων γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1954. Η δουλειά του πατέρα του, που δούλευε για τη ναυτιλιακή εταιρεία Λιβανού, είχε πολλά ταξίδια. Εμειναν στο Μπρούκλιν ως το 1959. «Υπάρχουν και φωτογραφίες μάλιστα που είμαι ντυμένος τσολιαδάκι» λέει ο ίδιος. Ως μαθητής στο Κολλέγιο Αθηνών ήταν κακός. Διάβαζε επιλεκτικά, του άρεσε η Ιστορία, αλλά βαριόταν τα Αρχαία και το Συντακτικό. Στο γυμνάσιο είχε μάλιστα μείνει μετεξεταστέος μαζί με άλλους 11 συμμαθητές του. Παρά το διακριτικόν του χαρακτήρα του, πάντως, ο ίδιος αλλά και άλλοι συμμαθητές του θυμούνται κι έναν παροιμιώδη καβγά κατά τον οποίο ο Καμίνης έσπασε τη μύτη ενός συμμαθητή του. «Μια μέρα κάτι έγινε στη Γυμναστική. Με βρήκε αυτός μικροκαμωμένο και μου έριξε μια σφαλιάρα κι εγώ του έδωσα μια μπουνιά και του έσπασα τη μύτη. Εγινε σούσουρο στο γραφείο, με κάλεσε ο διευθυντής. Του είπα την αλήθεια ότι με χτύπησε πρώτος και μετά τον χτύπησα κι εγώ. Μου είπαν: “Πάρε τη μάνα του να δεις τι κάνει”. Της τηλεφώνησα και της είπα: “Γεια σας, είμαι ο Γιώργος ο Καμίνης”. “Τι είσαι, παιδί μου, εσύ; Θηρίο;” με ρώτησε εκείνη. “Αν με δείτε θα καταλάβετε ότι μόνο αυτό δεν είμαι” της είπα. Κάποια στιγμή, στρώνεται στο διάβασμα, μπαίνει στη Νομική, όπου δεν παρακαλουθεί πολύ τις παραδόσεις, αλλά περνάει όλα τα μαθήματα. Εκείνη την περίοδο περνάει και από τον «Θούριο», την εφημερίδα του «Ρήγα Φεραίου», μόλις για οκτώ μήνες. Η πολιτική μπαίνει στη ζωή του.
«Το μέσο είναι δημοκρατικό»
Η μικρή του προϋπηρεσία στον «Θούριο» ευθύνεται και για την αξέχαστη θητεία του Γιώργου Καμίνη στο ελληνικό Ναυτικό στο τέλος της δεκαετίας του ’70. «Με έστειλαν σε ένα καράβι που ήταν όλοι οι αξιωματικοί χουντικοί και οι ναύτες αριστεροί». Το πλοίο με το πομπώδες όνομα «Ναρκοθέτις Αμβρακία», γνωστό και ως «Ξιφίας», ήταν ένα παμπάλαιο αμερικανικό πλοίο που είχε δραστηριοποιηθεί στην Ασία την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και παραχωρηθεί στην Ελλάδα το 1953. Την εποχή που πήγε ναύτης ο Καμίνης ήταν ένα κάτεργο για ανεπιθύμητους. «Είχε ένα μηχάνημα για να ρίχνει τις νάρκες το οποίο δεν λειτουργούσε κι έτσι τις σπρώχναμε με τα χέρια» θυμάται. Το πλοίο όργωνε το Αιγαίο με βάση τη Σαλαμίνα. Ο Καμίνης, που ήταν από τους λίγους ναύτες με πανεπιστημιακή μόρφωση, είχε το παρατσούκλι «ο δικηγόρος» και βοηθούσε τους άλλους ναύτες γράφοντάς τους γράμματα – συχνά στις τουρίστριες φιλενάδες τους. Παραλίγο να βρεθεί στη στρατιωτική φυλακή της Ψυττάλειας για ανυπακοή, αλλά τον έσωσε ο κυβερνήτης του πλοίου. «Ημουν ο μόνος που πήγε στρατιώτης χωρίς μέσο – ο πατέρας μου είχε πεθάνει και η μητέρα μου δεν ήταν κοινωνική. Το μέσο είναι δημοκρατικό στην Ελλάδα. Ολοι έχουν μέσο, δεν είναι θέμα ταξικό» εξηγεί κάνοντας χιούμορ. «Είδα ανθρώπους να απολύονται τρελοί. Κάναμε πολύ βαριά δουλειά, κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες» λέει και σοβαρεύει.
Ο δήμαρχος της Μαδρίτης
Μετά τον Στρατό ο Καμίνης έφυγε για το Παρίσι για να κάνει μεταπτυχιακά. «Δεν μιλούσα γαλλικά, μου πήρε μήνες να καταλάβω τι γινόταν» λέει. Υποστήριξε τη διατριβή του, γύρισε στην Αθήνα ως επιστημονικός συνεργάτης, αλλά σύντομα βρέθηκε στη Μαδρίτη να κάνει τη διατριβή του πάνω στην ελληνική και στην ισπανική Μεταπολίτευση. «Ζούσα σε ένα σπίτι 10 τετραγωνικών. Είχα ένα δωμάτιο που ήταν 4 τετραγωνικά – το κρεβάτι έβγαινε από μια ντουλάπα, είχε μια μικρή βιβλιοθήκη, έναν νεροχύτη και μια βάση για να βάζεις ένα μάτι. Το γραφείο μου ήταν μια σανίδα – όλο αυτό έβλεπε σε έναν φωταγωγό, οπότε περίμενα πότε θα πέσει ο ήλιος που εμφανιζόταν για μισή ώρα. Περίμενα να βγει μισή ώρα την ημέρα και χαιρόμουν».
Εκείνη την εποχή στη Μαδρίτη δήμαρχος ήταν ο Ενρίκε Τιέρνο Γκαλβάν, ο πρώτος Δημοκράτης δήμαρχος μετά τον Φράνκο, με το παρατσούκλι «El abuelο» (ο παππούς). Συνταγματολόγος και καθηγητής Πανεπιστημίου κι αυτός, αποτελεί πρότυπο δημάρχου για τον Γιώργο Καμίνη, που έζησε τη δημαρχία του από πρώτο χέρι παρά τον ηθελημένο εγκλεισμό του κάτω από τον φωταγωγό. Είχε πλέον φτάσει 34 ετών. Σε ένα ταξίδι για ερευνητικούς λόγους στη Ρώμη βρέθηκε να μένει σε ένα φτηνό ξενοδοχείο κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό. Βγήκε μια βόλτα: «Ηταν όλοι στην Πιάτσα Ναβόνα και έτρωγαν κάτι καταπληκτικά παγωτά και είπα στον εαυτό μου: “Εχεις φτάσει 34 ετών και κάθεσαι και κοιτάς τον κόσμο να τρώει παγωτό;”».
Δήμαρχος Αθηναίων από το Χαλάνδρι
Γυρνώντας στην Αθήνα ο Καμίνης ξεκίνησε να διδάσκει Συνταγματικό Δίκαιο στη Νομική Σχολή Αθηνών. Το 1998 ο Νικηφόρος Διαμαντούρος, ευρωπαίος διαμεσολαβητής στην Ευρωπαϊκή Ενωση – και από τα ονόματα που ακούστηκαν για την πρωθυπουργία που τελικά ανέλαβε ο Λουκάς Παπαδήμος – τον κάλεσε στον νεοϊδρυθέντα Συνήγορο του Πολίτη. Ο Καμίνης διορίστηκε Βοηθός Συνήγορος, υπεύθυνος του Κύκλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Το 2003, όταν ο Διαμαντούρος έφυγε για την Ευρωπαϊκή Ενωση, υπέδειξε τον Καμίνη ως διάδοχό του. Η επτάχρονη θητεία του Καμίνη στον Συνήγορο του Πολίτη θεωρείται επιτυχημένη. «Ηταν πολύ οργανωτικός. Προασπίστηκε την ανεξαρτησία της Αρχής με εντυπωσιακό τρόπο κρατώντας μακριά τα υπουργεία που προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά την επιτυχία προτείνοντας τη δημιουργία διαφόρων συνηγόρων. Ο Καμίνης επέμενε ότι μία είναι η Αρχή» λέει δικηγόρος που συνεργαζόταν μαζί του εκείνη την εποχή. «Εχω αυτό το βίτσιο. Είμαι τελειομανής, δίνω σημασία και στη λεπτομέρεια» θυμάται ο ίδιος. Πολλοί θα σχολιάσουν πως αυτή η μανία για μικροδιαχείριση και η εμμονή στη λεπτομέρεια του έχει κάνει μάλλον κακό στη μέχρι τώρα πορεία του στον δήμο. «Οταν αναλάβει μια δουλειά, μια ευθύνη, αποχαιρετάει τον ύπνο, τους φίλους, το σπίτι και τον έξω κόσμο» δήλωνε λίγο πριν από την εκλογή του η φίλη του από τα χρόνια διδασκαλίας στη Νομική, συγγραφέας Λένα Διβάνη.
Την ίδια περίοδο, στο κτίριο της οδού Χατζηγιάννη Μέξη, ο ήδη διαζευγμένος από τον πρώτο του γάμο Γιώργος Καμίνης γνωρίζει και παντρεύεται αστραπιαία τη δεύτερη σύζυγό του Αδαμαντία (Ντία) Αναγνώστου, επίσης πανεπιστημιακό και λέκτορα στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Η σύζυγός του δεν θέλει να έχει καμία απολύτως σχέση με την πολιτική. Είναι ζήτημα εάν υπάρχουν πάνω από δύο φωτογραφίες της σε οποιοδήποτε αρχείο. Εχουν δύο κόρες, την Κατερίνα-Μαρκέλλα 6,5 ετών και την Αγγελική 2,5 ετών. Από το 2006 μένει στο Χαλάνδρι, κάτι που έχει φροντίσει να του προσάψει ο κ. Κακλαμάνης ουκ ολίγες φορές. Παρ’ όλα αυτά, κυκλοφορεί όσο γίνεται περισσότερο στο κέντρο – τρώει στου «Μεϊντάνη» ή στο «Δίπορτο», στην οδό Σωκράτους, κάθε μεσημέρι και κάνει όσο περισσότερες βόλτες μπορεί στο ιστορικό κέντρο.
