Την επαύριον της καθαροδευτέρας, Καθαρή Τρίτη σαν να λέμε, ο νευροχειρουργός κ. Χρήστος Γεωργόπουλος μου άνοιξε το κεφάλι. Κατ’ έκκλησιν υποθέτω εστιατόρων και λοιπών εμπόρων, στους οποίους ασκώ κριτική! Πλην, γύρευε πώς και τι, μια συμπάθεια ανέβλυσε μεταξύ μας και όλα πήγαν πρίμα. Πέμπτη – Καθαρή επίσης – γύρισα στο τσαρδάκι μου. Την πρώτη αλλαγή την κάναμε στο κέντρο αποκατάστασης «Ανάπλαση». Εφερα μια γύρα, λόγω επαγγελματικής διαστροφής και περιέργειας. Εντυπωσιάστηκα.
Η πισίνα, σχεδιασμένη από τον ίδιο τον γιατρό. Τεράστια, ωραία και ειδικών προδιαγραφών. Στο άνω άκρο της, δύο κρεβάτια με μελετημένη, διπλή κλίση και ένα είδος τζακούζι, ανακουφίζουν την πονεμένη ράχη ή μέση. Εδώ έρχονται άνθρωποι χειρουργημένοι ή κάποιοι που έφαγαν τούμπα, σοβαρή όμως, και επανέρχονται στην κανονική τους κατάσταση. Στους επάνω ορόφους, τα μηχανήματα. Πέραν των συμβατικών, διάδρομοι, ποδήλατα και τα γνωστά, υπάρχουν και άλλα, πολύ σοφιστικέ και εξειδικευμένα. Οπως ένα με ειδικές ζώνες, πολύ γερές, που συγκρατεί τον ασθενή, ώστε να κάνει βηματάκια επιτόπου, μαθαίνοντας να ξανακινεί τα μέλη του. Στην πισίνα, χθες, δύο κυρίες, χειρουργημένες από τον Γεωργόπουλο, ασκούνταν υπό την επίβλεψη ενός γυμναστή, που τις αγκάλιαζε και τις βοηθούσε με μυϊκή στοργή. Νοιάζονται οι άνθρωποι για να γίνουν γρήγορα καλά οι άρρωστοι.
Το κέντρο έχει χαρακτηριστεί από ξένους «Ναός της Αποκατάστασης» (The Temple of Rehabilitation). Η συμπεριφορά όλων των βοηθών του νευροχειρουργού, από τη γραμματέα του, Λία Φαρμάκη, μέχρι τους γιατρούς στο «Ερρίκος Ντυνάν», υποδειγματική. Ενας έξυπνος ηλεκτρονικός εγκέφαλος αυτοματοποιεί τον ηλεκτρομηχανολογικό έλεγχο, διαχειρίζεται αποτελεσματικά την ενέργεια, εποπτεύει την ύδρευση, εξασφαλίζει τον σωστό κλιματισμό και την καθαρότητα του αέρα. Τα στρώματα στα κρεβάτια, βάσει μιας προχωρημένης μικροκλιματικής τεχνολογίας, προβλέπουν και ακολουθούν τις ανάγκες του πάσχοντος.
Μέχρι 50 ασθενείς μπορούν να νοσηλεύονται, μένοντας μέσα στην «Ανάπλαση» και δεχόμενοι θεραπείες μέρα νύχτα. Αλλοι τόσοι, με ελαφρύτερα περιστατικά, έρχονται δύο φορές την εβδομάδα. Περί τους 50 και οι φυσικοθεραπευτές και εργονόμοι που τους φροντίζουν. Μα τι σημαίνει «εργονόμος» και σε τι συνίσταται η δουλειά του; Η εργοθεραπεία ξαναμαθαίνει στον άρρωστο τις μικρές, καθημερινές δραστηριότητες: να σηκώνεται, να κάνει βήματα, να δένει τα κορδόνια του, να ξαναγίνει λειτουργικός και αυτόνομος.
«Η αναπηρία είναι κοινωνική ασθένεια. Ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί το αμαξίδιο θέλει να κυκλοφορήσει, να διασκεδάσει, να επανενταχθεί. Το σύστημα πρέπει να τον βοηθήσει. Σκεφθείτε πόσοι άνθρωποι δεν βγαίνουν από το σπίτι τους, φοβούμενοι την έλλειψη πρόσβασης, τα σκαλιά στο θέατρο, στο σινεμά, στους δημόσιους χώρους. Αυτό πρέπει η πολιτεία, αλλά και το κάθε κτίριο υπό κατασκευήν να το αντιμετωπίσουν».
Σκέφτηκα αμέσως τη μαμά μου, που έχει μια αναπηρία, πόσο διστάζει να κυκλοφορήσει.
Ειδικά Τμήματα Νευροψυχολογίας και Κλινικής Ψυχολογίας έρχονται επικουρικά να συμπληρώσουν το έργο της «Ανάπλασης». Δεν έχω τίποτε να πω, μόνο μπράβο.
