Κάποιες φορές, η ζωή, παίζει διπλό παιχνίδι. Σου δίνει την ευκαιρία να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου, την προσωπική σου φιλοδοξία, αλλά συγχρόνως, σου ζητάει να πληρώσεις ένα τίμημα, που φορές, είναι δυσβάστακτα βαρύ. Όχι όμως άδικο. Όταν πρόκειται, για έναν πεπειραμένο πολιτικό, με χρόνια προϋπηρεσίας σε κυβερνητικό επίπεδο και προπάντων, με σπουδές στο αντικείμενο, που δεν μπορούν να τις έχουν όλοι.
Εν ολίγοις, αυτό συμβαίνει με τον σημερινό πρωθυπουργό. Δεν θα μπορούσε να φαντασθεί, ποτέ, όταν αναλάμβανε την αρχηγία του κόμματός του, ότι, ενδεχομένως η πατρίδα του, να οδηγηθεί στο θυσιαστήριο, ενόσω ο ίδιος, θα είχε την τύχη της στα χέρια του. Πραγματικά, η υπόθεση αγγίζει τα όρια αρχαίας τραγωδίας.
Είναι δεδομένο, ότι, την ευθύνη φέρει, αυτός που θα “πατήσει τη σκανδάλη”. Άσχετα αν το σημερινό αποτέλεσμα οφείλεται, κυρίως, στις κυβερνήσεις των προκατόχων του, με τους οποίους, παρεμπιπτόντως, υπάρχει ειδοποιός διαφορά. Οι προκάτοχοί του, ανεξάρτητα εάν διέθεταν ή όχι (η απάντηση στο ερώτημα αυτό, ήδη, έχει δοθεί), το ελάχιστο των ικανοτήτων που απαιτεί το κορυφαίο αξίωμα, διέθεταν όμως και σε πλεόνασμα μάλιστα, το στοιχείο που τους επέτρεπε να περάσουν ακόμη και με “κόκκινο”. Ο ένας, ανεψιός του ιδρυτή της Ν.Δ. Πρώτου πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης και μετέπειτα προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο άλλος, γιός του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργού της χώρας. Δηλαδή, δυο, κατά τεκμήριο, κορυφαίων πολιτικών του περασμένου αιώνα. Μπορεί, να μην είχαν τη χάρη, είχαν όμως το όνομα. Αυτό ήταν και το προσόν, που τους παρείχε προστασία. Από επίδοξους ανταγωνιστές τους μέσα στο κόμμα, άλλα και (κυρίως) από την αδιέξοδο πολιτική τους, που θα έθετε σε κίνδυνο την υστεροφημία της (πολιτικής) οικογένειας και του ονόματος. Να το πούμε με απλά λόγια. Όταν τα πράγματα δυσκόλευαν γι’ αυτούς, δήλωναν “ασθένεια” ή κάτι ανάλογο, τέλος πάντων και την “έκαναν με ελαφριά πηδηματάκια”. Αυτό ενδεχόμενα, να λειτουργούσε ευεργετικά για τη χώρα, εφόσον η διάδοχη κατάσταση, ήταν σε θέση, να δώσει τις λύσεις που απαιτούσε η συγκυρία.
Ο σημερινός πρωθυπουργός, είναι γνωστό, ότι, δεν διαθέτει αυτή την προστασία. Δεν κινδυνεύει η υστεροφημία της οικογένειας και του ονόματος του. Εκτός και αν, είναι στις προθέσεις του, να δημιουργήσει το δικό του “πολιτικό δέντρο”. Η έλλειψη αυτής της προστασίας, αποτελεί μειονέκτημα για τη χώρα αλλά και για τον ίδιο, σε μια ολική αποτυχία του. Κι αυτό, διότι, δεν έγινε αρχηγός του κόμματος ελέω ονόματος, αλλά, περιμένοντας υπομονετικά, να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται, να τα παρατήσει, να κάνει πίσω, να δηλώσει “ασθένεια”. Θα το τραβήξει μέχρι τέλους και όπου βγει.
Είναι εγωιστικό; Πιθανόν, θα σκεφθούν οι πολλοί. Η έξαψη από την άσκηση της εξουσίας, που τροφοδοτεί την υπέρμετρη αυτοπεποίθηση του, ότι, μπορεί να τα καταφέρει, είναι κατά πολύ ισχυρότερη, των προκατόχων του. Γνωρίζει, ότι, δεν θα έχει δεύτερη ευκαιρία από το κόμμα του. Σε αντίθεση με τους άλλους, οι οποίοι, κάτω από ορισμένες συνθήκες και εφόσον συνεχίζει να υφίσταται το κόμμα κληρονομιά, έχουν την δυνατότητα να επανακάμψουν, κάποιες φορές, μάλιστα, ως λυτρωτές. Πλην όμως, βαδίζει στην ίδια αποτυχημένη πολιτική και φαίνεται, ότι, τίποτε δεν διδάχθηκε, από τα λάθη των προκατόχων του.
Η κατά παρέκκλιση (γι’ αυτό και αρνητικά διακείμενοι, στο αίτημα, το σύνολο των ευρωεταίρων μας) διεκδικούμενη επιμήκυνση της εφαρμογής του μνημονίου κατά δυο χρόνια, για την οποία εκλιπαρεί, αυτό που θα καταφέρει είναι, μεγαλύτερη ύφεση και υστέρηση εσόδων, αύξηση του ελλείμματος και του εξωτερικού χρέους (έχουν αναλυθεί τα αρνητικά της, από οικονομικούς αναλυτές). Και όλα αυτά, με μοναδικό σκοπό, την παραμονή της “τρόϊκας” στην κυβέρνηση, μέχρι τις εκλογές της επόμενης τετραετίας.
Ευελπιστώντας, ότι, θα του χαμογελάσει η τύχη και ως δια μαγείας, θα κάτσει η μπίλια στο δικό του νούμερο. Να γιατί, η προσέγγιση αυτή και η ακολουθούμενη πολιτική, οδηγεί τη χώρα, σε μοναχική πορεία, εκτός ευρωζώνης.
Υ.Γ. Πριν ακόμη οριστικοποιηθεί το πακέτο περικοπών, άρχισαν οι παράπλευρες απώλειες (Εδώ κολλάει η λαϊκή παροιμία, που λέει για τα παιδιά των φρονίμων, που πριν πεινάσουν μαγειρεύουν). Τα 11,5 δις, που ζητάει η τρόικα, ήδη έγιναν 13,5 δις. Ο λόγος; Η απόσυρση από την αγορά των 11,5 δις, για την ικανοποίηση των δανειακών αναγκών, θα φέρουν σημαντικές απώλειες φορολογικών εσόδων και εισφορών, για τον προϋπολογισμό. Αν καταλάβατε καλά. Αυτό είναι, το αποτέλεσμα των συνεχόμενων περικοπών, που τροφοδοτούν την ύφεση, που με τη σειρά της, μειώνει τα κρατικά έσοδα, που για να αντιμετωπισθεί το έλλειμμα τους, θα χρειασθούν, νέα δάνεια (μνημόνιο 3), νέες περικοπές και κάπου εδώ, πέφτει η αυλαία, στο ευρωπαϊκό μα όνειρο. Η εμμονή της τρικομματικής κυβέρνησης, να θεωρεί σωτήριο, το κατά πολλούς, ανόητο, εγχείρημα της “επιμήκυνσης”, θα κάνει πιο επώδυνη την επιβίωσή μας, μετά την τυπική επιβεβαίωση, του “δυστυχώς επτωχεύσαμεν”…..
