Tης φίλησα, καθώς κοιμόταν, μία μία τις πατούσες. Επί τη ευκαιρία, νομίζω ότι μόνο των παιδιών σου τις πατούσες ορέγεσαι πραγματικά να φιλάς, χωρίς να σε νοιάζει τίποτα (ακόμη και στον εραστή ή στην ερωμένη έχεις διασφαλίσει προηγουμένως ότι μόλις έχουν βγει από την μπανιέρα και αναδίδουν τουλάχιστον άρωμα με σύκο και αλόη). Η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκαν ιδιαζόντως μεγάλες. Πλάκα πλάκα, η κόρη μου δεν έχει κλείσει ακόμη τα επτά και φοράει 32 νούμερο παπούτσι. Αλλα τρία νούμερα και θα φοράει γυναικείο, με πληροφόρησε προ ημερών μια πωλήτρια.

Και να ’ταν μόνο οι πατούσες. Η κόρη μου μόλις τελείωσε την Α’ δημοτικού και σε πείσμα των ειδικών εμφανίζει ήδη όλα τα τερατώδη συμπτώματα της εφηβείας. Από την τεράστια γλώσσα («Δεν είσαι ο εαυτός μου για να μου λες συνέχεια τι να κάνω», «Γιατί δηλαδή να μην κοιμηθώ στη Δάφνη;») και τους απροκάλυπτους έρωτες («Εγώ θα παντρευτώ τον Γιώργο» και «Μου αρέσουν τα μεγάλα αγόρια») ως την εναγώνια ενασχόληση με τον καλλωπισμό (επιμένει να της αγοράσω μια μπλούζα που αφήνει ακάλυπτους τους ώμους ενώ προ ημερών που πήγε στη γιαγιά της επέστρεψε με ένα ψευτοτατουάζ στο μπράτσο και τέλειο μανικιούρ σε μια απόχρωση του φούξια που μου προκάλεσε ναυτία, χάρη στην πιο ξεβγαλμένη γειτονοπούλα που θα πάει ΣΤ’ δημοτικού).

Θυμήθηκα τότε που την είχα ακόμη μωρό, μια φίλη μαμά με μεγαλύτερο παιδί μού είχε πει ότι η περίοδος χάριτος είναι μέχρι τα επτά έτη. Ως τότε είναι χαριτωμένα, συμπαθητικά και, ως έναν βαθμό τουλάχιστον, υπό έλεγχο. Μετά, όπως μου είχε πει χαρακτηριστικά, «μεταλλάσσονται σε μικρούς ανθρώπους». Ητοι, είναι σχεδόν σαν να έχεις απέναντί σου έναν κακομαθημένο ενήλικο. Καθώς της ξέβαφα με ασετόν τα φούξια νύχια, την κοίταξα στα μάτια. Προς στιγμήν ζήλεψα λίγο αυτή τη μικρομέγαλη κόρη που προς το παρόν ξέρει όσα της δίνουν ορμή και όχι φόβο.