Εξ ορισμού η ροκ μουσική υπόσχεται την περιπέτεια , την εναλλαγή συναισθημάτων , τη σύγκρουση με τις ριζωμένες μορφές έκφρασης , την πρόκληση , την έκρηξη της αδρεναλίνης , το νεανικό πάθος ή το απρόβλεπτο . Παρακολουθώντας ωστόσο στενά τις εξελίξεις στον συγκεκριμένο μουσικό χώρο , έχω την εντύπωση ότι κατά την τελευταία δεκαετία όλα τα παραπάνω «γενετικά» χαρακτηριστικά του είδους έχουν εισέλθει σε μία φάση χειμερίας νάρκης .

Η ροκ μουσική περισσότερο από ποτέ διάγει έναν βίο εσωτερικό και χαμηλόφωνο .Οι μουσικοί και τα συγκροτήματα , υποκύπτοντας στην επιθυμία για εμπορική αναγνώριση και στην ανάγκη να συναγωνίζονται άλλα είδη μουσικής που προβάλλονται περισσότερο από τα μέσα ενημέρωσης ,έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό την ικανότητά τους να πειραματίζονται , να εκπλήσσουν , να ενοχλούν , και πάνω απ’ όλα να δημιουργούν μύθους . Για παράδειγμα , πόσα από τα συγκροτήματα της κλάσης των Who , των Led Zeppelin , των Clash ή έστω των Pixies , των Nirvana ,των Pearl Jam ,των Radiohead θα μπορούσε να μνημονεύσει κανείς σήμερα ;

Πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις επικρατεί μία μίζερη εικόνα . Άλλωστε η κιθάρα , το κατεξοχήν μουσικό όργανο στο οποίο στηρίζεται ο ροκ ήχος , έχει σχεδόν εξαφανιστεί από τις ενορχηστρώσεις , με αποτέλεσμα ο όρος «ροκ» να διευρυνθεί και να περιλάβει στοιχεία από την ηλεκτρονική μουσική , το hip hop και την country . Αυτό φυσικά δεν είναι απαραιτήτως κακό . Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι είναι μία φυσιολογική εξέλιξη στην πορεία ενός καλλιτεχνικού είδους να αφομοιώνει επιδράσεις από άλλα είδη και να προχωρά μπροστά .

Θα συμφωνήσω με μία μικρή αλλά καίριας σημασίας επιφύλαξη : αρκεί το είδος που συμβάλλει στην ανανέωση να μην υπερτερεί και να μην επισκιάζει το αρχικό είδος , διότι σε μία τέτοια περίπτωση υπάρχει ο κίνδυνος του εκφυλισμού . Μπροστά σε ένα τέτοιο κλίμα λοιπόν και έχοντας κανείς την επίγνωση ότι πολύ δύσκολα θα υπάρξει μία σαρωτική αναγέννηση του ροκ σε μια εποχή ολοκληρωτικής τυποποίησης της αισθητικής , ερεθίζεται ευχάριστα όταν εμφανίζονται ελπιδοφόρα μουσικά σχήματα όπως το δίδυμο από το Βανκούβερ του Καναδά που ακούει στο όνομα Japandroids .

Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 2006 και απαρτίζεται από τον κιθαρίστα Bill King και τον ντράμερ David Prowse .To Celebration Rock αποτελεί τη δεύτερη κατάθεσή τους μετά το Post-Nothing του 2009 .Κι ενώ από το τελευταίο αναδύονταν εικόνες θανάτου μέσα σ’ ένα θολό τοπίο συναισθηματικής έντασης , το Celebration Rock είναι μία διονυσιακή γιορτή για τις δυνατές στιγμές της ζωής , τον έρωτα , τη φιλία και τη νιότη , μια σπουδή πάνω στα χαρακτηριστικά της έννοιας «έκρηξη».

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το άλμπουμ ανοίγει και κλείνει με τον ήχο πυροτεχνημάτων ,αντίστοιχα για να προοιωνίσει αυτό που θα ακολουθήσει ως ατμόσφαιρα και να επισφραγίσει αυτό που ακούστηκε , αφήνοντας ως τελική εντύπωση στα αυτιά και στο μυαλό του ακροατή ένα θορυβώδες παραλήρημα . Ο ήχος , όπως και στο Post-Nothing , είναι ακατέργαστος , ζωηρός και νευρώδης .Κατά την ακρόαση , νομίζει κανείς ότι τον περικυκλώνουν κύματα από δυνατές κιθάρες , μεταφέροντάς τον σ’ έναν καινούργιο ανεξερεύνητο κόσμο συγκινήσεων . Παράλληλα , είναι εμφανείς οι επιρροές που έχει δεχτεί το συγκρότημα από τους Replacements , τους Big Star και τους Gun Club .

Τα φωνητικά χάνονται μέσα στο διαρκές σφυροκόπημα των οργάνων αλλά αυτό ουδόλως ενοχλεί , καθώς ακούγονται σαν εκστατικές κραυγές μιας ασυγκράτητης νιότης ή σαν χειμαρρώδεις εκσπερματώσεις ενός απείθαρχου μυαλού. Από το εναρκτήριο Nights of wine and roses [θυμίζει εκείνο το περίφημο άλμπουμ των Dream Syndicate του Steve Wynn , το Days of wine and roses ] μέχρι το καταληκτικό Continuous thunder , οι Japandroids αποδεσμεύουν τεράστιες ποσότητες ενέργειας και πάθους , και προσκαλούν κάθε ακροατή που παλεύει με τις ρυτίδες , εξωτερικές και εσωτερικές , να μεταλάβει τον ιδρώτα τους και να προδώσει αμετάκλητα κάθε διάθεση για καθωσπρεπισμό .

Με τέτοιες δουλειές επομένως έχει το δικαίωμα ο οιοσδήποτε φανατικός λάτρης του ροκ να πιστεύει ότι η αγαπημένη του μουσική δεν έχει πεθάνει , αφού ο σπόρος της εξακολουθεί να κυοφορείται μέσα στο πνεύμα πολλών ανήσυχων και εξαιρετικά δημιουργικών νέων μουσικών . Το Celebration Rock ασφαλώς δεν ανοίγει καινούργια μονοπάτια στον χώρο της ροκ μουσικής .Της δίνει ωστόσο μία σημαντική ώθηση να ξαναβγεί με δυναμικό τρόπο στο προσκήνιο και να συνοδέψει τα οράματα μιας απορρυθμισμένης νεολαίας . Λάβετε φάγετε τον ιδρώτα τους ! Από τους καλύτερους ροκ δίσκους για το 2012 [μαζί με το Blunderbuss του Jack White και το Boys and girls των Alabama Shakes ]