Κρίση και Δημοκρατία

Η Ελλάδα στις 24 Ιουλίου του 1974, βρισκόταν σε ένα καθεστώς εθνικής ταπείνωσης και διάλυσης του κράτους. Κατάφερε όμως και να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που είχε μπροστά της, να λύσει τη βαθιά πληγή του πολιτειακού και να ανασυγκροτήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Η πορεία αυτή, ούτε ανέφελη, ούτε ευθύγραμμη ήταν. Υπήρξαν και ταλαντεύσεις και δυσκολίες προσαρμογής στα νέα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα που διαμορφώνονταν γύρω μας. Δυσκολίες που όσο περνούσαν τα χρόνια, εντείνονταν από την όλο και μεγαλύτερη ενσωμάτωση και αφομοίωση του πολιτικού προσωπικού στους μηχανισμούς της εξουσίας. Οι μεταρρυθμίσεις που χρειαζόταν η χώρα, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στην πρόκληση της ένταξης στο κλαμπ των προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών, χάθηκαν στο δρόμο. Τα κόμματα που άσκησαν εξουσία παγιδεύτηκαν σε ένα φαύλο κύκλο υπηρετώντας μικροκομματικές, πελατειακές και λαϊκίστικες λογικές.

Τις συνέπειες τις βιώνουμε σήμερα. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει και πάλι μια εθνική κρίση, που απειλεί να ανατρέψει κεκτημένα δεκαετιών. Η οικονομία, δημόσια και ιδιωτική αγωνίζεται να επιβιώσει σε συνθήκες εξαιρετικά αρνητικές. Το κράτος, παραμένει ο μεγάλος ασθενής, ενώ μια σειρά θεσμοί κοινωνικής προστασίας βρίσκονται υπό κατάρρευση. Και αναπόφευκτα το πολιτικό σύστημα, που με τα λάθη, τις αστοχίες, τις παραλείψεις του, έφερε τη χώρα ως εδώ, πληρώνει κι αυτό το ανάλογο τίμημα.

Το αίτημα για μια νέα μεταπολίτευση είναι σχεδόν καθολικό. Οι τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις το κατέγραψαν, το επιβεβαίωσαν σε όλους τους τόνους. Οι πολιτικοί και τα κόμματα λοιπόν οφείλουν να απαντήσουν στο ηχηρό αυτό μήνυμα. Υποχρέωσή τους είναι να ανασυνταχθούν και να ανασυντάξουν τη χώρα. Χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς παλινωδίες βάζοντας το εθνικό πάνω από το κομματικό συμφέρον.

Για αποδείξουμε σε όλους, όσους αμφισβητούν την ικανότητα μας να παραμείνουμε στον πυρήνα της Ευρώπης, ότι όπως τα καταφέραμε σε πολύ δυσκολότερες εποχές, μπορούμε να τα καταφέρουμε και σήμερα.