Ο Βύρων Πολύδωρας ξεκίνησε πόλεμο εναντίον «ασσύμετρων απειλών» από «οργανωμένα συμφέροντα» που θέλουν να βλάψουν την ελληνική γλώσσα . Αντιστέκεται «σθεναρά» σε 140 καθηγητές πανεπιστημίων που τόλμησαν να διατυπώσουν απόψεις για απλοποίηση της ελληνική γλώσσας.Τόσες δεκαετίες , έχει διαβάσει ολόκληρες βιβλιοθήκες και δεν κατάλαβε ακόμα ούτε τι θα πει γλώσσα ούτε και τον τρόπο χρήσης της μέσα στις ελεύθερες παραγωγικές κοινωνίες. Δεν τον απασχόλησε επίσης, ιδιαίτερα, το κατάντημα της γλωσσικής αγωγής στα ελληνικά σχολεία , τόσα χρόνια υπουργός με θέσεις ευθύνης.

Η γλώσσα όμως, είναι επικοινωνία . Η επικοινωνία είναι τρόπος μετάδοσης κάθε εμπειρίας ως μέσου συνοχής και ενότητας των κοινωνιών. Αν η κοινωνία κι ο πολιτισμός έχουν ποιότητα, τότε κι η γλώσσα έχει ποιότητα. Αν οι άνθρωποι παράγουν πολιτισμό και διαιωνίζουν την εμπειρία τους, τότε κι η γλώσσα ανανεώνεται με δυναμικό τρόπο προτάσσοντας νέους κώδικες και νέα στοιχεία ερμηνείας των αγαθών που η ίδια κοινωνία δημιούργησε. Με λίγα λόγια, όσο η γλωσσική κοινότητα εμπλουτίζει με νέες δημιουργίες σε τεχνικό, πνευματικό και ηθικό επίπεδο την πολιτισμική της παρακαταθήκη, τόσο επεκτείνει το δυναμισμό και την επιρροή των γλωσσικών της στοιχείων .

H ελληνική γλώσσα αποτέλεσε για αιώνες, την πλούσια δεξαμενή του δυτικού κόσμου γιατί τα επιτεύγματα στην ιατρική , στη επιστήμη , στη φιλοσοφία και στην τέχνη ήταν αναρίθμητα και το σπουδαιότερο, πολύ ποιοτικά για να αντέξουν στο χρόνο! Οι Έλληνες έφτιαξαν σπουδαίο πολιτισμό και γι΄αυτό κατασκεύασαν σπουδαία γλώσσα. Δεν έφτιαξαν σπουδαία γλώσσα και μετά πολιτισμό! Είχαν ανάγκη από στοιχεία και κώδικες για να αποδώσουν το σημαινόμενο που επινοούσαν.

Μετά τη βιομηχανική επανάσταση ήταν επόμενο να επικρατήσει η αγγλική παγκοσμίως , αφού οι Αγγλοσάξωνες επεκτάθηκαν σ΄όλο τον κόσμο παράγοντας εμπόριο , οικονομικούς όρους, νέες τεχνολογίες και επιστήμες. Αυτοί , πλέον, είναι οι μεγάλοι «παίκτες» του παγκόσμιου πολιτισμού, αυτοί και οι νέοι δυναμικοί διαμορφωτές της παγκόσμιας γλώσσας.

Εμείς , εδώ στον ελληνικό νότο, πρέπει να καταλάβουμε ότι η γλώσσα μας επέζησε , για αιώνες , όχι ως «λείψανο» που το αναστήσαμε για να ξαναθυμηθούμε τους Αρχαιους . Έφτασε , μέχρι σήμερα, ως μηχανισμός πολιτισμού , ακόμα και μέσα στη Ρώμη, στο Βυζάντιο και στην Οθωμανική διοίκηση. Όλο και κάτι έκαναν οι φιλόσοφοι, οι παπάδες, οι γραμματικοί και δάσκαλοι που ποτέ δεν έλειψαν από όλες τις εποχές, Η γλώσσα , λοιπόν, δεν υπάρχει ως κανόνας αλλά ως κατάκτηση επενέργειας και δυναμικής πνευματικής δράσης .

Το κακό όμως είναι ότι δυσκολευόμαστε να τη μιλήσουμε και ακόμα περισσότερο να τη γράψουμε. Το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων κάνει τραγικά λάθη και στη γραμματική και στο συντακτικό. Το εκπαιδευτικό σύστημα έχει αποτυχεί σε οποιαδήποτε γλωσσική αγωγή αλλά κανείς δεν κατανοει ποτέ το τεράστιο πρόβλημα. Μα , πόσο δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν γράφει κανείς μια τόσο δύσκολη γλώσσα , δεν μπορεί να τη μάθει ποτέ ;

Οι μαθητές δεν γράφουν , δεν παράγουν λόγο, δεν κατακτούν ενεργητικά τη γλώσσα! Στα Αρχαία, στη Λογοτεχνία, στην Έκθεση η παραγωγή των μαθητών είναι ελάχιστη. Το σχολείο τους πλασάρει σαν «ημίθεο» , σπουδαίο πρόγονο, το Ρίτσο και το Σεφέρη για να τονώσει την εθνική τους συνείδηση αλλά αυτό που καταφέρνει είναι να καταστρέψει τη δική τους. Είναι σα να τους λένε : « βλέπεις ρε χαμένε τι έγραψε ο Ελύτης ; Μάθε καλά την ανάλυση από το βοήθημα και νιώσε περήφανος ως « Έλληνας»! Όσο για σένα άμα γράψεις ποτέ τέτοιο ποίημα , έλα να μου τρυπήσεις τη μύτη…»

Αντί να παρακινεί το σχολείο τον νέο άνθρωπο για προσωπική δημιουργία , επιβραβεύει την αντιγραφή στη γλώσσα των άλλων. Στις μεγαλύτερες ηλικίες , επικρατεί,εντωμεταξύ η απόλυτη γλωσσσική ανεπάρκεια , δεδομένου ότι όποιος τελειώνει το σχολείο δεν γράφει πάρα μόνο ελάχιστες φορές κείμενο . Επομένως , δεν είναι δυνατον να θυμάται την ορθογραφία μιας τόσο δύσκολης γλώσσας που φτιάχθηκε για να εξυπηρετήσει ένα άλλο επίπεδο πολιτισμού που ποτέ δεν εξελίχθηκε στον νεοελληνικό κόσμο.

Έχω την εντύπωση ότι πρέπει να αφήσουμε πίσω μας την υποκρισία του παρελθόντος και να κοιτάξουμε στα μάτια την πραγματικότητα. Η γλώσσας μας είναι δύσκολη και περίπλοκη. Είναι πλούσια και δημιουργήθηκε από επιτέυγματα μιας σπουδαίας διανόησης ανώτερης και λαικής. Αυτή τη στιγμή βιώνουμε μια τραγική έλλειψη και στα δύο. Και η πνευματική ελίτ δεν παράγει τον πολιτισμο που θα θέλαμε και η λαική συνείδηση αλλοτριώθηκε από το λαικισμό της μαζικής κουλτούρας.

Έτσι , λοιπόν, αναγκαστικά πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στα δύο: Ή θα αποφασίσουμε να ξαναδημιουργήσουμε πολιτισμό με ταυτόχρονη ανάπτυξη της γλώσσας ή θα την απλοποιήσουμε για να μπορούμε να συνεννοηθούμε καλύτερα. Και τα δύο δεν γίνονται. Αυτός ο στρουθοκαμηλισμός δεν μπορεί να συνεχισθεί άλλο! Η γλώσσα είναι εργαλείο ζωής και πολιτισμού και όχι μνημείο επίκλησης για τους κομπλεξικούς. Ας αποφασίσουμε επιτέλους και σ΄αυτό το ζήτημα τι ακριβώς θέλουμε. Ας κάνουμε κάτι γιατί στο τέλος θα τα χάσουμε όλα. Πόσα πια διλήμματα θα μπορέσουμε να αντεξουμε ως κοινωνία;