Οι μεγάλες φαμίλιες με συγκινούν μέχρι δακρύων. Ελα! Βλέπεις, ο καθένας με τον δικό του πόνο. Εν τούτοις, οι Παπαλεξανδράκηδες, τι θελκτική οικογένεια. Ο Θεός να τους σκέπει πάντα για να ζήσουν γεροί και αγαπημένοι. Γιάννης – Κατερίνα οι γονείς και τρεις θυγατέρες. Η Νίκη, ένα γερό παιδί, the wild thing ετών 15, η μεσαία, η Καλλιόπη, και ο μικρός διαβολάκος, η Θάλεια, πέντε χρόνων. Φάνηκε η αδυναμία μου; Ναι, η Καλλιόπη, ένα γοητευτικό, παράξενο παιδί. Ησυχο, σχεδόν εσωστρεφές, με μιαν ευγένεια που αποκαλύπτεται διακριτικά και ένα ξεχωριστό chic στους τρόπους.
Οι γεννήτορες τώρα. Ομορφάνθρωποι αμφότεροι. Tall, dark and handsome, όπως έλεγαν για τους χολιγουντιανούς αστέρες. Ο κ. Παπαλεξανδράκης το 1979 φεύγει από την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ιεράπετρα, και έρχεται στο Λονδίνο για σπουδές μάρκετινγκ με εξειδίκευση στη διαφήμιση. Επιστρέφει και για δύο χρόνια εργάζεται σε μεγάλη διαφημιστική εταιρεία. Ξαναφεύγει και, φιναλμέντε, αφού αρχικώς ασχολήθηκε με την πώληση των κηπευτικών του πατέρα του, υλοποιεί το όνειρό του: λουλουδοπαραγωγός. Στα δικά τους κτήματα της Κρήτης και στα καινούργια θερμοκήπια που φτιάχνει στον Μαραθώνα. Παράγει ζέρμπερες και τριαντάφυλλα. Αλλά τι τριαντάφυλλα; Ρόδον το αμάραντον. Κρατάνε οκτώ-εννέα ημέρες.
«Διότι, σε αντίθεση με τα ολλανδικά, ή εκείνα που έρχονται από το Εκουαδόρ, τα δικά μου είναι κομμένα χθες!». Τα πουλά στην ανθαγορά του Προμπονά, μέχρι τις 11.00 το πρωί. Χονδρική, φυσικά. Μα έξω από την αγορά, έστησαν ένα μαγαζάκι, όπου πουλάνε λουλούδια και μετά το μεσημεράκι. Ισως και εμείς να μπορούμε να ψωνίσουμε λιανοπούλι. Τι χρώματα και τι ονόματα! Οπως ίσως γνωρίζετε, η ονοματοθεσία των λουλουδιών έχει τη δική της, ιδιαίτερη ποίηση. Ατόφιο ασήμι αποκαλείται το λιλά, Εσμεράλντα το ροζ, Σασπένς ένα δίχρωμο κίτρινο-κόκκινο, Αρωμα Νύχτας ένα βαθυκόκκινο, βελουδένιο, Parole ένα φούξια, Οστρια και το Φως της Γης δύο κόκκινα-κρεμ, Λολίτα το κίτρινο, Μαύρη Παναγιά ένα κόκκινο σκούρο, Ροζ Ειρήνη ένα φούξια, Ινγκριντ Μπέργκμαν ένα κατακόκκινο.
Εμείς, από τον Γιάννη, προμηθευόμαστε το Lemon και τo Cherry Brandy. Τα Red Naomi, βυσσινί, σχεδόν μαύρα, θυμίζουν ερωτική εξομολόγηση, μα τα βρίσκω πολύ σκούρα και μου φέρνουν θλίψη. Τα Milva, τα Avalanche (χιονοστιβάδα), εξαίσια. Οι δε τιμές, συγκρίνοντας με τα ανθοπωλεία, συγκλονιστικές. Εκείνα που αγοράζουμε στα μαγαζιά και τα πληρώνουμε 8 ευρώ έως 12 ευρώ το ένα, εδώ στοιχίζουν 0,50 ευρώ έως 1 ευρώ. Οταν μας έρχονται επισκέψεις, ψωνίζουμε ρόδα. Πρόκειται για ημέρα πανηγυρική. Τα φτιάχνουμε στα ανθοδοχεία και τη νύχτα μένω ξάγρυπνη για να τα καμαρώνω! Μια σπάνια ομορφιά. Οχι, προσωπικά δεν φοβάμαι να τα έχω στην κρεβατοκάμαρα, ακόμη και αν τα δίχρωμα με το ροζ εσωτερικό και τα μπεζ εξωτερικά πέταλα γύρω γύρω μοσχοβολούν.
Τι ομορφιά μπορούν να έχουν τα πράγματα γύρω μας. Τι μουσικότητα, τι γοητεία, τι μυστήριο. Θα μου πείτε, τέτοιες μέρες, τέτοια λόγια. Ε, λοιπόν, όχι. Ακριβώς τώρα χρειαζόμαστε το θάμβος. Μπορούμε να αγοράσουμε έστω ένα τριαντάφυλλο και να θαυμάζουμε τι φτιάχνει το χέρι του Θεού, καθώς και η εφευρετικότητα των ανθρώπων, που δημιουργούν τις νέες ποικιλίες. Μπράβο στους ανθοκόμους, αλλά μπράβο και σε εμάς που εκτιμάμε το έργο τους. l
