«Ο Αλέξανδρος μόλις επέστρεψε στην Ελλάδα. Πληγωμένος, με άδειες τσέπες και ένα μόνο πράγμα να τον κρατάει όρθιο: η φωτογραφική του μηχανή. Πριν χρόνια ξεκίνησε να πατάει το μαγικό της κουμπάκι και να απαθανατίζει στιγμές που κρύβουν ιστορίες. Και θέλει να τραβήξει ακόμα πολλές, αν είναι να ολοκληρώσει το φωτογραφικό του άλμπουμ που παραμένει ημιτελές. Του λείπουν τριανταπέντε. Από πού να ξεκινήσει;» Αυτή είναι η ιστορία του Shoot me [ένα τελευταίο κλικ], του νέου βιβλίου του Λουκά Μέξη που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τις εκδόσεις Ιβίσκος. Ο συγγραφέας Λουκάς Μέξης μας εξηγεί τις διαφορές που έχει η έκδοση του δεύτερου βιβλίου συγκριτικά με το πρώτο, μας αποκαλύπτει πως έχει ήδη γράψει το τρίτο του μυθιστόρημα και σχολιάζει την ελληνική συγγραφική πραγματικότητα.

Ποια είναι η διαφορά που έχει η συγγραφή του δεύτερου βιβλίου από το πρώτο;

Η διαφορά είναι τεράστια. Οταν γράφεις το πρώτο δεν έχεις καν ιδέα τι θα συμβεί αφού το τελειώσεις, δεν ξέρεις αν θα υπάρξει ποτέ τρόπος να εκδοθεί και αν θα το διαβάσει ψυχή. Το κάνεις απλά γιατί για κάποιο –αρκετά ανεξήγητο- λόγο νιώθεις ότι πρέπει να γράψεις αυτό που σκέφτεσαι, αυτή την ιστορία. Οταν όμως μιλάμε για το δεύτερο, αφού έχει ήδη εκδοθεί το πρώτο μυθιστόρημα, είναι διαφορετικό. Ο κόσμος το έχει διαβάσει και πλέον περιμένει κάτι από σένα, στο έχει πει σε mail και μηνύματα που σου έστειλε στο Facebook. Και ξαφνικά γράφεις και νιώθεις ότι κάνεις κάτι καινούργιο, διαφορετικό από το πρώτο βιβλίο. Θα αρέσει όμως; Θα το διαβάσει ο κόσμος και θα του φανεί ξένο; Φοβίες και άγχη, λοιπόν, που διογκώνονται και δε συγκρίνονται με την εποχή που έγραφες μόνο γιατί σου άρεσε.

Πιστεύεις πως είναι πιο εύκολο να γράψεις δεύτερο βιβλίο;

Ναι. Αυτό σίγουρα είναι πιο εύκολο. Και εγώ πρέπει να ξεκίνησα λίγο πριν οριστικοποιήσω το συμβόλαιο του Shoebox, αλλά μόλις ένιωσα ότι ναι, τα κατάφερα και θα εκδοθώ, έπεσα με τα μούτρα στο γράψιμο με διπλή και τρίδιπλη όρεξη γιατί ένιωθα ότι κάπου θα με βγάλει όλο αυτό.

Πότε ξεκίνησες να γράφεις το Shoot me και πότε το τελείωσες; Ποια ήταν η συγγραφική διαδικασία που ακολούθησες;

Ξεκίνησα εκεί τέλη 2009, τότε που άρχισα να φτάνω κάπου με την αναζήτηση εκδοτικής για το πρώτο μου βιβλίο. Στις αρχές του 2010 που υπέγραψα συμβόλαιο για το Shoebox, έγραψα το πρώτο μέρος του Shoot Me- με στρατιωτική πειθαρχία ξυπνούσα κάθε μέρα νωρίς και πριν πάω γραφείο διάβαζα και διόρθωνα τις χτεσινές σελίδες. Μετά το γραφείο, γύρω στις 8 το βράδυ, γυρνούσα σπίτι και έγραφα ότι σκεφτόμουν όλη μέρα και είχα σημειωμένο στο σημειωματάριο μου. Εγραφα μέχρι τις 12, ξεκουραζόμουν, το διάβαζα και κοιμόμουν. Αυτό το πράγμα πρέπει να έγινε σερί για 60-70 μέρες μέχρι το Πάσχα, και έτσι είχα τελειώσει το μισό βιβλίο και βάλε, μέχρι να κυκλοφορήσει το Shoebox τον Ιούνιο του 2010.

Τι ακριβώς είναι το Shoot me;

Το Shoot me [ένα τελευταίο κλικ] διαφέρει πολύ από το Shoebox. Είναι πιο ώριμο, γεμάτο ρεαλιστικές ανησυχίες και όχι αυτές τις εσωτερικές αναζητήσεις του 20χρονου που δε ξέρει τι θα γίνει όταν μεγαλώσει. Ο χαρακτήρας του Shoot me είναι αρκετά άτυχος και έχει στοιχεία που όλοι μας έχουμε ή έχουμε ζήσει σε φίλους και σχέσεις. Κοντεύει τα τριάντα, ακόμα δεν έχει χτίσει τίποτα που να προσδίδει σταθερότητα στη ζωή του, μόλις βγήκε από μια μεγάλη σχέση και από μια ζωή στο εξωτερικό που όλοι, όπως και εκείνος, νομίζουν ότι άπαξ και πας θα γίνεις αμέσως μεγάλος και τρανός. Κι όμως, δεν έγινε έτσι – οπότε επιστρέφει στην Ελλάδα χωρίς να έχει φίλους, γκόμενα, λεφτά, δουλειά και πλάνο. Θέλει απλά να γίνει φωτογράφος και ως τέτοιος να ολοκληρώσει ένα φωτογραφικό άλμπουμ από προσωπική λόξα. Δεν έχει τελικά καταλυτική σημασία αυτό το άλμπουμ, αλλά η κάθε ιστορία που οδηγεί τον ίδιο στο να τραβάει φωτογραφίες.

Τα βιβλία σου περιέχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία;

Αρκετά. Το Shoebox ανταποκρίνεται στην εποχή μετά το σχολείο, μέχρι τα 22-23, που ήμουν χαμένος στη κοσμάρα μου, τη μία μέρα μπορεί να ήμουν Αθήνα, μετά στο τραίνο για Θεσσαλονίκη και ξαφνικά road trip για Γιάννενα, όλα με μηδέν λεφτά και χωρίς πλάνο. Βγαίνει αυτό στο Shoebox. Το Shoot me είναι μάλλον βασισμένο στα πρώτα μου χρόνια στην Ελλάδα, τότε που είχα γυρίσει από το Μόναχο, έμεινα εκεί για σχεδόν 2 χρόνια. Οι ομοιότητες που έχει ο Αλέξανδρος, ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος με εμένα λοιπόν είναι αρκετές, κάτι που δεν είναι τυχαίο.

Πως σου φαίνεται η ελληνική συγγραφική πραγματικότητα;

Δυστυχώς δεν ξέφυγε από την ελληνική πραγματικότητα όλων των τομέων. Οι εκδοτικές πάσχουν και πολλές έκλεισαν ή πάγωσαν κάποιες νέες εκδόσεις που είχαν προγραμματίσει. Ολοι φοβούνται να εκδώσουν νέους Έλληνες και προτιμούν μεταφράσεις ενώ οι μεγάλοι εκδοτικοί προτιμούν να εκδίδουν χιλιάδες βιβλία γραμμένα από γυναίκες για γυναίκες. Για αυτές δηλαδή που αποτελούν το μεγαλύτερο αγοραστικό κοινό στην χώρα, τις γυναικείο κοινό των 35-50 που προτιμά να διαβάσει ιστορίες σαν το «Νησί» και άλλα τέτοια παρόμοια βιβλία. Εγώ δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν γράφω τέτοιες ιστορίες, οπότε μάλλον θα αργήσω να βρεθώ στο τιράζ των 20 χιλιάδων βιβλίων.

Τι soundtrack έχει το Shoot Me;

Στο soundtrack κυριαρχούν οι Blur, ως εφηβική αγάπη του πρωταγωνιστή. Με αυτούς ξυπνάει (με το Song 2), με το Charmless Μan εξηγεί πως νιώθει για τους βλάκες που συναντά στη πορεία της ζωής του, με το Universal ηρεμεί… Είναι το προσωπικό του soundtrack. Πρέπει να άκουσα το Best of των Blur πάνω από 100 φορές όταν έγραφα το πρώτο κομμάτι του βιβλίου.

Ποιες είναι οι συγγραφικές σου αναφορές;

Το Shoot me έχει επηρεαστεί από όλη την Beat γενιά αλλά και από σύγχρονους συγγραφείς σαν τον Νικ Χόρμπι- η ένωση μουσικής και σελίδας σίγουρα αποτυπώθηκε σε όλους μας μετά από τη πρώτη ανάγνωση του «High Fidelity». Αυτή η ένωση χαρακτήρα και μοτοσικλέτας που λαμβάνει χώρα στο βιβλίο όμως σίγουρα θέλει να κάνει αναφορά και στον Χάντερ Σ. Τόμσον και το «Hell’s Angels» του. Πάντως, σε ένα κεφάλαιο που ο Αλέξανδρος πάει στο πρώτο ραντεβού με μια κοπέλα/φωτογραφία, καταλήγει να μιλάει για ώρες για το «On The Road» του Κέρουακ, προφανώς όχι τυχαία.

Από ότι ξέρω έχεις στα σκαριά και το τρίτο σου μυθιστόρημα. Πότε θα βγει και από πού; Ποια είναι η ιστορία του;

Το τρίτο μου μυθιστόρημα είναι ολοκληρωμένο και πρόκειται για το πιο μαζεμένο και μεστό πράγμα που έγραψα ποτέ. Ηθελα από καιρό να γράψω κάτι που δε θα απλωθεί σε 300+ σελίδες, μάλλον επειδή ζήλευα αυτά τα μικρά μυθιστορήματα του Ζίσκιντ. Οπως είναι λογικό, θα το δώσω πρώτα στην τωρινή μου εκδοτική, στον Ιβίσκο, και αν όλα πάνε καλά, ελπίζω του χρόνου το καλοκαίρι να έχει κυκλοφορήσει. Είναι πολύ πιο σκοτεινό και σκληρό από τα προηγούμενα. Επιτέλους είναι σε τρίτο πρόσωπο και όχι σε πρώτο, γιατί όπως λένε και στο σχολείο, το πρώτο πρόσωπο είναι σα να κλέβεις, στην αφήγηση αρχίζουν τα δύσκολα. Αφορά έναν άνθρωπο που έζησε έντονα και λίγο πριν τα 60στά του γενέθλια θυμάται όλη του τη ζωή, από την αρχή μέχρι το τέλος και ψάχνει να βρει τα λάθη που δε πρόλαβε να διορθώσει. Όλα έρχονται στο νου του επειδή αποφασίζει να δώσει μια τελευταία συνέντευξη. Δε λέω άλλα.

Πως σου ήρθε να φτιάξεις clip για την προώθηση του Shoot me; Δεν συνηθίζεται κάτι τέτοιο.

Στην Ελλάδα ναι δεν συνηθίζεται σε αντίθεση με το εξωτερικό. Να φανταστείς πριν λίγο καιρό μίλησα με μια εταιρεία παραγωγής της Γερμανίας που ασχολείται μόνο με αυτό. Μου άρεσε η ιδέα, για κάποιο λόγο είχα αυτή την εικόνα του τρέιλερ στο κεφάλι μου από την πρώτη στιγμή που άρχισα να γράφω, ίσως επειδή πάντα ένιωθα ότι το Shoot me θα γινόταν μια ωραία ταινία ή ένα σήριαλ. Και τώρα που το marketing γίνεται κυρίως μέσω internet η ύπαρξη ενός viral είναι ζωτική.

Ποιο από βιβλία σου αγαπάς περισσότερο και γιατί;

Εντάξει, όλα τα αγαπάω, μπορεί λίγο παραπάνω το Shoot me. Ισως γιατί είναι το μόνο που μου πήρε τόσα χρόνια να το διορθώσω, ίσως πάλι επειδή είναι το μοναδικό που διαβάζω συνεχώς, ακόμα και μετά την έκδοση του. Το Shoebox, ειλικρινά, δεν το διάβασα ποτέ από τη στιγμή που κυκλοφόρησε. Δε ξέρω γιατί. Ο Χάρτινος Κόσμος είναι κάτι on the side, σαν bonus σε αυτά που κάνω. Λογοτεχνικά πάντως, το τρίτο, αυτό που δεν έχει βγει ακόμα, είναι το αγαπημένο μου.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Για αρχή, να μετακομίσω στην Αυστραλία. Σε ελάχιστες μέρες ξεκινάω master στο Περθ, την πιο μακρινή πόλη που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί. Οπότε ίσως εκεί τα πράγματα ηρεμήσουν λίγο και μπορέσω να συνεχίσω να γράφω- έχω ξεκινήσει ήδη το πρώτο, απευθείας στα αγγλικά, μυθιστόρημα και αυτό είναι κάτι που θα μου πάρει μπόλικο καιρό μέχρι να φτάσει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε κάποιο ράφι.