Ο αδελφός μου μού έλεγε τις προάλλες ότι τα περισσότερα χρήματα – που οι αντιμνημονιακοί δεν θέλουν να επιστρέψουν -, δεν τα οφείλουμε στους Γερμανούς αλλά στο Συνδικάτο των Σουηδών Εκπαιδευτικών. Τόμπολα! Το επόμενο βράδυ μας είχαν προσκαλέσει ακριβώς στη Σουηδική Πρεσβεία. Πλάκα θάχει να μας περιμένουν οι εκπαιδευτικοί και να μα ρίξουν τίποτα μαγκουριές. Και με όλο τους το δίκιο.
Πήγαμε φιναλμέντε και όλα ήσαν άψογα. Ο Πρέσβης και η σύζυγος του μας υποδέχτηκαν – ως είθισται – στην εξώθυρα και δεν κούνησαν μέχρι την καληνύχτα του αποχαιρετισμού. Πίσω τους, στην σκάλα, μια χορωδία από ασπροντυμένους κυρίους και κυρίες, μας τραγουδούσαν.-Άχ! Τι ωραία! Μου θυμίζει την γιορτή της Σάντα Λουτσία, μου είπε ο Θάνος. Ο μπουφές με σπιτικό φαί, η θέα από τη βεράντα, τα ποτά, όλα ήσαν υπέροχα. Γνωρίσαμε νέους, συμπαθητικούς ανθρώπους, ξανάδαμε παλιούς γνώριμους και περάσαμε ζάχαρη! Προτού καλονυχτώσει, πήραμε την κατηφόρα και νάμαστε οίκαδε.
