Αποφύγαμε τα χειρότερα. Όπως γίνεται κάθε φορά που αποτρέπεται μια καταστροφή, δύσκολα μπορεί ν’ αποδειχτεί με βεβαιότητα ότι η καταστροφή ήταν σίγουρη. Έτσι, πολλοί συμπολίτες μας δε θα πιστέψουν ποτέ πόσο κοντά φτάσαμε να έρθουμε σε πλήρη ρήξη με τις άλλες χώρες της Ευρώπης, ν’ αναγκαστούμε να φύγουμε από την ευρωζώνη και να πέσουμε σε πλήρη εξαθλίωση. Η πολιτική του αυτόχειρα βομβιστή θα είχε αποκαλυφθεί μόνον όταν θα ήταν πολύ αργά, όταν ο αυτόχειρας θα είχε βάλει μπρος τον πυροκροτητή. Ευτυχώς αυτό δεν συνέβη.
Αυτό δε σημαίνει ότι οι κίνδυνοι έχουν εκλείψει. Κάθε άλλο. Η οικονομική, κοινωνική , περιβαλλοντική αλλά και πολιτιστική κατάρρευση είναι εδώ. Μακάρι να είναι αναστρέψιμη.
Θα μπορέσουν τα κόμματα που θα σχηματίσουν κυβέρνηση να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να κάνουν αποτελεσματικές μεταρρυθμίσεις κατά της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς, της κατάφωρης κοινωνικής ανισότητας, με έξυπνα στοχευμένες αποκρατικοποιήσεις, κατάργηση των πραγματικά αντιπαραγωγικών τμημάτων και εξυγίανσή του Δημοσίου, μεταρρυθμίσεις υπέρ μιας βιώσιμης ανάπτυξης, υπέρ της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας, υπέρ του ισότιμου ανταγωνισμού; Ας σημειώσουμε εδώ ότι το περίφημο Μνημόνιο2 κατά 80% περιλαμβάνει αυτές ακριβώς τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, που αν είμαστε “περήφανος λαός” θα τις είχαμε πραγματοποιήσει από χρόνια.
Και ακόμη, η αντιπολίτευση, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να ξεπεράσει τον κακό του εαυτό και να κάνει χρήσιμη αντιπολίτευση απαλλαγμένη από καιροσκοπισμούς, τυφλό αρνητισμό και ιδεολογικές αγκυλώσεις;
Ομολογώ πως και τα δύο τα βλέπω χλωμά. Το περισσότερο που ελπίζω είναι, ότι μετά από αυτό το “φιλί της ζωής”, θα πορευτούμε κούτσα-κούτσα και θ’ ακολουθούμε όσο μπορούμε την Ευρώπη στις αλλαγές που και αυτή προσπαθεί να κάνει. Εδώ που έχουμε φτάσει αυτό δεν είναι και λίγο.
Εκείνο όμως που με ανησυχεί περισσότερο απ´όλα είναι το πολιτιστικό κλίμα. Κακά τα ψέματα, παρά την ρεαλιστική επιλογή στις εκλογές, δυστυχώς ο μισός ελληνικός λαός δεν νιώθει λαός ευρωπαϊκός και ούτε θέλει να είναι. Πιστεύει ότι για όλα φταίνε οι “ξένοι”, ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση και όχι αντίστροφα, υπάρχει διάχυτος αντιευρωπαϊσμός, εθνικισμός, προγονοπληξία, πνευματική τεμπελιά που βολεύεται με αφελείς ερμηνείες και θεωρίες συνομωσίας, που εκφράστηκαν με την ψήφο στην ουσιαστικά αντιευρωπαϊκή ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και ακόμα χειρότερα με την ψήφο στους ακραίους εθνικιστές και ξενόφοβους των “Ανεξάρτητων Ελλήνων” και στη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Αυτού του κλίματος η αναστροφή θεωρρώ πως είναι ο δυσκολότερος στόχος, αλλά και στόχος αποφασιστικός για οποιαδήποτε πρόοδο.
Μελίττα Γκουρτσογιάννη
αρχιτέκτων
