Στη Λάρισα – μα και παντού – έχω μια θαυμάσια αναγνώστρια. Τη νομικό κυρία Λημνίδη. Η οποία, δύο φορές μάλιστα, μου γύρεψε να γράψω κάτι ειδικό. Μα να, μία το ένα, μία το άλλο θέμα και χασομέρησα. Σήμερα, λοιπόν, της αφιερώνω τούτο το κομματάκι. Τι ρωτά η δικηγορίνα μας; Πώς φτιάχνουμε γρήγορα τις αποσκευές μας για ένα σύντομο ταξίδι. Πανεύκολο για μένα.

Η βαλίτσα μου ετοιμάζεται σε λιγότερο από 15 λεπτά. Διότι ήδη την έχω μισοφτιαγμένη. Να πώς: Με πέντε δερμάτινα μικρότερα βαλιτσάκια. Από εκείνα που προσφέρουν με έναν συγκεκριμένο αριθμό αγορών οι εταιρείες καλλυντικών. Τα Χριστούγεννα κυρίως ή στις αρχές του μήνα. Τα δικά μου τα πήρα από μια γιαπωνέζικη φίρμα και ένα ακόμη από τον Bulgari. Υπόλευκα, δερμάτινα, φίνα. Στο ένα υπάρχουν πάντα τα σαπούνια και τα λοιπά προϊόντα ντεμακιγιάζ, στο δεύτερο τα είδη του μακιγιάζ, σε ένα άλλο βιταμίνες, ασπιρίνες, φάρμακα πρώτης ανάγκης, στο τέταρτο όλα όσα χρειάζομαι τη νύχτα στο κομοδίνο μου και, τέλος, ένα με τα αντηλιακά, γάντια του μπάνιου, σαπούνια, οδοντόβουρτσες και τέτοια. Αρα, γενικώς νιώθω καλυμμένη.

Χθές είδα ένα φουστανάκι, σχεδιασμένο από μία κυρία, προφανώς σχεδιάστρια, για τη φίρμα Pringle. Διότι δεν τελειώσαμε μόνο με τα αναγκαία μικροπράγματα. Χρειαζόμαστε και ρούχα. Που τα βάζω σε μια ειδική πάνινη σακούλα. Το φόρεμα της κυρίας, ολόιδιο με τα δικά μου, θεωρείται εξόχως ρούχο ταξιδίου. Αμάνικο, με βαθύ άνοιγμα στην πλάτη, από μερσεριζέ ύφασμα, και τους χειμωνιάτικους μήνες από κασμίρ, σαν τούτο που βλέπω μπροστά μου. Στην ίδια σακούλα, δύο υπέροχες φούστες της Λουκίας, μία μαύρη με νταντέλα, μία δεύτερη με λευκά πουά, που συνήθως φορώ με leggings, τρία λευκά βαμβακερά φανελάκια Marks & Spencer, ένα μάλλινο ζακετάκι (περίπου 30 ετών!), μία λευκή εσάρπα χνουδάτη και υπέροχη της φίλης μου Κικής Σιδηροπούλου εκ Θεσσαλονίκης, και τελειώσαμε. Καμιά φορά παίρνω μαζί μου και ένα μπεζ εφαρμοστό κορμάκι, που αρέσει του Θάνου και ιντριγκάρει τους πάντες, γιατί δεν καταλαβαίνουν αν φορώ κάτι ή τίποτε!

Στη θήκη της βαλίτσας, ένα σημειωματάριο, οι κάρτες μου, διότι ταξιδεύω για επαγγελματικούς κυρίως λόγους, και έτοιμοι. Α! Θα το ξεχνούσα, σε ένα από τα δερμάτινα μικροβαλιτσάκια μου έχω εσώρουχα και κάλτσες. Τραβώ το φερμουάρ και όλα εν απολύτω τάξει. Το μυστικό, θαρρώ, είναι ρούχα που δεν τσαλακώνουν, σαν αυτά τα φουστανάκια μου. Για τον χειμώνα, κασμιρένια, ξεμανίκωτα, με ωραίο ντεκολτέ, ένα μαύρο και ένα μπεζ. Στη μεγάλη μου τσάντα του χεριού, μπαίνουν την τελευταία στιγμή μαρκαδόρος, γυαλιά ηλίου, ένα μικρό μπουκαλάκι άρωμα, στα επιτρεπτά όρια, και λοιπά χρειαζούμενα κατά την πτήση. Δεν παίρνω μαζί μου μεταξωτά, βαμβακερά και ό,τι τσαλακώνει.

Θέλω, φθάνοντας, να τακτοποιήσω τα τσαντάκια μου στο μπάνιο και στο κομοδίνο και όπως είμαι ντυμένη να βγω αμέσως. Πατούμενα; θα ρωτήσετε. Αυτά που συνήθως φορώ, δηλαδή ένα ζευγάρι μαύρες η κόκκινες λουστρινένιες μπαλαρίνες. Οσο πιο ανάλαφρα ταξιδεύω τόσο καλύτερα. Παίρνοντας πάντα τα ίδια, δεν κινδυνεύω να ξεχάσω πράγματα στο ξενοδοχείο. Και αν έχουμε μια επίσημη έξοδο; Κοσμήματα. Που τα παραχώνω στην τσάντα του Θάνου, για να έχει την ευθύνη τους! Ναι, μια φορά έχασα κάτι σκουλαρίκια που αγαπούσα πολύ. Μα βλέπεις, τα σκουλαρίκια, σε αφτιά δίχως τρύπες, σαν τα δικά μου, ενοχλούν. Τα βγάζεις, τα παρατάς. Κρίμα, γιατί κολακεύουν τόσο, φωτίζουν το πρόσωπό μας.

Βεβαίως, στα καλά ξενοδοχεία, ό,τι ξεχαστεί πάντα βρίσκεται. Μα και η ίδια δεν θυμόμουν πού ακριβώς τα είχα αφήσει. Κρίμα, και τέρμα τα σκουλαρίκια. Ενα χάρτινο λευκό κολιέ από την «Ουτοπία», κάνει μια χαρά τη δουλειά του. «Α! Φοράς χάρτινο κολιέ; Πού το βρήκες;» με ρωτούν. Το φτιάχνει μια στριμμένη Σπανιόλα, αντιπαθητική, μα ταλαντούχα. Ή, πάλι, ένα κοντό, υπέροχο περιδέραιο από κύβους ελεφαντόδοντου που μου χάρισε μια κυρία από το κατάστημα Era Antica της Θεσσαλονίκης. Ενα έξοχο πράγμα. Λοιπόν, σας αφήνω τώρα, γιατί πετάμε σε μιάμιση ώρα!

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino στις 17/6/2012