offstage

Πίσω από μια καλή δουλειά κρύβονται το ταλέντο και η ψυχή. Με αυτά και μόνο μπορείς να κάνεις θαύματα. Οχι ότι τα χρήματα είναι στοιχείο περιττό. Αντιθέτως, όταν μια παραγωγή στηρίζεται και όταν οι άνθρωποι ανταμείβονται για όσα καταθέτουν, όλα πάνε ρολόι. Στην ελληνική τηλεόραση, εδώ και πολλούς μήνες, δεκάδες εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι. Συνεχίζουν όμως να δουλεύουν επειδή αγαπούν τη δουλειά τους και ελπίζουν φυσικά σε ένα μικρό φως που μπορεί να ανάψει στην άκρη του τούνελ και να αναστρέψει την κατάσταση.

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Θα ήθελα όμως να σταθώ σε ένα, στους «Βασιλιάδες», με αφορμή το τελευταίο επεισόδιο που προβλήθηκε πριν από μερικές ημέρες. Ενα επεισόδιο εξαιρετικό, γεμάτο ανατροπές, ρυθμό, γρήγορη εξέλιξη, συναίσθημα και φυσικά κωμικές καταστάσεις. Οι «Βασιλιάδες» είναι χαρακτηριστικό δείγμα μιας δουλειάς που ωρίμασε αργά αλλά σταθερά. Ενα ξένο σενάριο με αδυναμίες το πήραν στα χέρια τους οι συντελεστές και κατάφεραν να το κουμπώσουν άψογα στην ελληνική καθημερινότητα. Να εντάξουν διακριτικά αλλά ουσιαστικά στοιχεία που το έκαναν ελληνικό. Να οδηγήσουν πολλούς από τους ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν όχι μόνο τις κωμικές αρετές τους αλλά και πολλά άλλα. Να δώσουν στο prime time δροσιά και χαμόγελο.

Τις αρχικές ενστάσεις μου για τις αδυναμίες της σειράς διαδέχθηκε μια συμπάθεια και στη συνέχεια ένας θαυμασμός. Για μια σειρά που σίγουρα δεν πραγματεύεται την αγωνία της ύπαρξης – μην τρελαθούμε κιόλας, για κωμική μυθοπλασία μιλάμε – αλλά καταφέρνει έντιμα να διασκεδάζει το 50% του τηλεοπτικού κοινού. Εκτός από τους ηθοποιούς, αυτό που αγνοούμε, αλλά δεν θα έπρεπε, είναι η ομάδα που δουλεύει πίσω από τις κάμερες. Ενα μπουκέτο, μια παρέα, που με ένα τσιγάρο και έναν καφέ στο χέρι παθιάζεται με το αποτέλεσμα που βλέπει στο μόνιτορ. Που δουλεύει μερόνυχτα, που αγωνιά για το αποτέλεσμα, που δημιουργεί σε αντίξοες συνθήκες. Μια παραγωγή που παρά την έλλειψη χρημάτων και την ψυχολογική πίεση αγκαλιάζει τους συνεργάτες της αναμένοντας να λυθούν τα προβλήματα. Και φυσικά όλοι μαζί σε μια χώρα που κολυμπά στο χάος της αλλά μπορεί να αισιοδοξεί όταν στηρίζεται στο ατομικό φιλότιμο.

Ωραίο να μιλάμε γι’ αυτό που βλέπουμε στην οθόνη. Αλλά σε τέτοιους καιρούς ενδεχομένως καλό θα ήταν, έστω για κάποιες φορές, να στεκόμαστε και στο παρασκήνιο. Αυτό που συνωμοτεί υπέρ της εικόνας, έχει ψυχή και το αγνοούμε, γιατί μάθαμε να το προσπερνάμε σε μια εποχή που βασίλεψε η επιφάνεια.