Ανώδυνος σεξισμός

Εξι συν μία ιστορίες τρελού έρωτα και ακόμη πιο τρελής απιστίας γιατί «οι γυναίκες έχουν μανία με την πίστη!» και οι άντρες με το ακριβώς… αντίθετο. Αλλο να λες και άλλο να βλέπεις το τι γίνεται σε αυτή την ταινία όπου τίποτε δεν μένει όρθιο, αν και στις περισσότερες περιπτώσεις επιστρατεύεται το χιούμορ για να ζήσουμε όλοι καλά κι αυτοί ακόμη καλύτερα…

Περίπου όπως γινόταν στις παλιές ιταλικές κωμωδίες της δεκαετίας του ’60 (π.χ., το «Χθες, σήμερα, αύριο» του Βιτόριο ντε Σίκα, με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και τη Σοφία Λόρεν), έτσι κι εδώ ο Ζαν Ντυζαρντέν και ο Ζυλ Λελούς εμφανίζονται σε όλα τα σκετς, σε διαφορετικούς όμως ρόλους – άλλοτε μικρούς κι άλλοτε μεγαλύτερους. Καλύτερο και πιο διασκεδαστικό όλων, το πρώτο (το σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Ντυζαρντέν) που συνδέεται με το τελευταίο και στο οποίο παρακολουθούμε τις περιπέτειες δύο τύπων που σκέφτονται με το κάτω κεφάλι και έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να πάνε με όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες αντέχουν.

Κάθε σκετς έχει διαφορετική φόρμα και αυτό είναι καλό γιατί έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς μια συρραφή από μικρού μήκους ταινίες. Σε γενικές γραμμές περνάς καλά, ο σεξισμός της ταινίας είναι ανώδυνος, δεν το πολυσκέφτεσαι και για πρώτη φορά εκτιμάς την γκάμα του Ντυζαρντέν, ο οποίος είναι έκτακτος ακόμη και όταν μιμείται κάποιον που δεν μπορεί να πει σωστά ένα ανέκδοτο. Προσέξτε επίσης το σύντομο πέρασμα του Γκιγιόμ Κανέ στον ρόλο ενός χαζοχαρούμενου σεξομανούς. Τα σκετς σκηνοθέτησαν από ένα ο καθένας οι Εμμανουέλ Μπερκό, Φρεντ Καβαγέ, Ερίκ Λαρτιγκό, Αλεξάντρ Κουρ, Ζ. Ντυζαρντέν, Ζ. Λελούς και ο Μισέλ Χαζαναβίσιους.