Τι θ’ αλλάξει μετά τις εκλογές του Ιουνίου σ΄αυτό το κράτος που δεν τολμάει να συμφωνήσει αν θέλει να καταστραφεί ή να συνυπάρξη με το εξαθλιωμένο πνεύμα του; Ίσως μειωθεί ο κομματικός πολιτισμός, ίσως εξαφανιστεί ο ιστορικός δικομματισμός, ίσως η πολιτική υπατία αντιμετωπίσει της συνιστώσες της ατζαμοσύνης της, ίσως τούτο το αδιάφορο Έθνος ξυπνήσει απ΄τον μακάβριο ύπνο του κι αρχίσει να εκφράζεται με ευστοχία ως κοινωνία αρχών και νόμων με συμμετοχικούς θεσμούς και συνεργατική κυβέρνηση. Ίσως, ίσως γίνουμε δημοκράτες αντί να είμαστε μια συμπηκνωμένη μάζα από θύλακες που μάθαμε να παζαρεύουμε έγκλημα και τιμωρία, αφού ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε γιατί αγωνιζόμαστε, ποιούς ηγέτες και προστάτες ανεχόμαστε, και τι ζητάμε όταν στα μουλωχτά ονειρευόμαστε.
Τι θ΄αλλάξει στην Ελλάδα των κοινωνικών κρίσεων; Ϊσως ο ξέφρενος καλπασμός της ανεργίας και το κόστος ζωής μειωθούν, ίσως τα εισοδήματα και οι συντάξεις αυξηθούν, ίσως η αγορά ξαναγεμίσει φρέσκο χρήμα, ίσως επενδύσουμε στις παραγωγικές μας δυνάμεις, σχέσεις και γνώσεις, ίσως φτιάξουμε κράτος αξιοπρεπές όταν βρούμε την αναγαία λογική να συζητήσουμε, ίσως απαλλάγούμε από τις λογομαχίες, τα λαδώματα, τις μίζες και τα ρουσφέτια του κακοαναθρεμένου νού μας, ίσως οι αυταπάτες των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ τελειώσουν όταν καταφέρει να γίνει κυβέρνηση και ο λαός απαλλαγεί από τους φόβους των επαχθέστερων υποχρεώσεών του.
Τι θ΄αλλάξει την εποχή της μεγάλης λιτότητας και των μνημονίων αν οι αστοί επιμείνουν ν΄αγαπούν παράφορα αυτή την όμορφη και μικρή πατρίδα, αν οι πολίτες πάψουν να την σκέφτονται σαν μετανάστες, αν οι νάρκισσοι σταματήσουν να μοιράζουν τα κομμάτια της, αν οι Ρωμηοι, οι Γραικοί και οι Έλληνες, που πλιατσικολόγησαν ιστορία και Έθνος, ενωθούνε ως λαός και φτιάξουν κράτος με την κατακερματισμένη γλώσσας μας, κι αν όλοι εμείς οι τωρινοί αγωνιστούμε ως Έλληνες με το πανί της σημαίας που φτιάξαμε για την τύχη της επόμενης γενιάς;
Τι θ’ αλλάξει μες τη μεγάλη φτώχεια μας; ‘Ισως το αρχηγιλίκι της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με τις στραβές ιδέες για το καλό της χώρας η οποία ψαχνει την υπόστασή της στις χρεωκοπημένες επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά, εφαρμόσει απαρέγκλιτα μνημόνιο και δανειακή σύμβαση, γιατί πλέον δεν υπάρχει πρακτικό νόημα να επιβιώσουμε ως Έθνος και λαός κάτω από το επιχείρημα Ευρώ ή ΣΥΡΙΖΑ που δηλώνει κομματική υπόθεση κι όχι ιστορική ευθύνη.
Τι θ΄αλλάξει αν επιμείνουμε να σιτίζετε η ψυχή μας με την άγνοια, την προσευχή, το φιλοδώρημα, και την ιδεολογική δημαγωγία του κάθε Τσίπρα και των τέκνων του που ποτέ δεν ήταν δημοκράτες; Ίσως αυτό το αφερέγγυο είδος πλασμάτων που τρέφουν ψευδαισθήσεις ότι ο πολιτισμός τους θα καταπιεί τον Ευρωπαικό καπιταλισμό, εξοστρακιστούν μαζί με τους φαύλους συνδικαλιστές που δεν προτείνουν λύσεις και τους κομματικούς τενόρους των ολιγαρχικών προνομίων. Ίσως η νέα τάξη των άθλιων, των φτωχών και των άνεργων, παρέα με τους τρομοκρατημένους μετανάστες βγούνε από τα χαλάσματα με την κόψη του σπαθιού να στραφταλίζει πάνω από τα στενόμυαλα κεφάλια μας.
Τι θ΄αλλάξει αν οι ριζοσπαστικοί αλλοδαποί φιλόσοφοι που προαναγγέλουν την τελική κρίση του καπιταλισμού φυγαδευτούν από τα καφενεία της μπαταχτσίδικης γνώσης κι έρθουν αντιμέτωποι με την ουτοπική τους σύνθεση; Τι θ΄αλλάξει αν οικειοποιηθούμε με την πραγματικότητα του εαυτού μας κι όχι της ιδεολογίας μας; Τι θ΄αλλάξει αν γίνουμε κράτος συνεναιτικό, εμπιστευτικό, διαχειρηστικό, αν αποκτήσουμε σχέση με τους σκοπούς, τους στόχους, την συμμετοχή, αν σταματήσουμε τις φωνές του θρήνου από τα σπίτια και τις γειτονιές γιατί έχουμε πολλά πούμε και να προτείνουμε αντί να χανόμαστε στη φαντασιοπληξία μας;
Τί θ’ αλλάξει αν ταιριάξουμε τα χνώτα μας με τους κανόνες των νόμων, αν ωριμάσει η σχέση μας απέναντι στο σχολειό, την δημοκρατία, την ευρωπαική ολοκλήρωση, την εργασία και το ιστορικό μας ¨Εθνος; Τι θ΄αλλάξει αν τηρήσουμε τις δεσμεύσεις του χρέους και διαπραγματευτούμε με τους δανειστές πως θα ανακάμψει η πολυπόθητη οικονομία, πως θα ανασυνταχθεί η κοινωνία, πως θα ορθοποδήσουμε ως κράτος και λαός;
Τι θ΄αλλάξει αν αγαπήσουμε την βιολογική μας σύνθεση, αν γίνουμε απαιτητικότεροι κι αποδεχτούμε πως για να ζήσουμε και να ευδοκιμήσουμε πρέπει να συνεργαστούμε με την λεπτή μας φύση; Τι θ΄αλλάξει μετά τις τελευταίες εκλογές του ’12; Ισως εμείς μ΄ενα κοινωνικό συμβόλαιο μέσα στην ισχυρή Ευρώπη κι όχι η φαντασία του ΣΥΡΙΖΑ με τις παρακμιακές φιγούρες βυθισμένες στο ξεχασμένο τίποτα.
