Και όμως η 17η Ιουνίου δεν θα επηρεάσει μόνο την Ελλάδα, την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας αλλά και την πορεία της Ευρωζώνης. Η επόμενη μέρα θα καθορίσει πόσους κλυδωνισμούς θα δεχθεί το Ευρωπαϊκό οικονομικό οικοδόμημα το οποίο φαίνεται μέχρι στιγμής να είναι σαθρό. Η απόφαση των Ελληνών πολιτών πρέπει να απαντηθεί με υπευθυνότητα από τους Ευρωπαίους ηγέτες, οι οποίοι είναι οι κύριοι υπαίτιοι της κρίσης που μαστίζει την Ευρωζώνη. Και ιδιαιτέρα υπεύθυνοι είναι οι ηγέτες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος που αντί να καταδικάζουν τις Ελληνικές κυβερνήσεις για το έλλειμμα, το χρέος αλλά και την ανεφαρμογή του Μνημονίου, οφείλουν να δούνε τη δική τους ανευθυνότητα όταν η Ελλάδα βρισκόταν υπό επιτήρηση όμως αυτοί δεν αντιδρούσαν σε όλα όσα γινόταν στη χώρα.

Σήμερα, έρχονται να προδικάσουν την ψήφο του Έλληνα πολίτη χωρίς όμως να λαμβάνουν τις δεσμεύσεις, αφού γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι η κρίση προέρχεται από τους ίδιους και αποτελεί αποτέλεσμα των δικών τους κακών χειρισμών. Αυτή τη στιγμή η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να πείσει τους Έλληνες πολίτες ότι αποτελεί την μόνη πολιτική δύναμη που εγγυάται την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Πως όμως θα μπορέσει να πείσει τους Έλληνες πολίτες όταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες σφυρίζουν αδιάφοροι και δεν παίρνουν σαφείς θέσεις υπέρ του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, ώστε να πειστεί ο κόσμος να στηρίξει τη συγκεκριμένη παράταξη; Από τη στιγμή που η πολιτική του Μνημονίου όχι μόνο έχει αποτύχει αλλά έχει απορριφθεί από το σύνολο του Ελληνικού Λαού, οφείλουν να βρούνε μια άλλη οδό, ώστε να επιτύχουν την συνοχή της Ευρωζώνης.

Ο όρος επαναδιαπραγμάτευση μπορεί να δώσει μια ανάσα όμως πρέπει να λεχθεί από επίσημα Ευρωπαϊκά χείλη. Κάθε άλλο διαφορετικό δεν μπορεί να δώσει σαφείς διαστάσεις στον όρο επαναδιαπραγμάτευση. Έρχεται από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ και μιλάει για καταγγελία του Μνημονίου, μια πράξη σκληρή αλλά σαφέστατη. Η καταγγελία του Μνημονίου δεν παύει να ηχεί όμορφα στα αυτιά των πολιτών, οι οποίοι υποφέρουν από την πολιτική του Μνημονίου εδώ και δύο χρόνια. Η Ευρώπη μπροστά σ’ αυτά κινδυνολογεί και επισημαίνει τους κινδύνους εξόδου από την Ευρωζώνη.

Όμως δεν δίνει και λύση παρά μόνο το δρόμο που οδηγεί στο αδιέξοδο. Πως οι πολίτες να μην επιλέγουν δυνάμεις που αντιστέκονται στο μνημόνιο και να καταψηφίζουν τις πολιτικές που οδήγησαν τη χώρα εκεί; Άρα, και σ’ αυτό το σημείο φαίνεται η αλαζονεία και η ανευθυνότητα των Ευρωπαίων που με τις πολιτικές τους οδήγησαν τη χώρα στο αδιέξοδο. Πως μπορεί να δάνειζαν τόσα χρόνια την Ελλάδα και σήμερα να διαπιστώνουν ότι δεν μπορεί να εκπληρώσει το χρέος της; Πως μπορεί να επιτηρούσαν τόσα χρόνια την Ελλάδα και σήμερα να είναι τα πάντα διαλυμένα; Ουσιαστικά, οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι τελείως κενοί και απλά διαχειριστές μιας κατάστασης χωρίς να μπορούν να συμβάλλουν στην επίλυση των προβλημάτων και στην εξεύρεση μιας ουσιαστικής λύσης.

Το μόνο που κατάφεραν είναι να αποτελούν πλέον τον περίγελο και το κέντρο του αρνητικού ενδιαφέροντος της Παγκόσμιας οικονομίας, αφού σε ανάλογες περιπτώσεις οι ισχυρές οικονομίες δεν άφησαν τέτοια φαινόμενα να αναπτυχθούν εντός των οικονομικών τους πεδίων. Ο παραλογισμός της υπόθεσης… το 2% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης και περίπου το 0,2% του Παγκόσμιου ΑΕΠ αποτελεί το πρόβλημα για την αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας οικονομίας. Μα, με τον τρόπο που χειρίζονται το ζήτημα είναι λογικό και βέβαια, απορίας άξιο πως δεν έχει εκτροχιαστεί ακόμη η παγκόσμια οικονομία. Την ίδια ώρα όμως η αγορά και οικονομία της Γερμανίας ανθεί και μάλιστα τα κέρδη είναι τεράστια ακόμη και για το τραπεζικό της σύστημα.

Η Ελλάδα έχει πέσει θύμα του διεθνούς οικονομικού παιχνιδιού λόγω της ανυπαρξίας υπεύθυνων ηγετών. Στις 17 Ιουνίου και μετά, ανεξαρτήτως πολιτικού σχηματισμού που θα δημιουργηθεί είναι βέβαιο ότι αν δεν συμβάλλει το πολιτικό σύστημα της Ευρώπης στην προστασία της Ελλάδας, τότε η ίδια η Ευρωζώνη, αργά ή γρήγορα θα πέσει θύμα της όλης κατάστασης και η κατάσταση θα εκτροχιαστεί με ανυπολόγιστες συνέπειες.